Yarınını düşünen insanlara alışamadım.
Denize bakıp nasıl içlerinden yüzmek gelmiyor acaba?
Soğuk olduğunu düşünerek mi girmiyorlar yoksa hasta olacakları için mi? Ne kadar ayıp, denize girmemek olur mu? Günahsız insan gibi.
Bu sorularımın cevabı yanıt bulmuyor, belki düşüncelerimden öteye geçemedikleri içindir ama ziyanı yok bu aralar en sevdiğim kendimle konuşmak. Kafamda oluşturduğum isteklerim var ama biliyorum ki hiçbirine ihtiyacım yok.
Saçımı kestirmek. Kendimi meşgul etmeye çalışıyorum.
Saat yarım, simitçiler tepsilerin kaldırıma kaldırmış. Kolay gelsin, iş kesat. Yol benden de yorgun. Etrafı kırıklar içinde. Yokuş çıktım. Arnavut kaldırımları gördüğümde medeniyete ulaşmışcasına sevindim. Bir adam geçti yanımdan, sinirli bir şekilde telefonda konuşuyordu.
Ne kadar komik, ben aynada kendime bağırdığımda deli sayılıyorum. Kızgınlığı yatışmamış bir şekilde yokuştan inmeye başladı. Belli ki arnavut kaldırımları onu mutlu etmemiş. Üzüldüm bak şimdi, bu benim de fikrimin değişmesini sağladı. Topuğumu vurdum. Bugün yokuşu aynı zamanda bozuk yolları daha fazla seveceğim.
Bugün güne saçımı kestirmekle karar verip kestirmeme gayretini göstererek başlamıştım. Yokuşu arnavuttan daha fazla sevmiştim ki Nafize karşı sokaktan yürüdü.
Nafize benim içime attığım büyük aşklardan. Onun için eskiden saçlarımı kestirirdim. Birkaç aydır gelmiyordu. Uzattım, umarım fark eder. Küçük bir anda olsa belki beni düşünür.
Elimi belimin arkasına aldım. Yürümeye başladım. Bir kez daha görmek geldi içimden.
Kalbim mi? Heyecandan durmayı seçti. Sessizce yürürken, paçalarıma bulaşan çamurları gördüm. İlk bakışlarımı ona çevirdim. Elma alıyordu. Elindekiler kadar kızardım.
Beni böyle göreceğini düşününce utandım. O her zamanki gibiydi.
Alımlı.
Hiçbir zaman benim olmayacağını gösterecek kadar cesur.
O sesi duydum. ''Kemal?''
Paçalarımı görsün istemedim. Üstümü ilikledim. Elmaları torbasına koyarak beni görür görmez yanıma geldi. Saçımı geriye attım. Gülümsemeye çalıştım..
''Nafize.''
Ne kadar çok özlemişim adını zikretmeyi.
Seninle ince belliden çay içecek kadar param yoktu ama bilirsin ben özlerim seni.
Omuzlarım iyice çökmüş derin nefes aldım. Seni üç yıl sonra seni gördüm. Sen beni görmemiştin Nafize, ben sana bir daha ismini seslice zikretmedim.
Ne de ses tonuna yerleştim.
Bunu da sonra anlatırım. Sana hırçınlıklarına kapıldığımı söyleme şansım hiç olmadı.
Kibirli diyorlar bana bu konuda.
Bilmiyorlar Nafize, sana hiçbir şey söylemediğimi. Yıllardır kokun yol kenarına sinmiştir diye mahallenden geçmediğimi kimse bilmiyor.
Nafize mutlu musun? Bazen dizlerine kapanıp ağlamak istiyorum. Olmuyor. Gidemiyorum. Gururdan ayaklarım geri geri gidiyor.
Ellerimi tutacağını biliyorum halbuki.
Nerde kalmıştık? Sen elma alıyordun ben de seni izliyordum. O gün meyhaneye gittim.
Duble dedim.
Cebim delik, paralarımı muhafaza edemiyordum. Önemi yok ceket cebimde rakı parası taşırım.
Sigara içmiyorum biliyorsun, bu günler kül izleyesim geliyor. İzmaritlere bakıp ne dertliyim diye bir of çekesim geliyor.
Yapmadım.
Bir duble daha dedim.
Kendime masada bir şeyler söyledim. Sanırım senin evlendiğin hakkında. Beni kabul etmeyeceğini söyledim. Karşına çıkarsam gurursuz bir adam gibi görüneceğimi söyledim.
Meyhaneden çıkıp kendimi yürüdüğün sokağa attım.
Bilmezsin ama ben gurursuzluktan yürüdüğün yolda ağladım.
Yüzümü bastığın arnavutlara sürdüm.
Yarın sabah da saçlarımı kestirmeyeceğim.
Kendimi kaldırıma atıp bağırarak ağladım. Rakıyı hala ne kadar içmem gerektiğini bilmiyorum.
Cebimi diktirmeliyim. Sürekli ceketimin cebindeki paradan harcamak zorunda kalıyorum.
Seni topuklarının çıkardığı sesten bile tanımak yüreğime topyekün acı bırakıyor.
Kağıdım bitiyor. Merak etme sana okuma şansı bulduğum şairler de benim gibi ağlamış mısralarda.
O kaldırımda uyudum. Bastığın yere kafamı koyarak.
Nerde kalmıştım?
Bu günlerde seni çok özledim.
Sen yarınını düşündün cebi dikili bir adamla evlendin.
Ben gururumu seçtim, yürüdüğün yola küstüm.
