Η Αγάπη μετακομίζει στην Νέα Υόρκη όπου και εγγράφεται σε ένα ιδιωτικό σχολείο. Εκεί πρέπει να διαλέξει μια αθλητική ομάδα: βόλεϊ, στίβο, ποδόσφαιρο και cheerleading. Τι θα γίνει όταν αλλάξουν "καταλάθως" τα ονόματα; Τι θα γίνει όταν όλο το σχολείο...
Εγώ- Καλύτερα να βγούμε. Έχεις δίκιο, έχει κρύο. Απομακρύνθηκα από την αγκαλιά του και βγήκα από την πισίνα. Στέφανος- Πως θα μπεις μέσα στο σπίτι; "Εμ θα ανοίξω και θα μπω με τα κλειδιά;😕.............................ωχ" Στέφανος- Νωρίς το κατάλαβες ότι κάνουν μπανάκι στην πισίνα. Εγώ- Ή κάνουν κούνια στο πάρκο. Τώρα πως θα αλλάξω; Στέφανος- Βρε γειτονάκι γιατί είμαστε εμείς εδώ; Εγώ- Εσείς; Πόσοι Στέφανοι δηλαδή είστε; Μα καλά η φύση ήθελε παραπάνω από έναν; Στέφανος- Χαχα, πολύ αστείο. Έλα πάμε. Βγαίνει αργά από την πισίνα αποκαλύπτοντας τους κοιλιακούς αφού είχε βγάλει την μπλούζα.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
😮😮😮😮😮😮😮😮😮😮😮😮😮😮😮 Στέφανος- Φόρεσε την μπλούζα μου, φυσάει. Μου έδωσε την μαύρη μπλούζα του και έστριψε προς τον φράχτη, που μάλλον πήδηξε την προηγούμενη φορά, σκαρφαλώνοντας και περνώντας στην δίπλα αυλή. Περιμένω λίγα λεπτά και μετά ακούω μια πόρτα να ανοίγει. Στέφανος- Επ, πριγκίπισσα. Από εδώ. Εγώ- Η πόρτα υπήρχε και πριν; Στέφανος- Ναι. Παλιά συνήθιζα να ανοίγω συνέχεια την πόρτα. 😉 Εγώ- Γιατί; Στέφανος- Γιατί ας πούμε ότι η γειτονισσούλα μου ήταν.... συμπαθητική. Εγώ- Μωρή αρσενική μπιιιιπ πως τολμάς να παρενοχλείς γριούλες. Μα καλά ρε επειδή δεν σου καθόταν καμία και είχες καιρό να σου κάνει κουκου πηγές με την φίλη της μάνας σου; 😨😨 Στέφανος- Κάτσε από ποτέ η Κωνσταντίνα είναι φίλη της μάνας μου; Εγώ- Δεν ντρέπεσαι. Θα καείς στα καζάνια της κολάσεως. Ανώμαλε, άσφαιρε.... Στέφανος- Ωπ ωπ ωπ. Για κάτσε εσύ μιλάς για τους προηγούμενους γείτονες μας, μόνο που εγώ μιλάω για την κόρη τους την Νίνα όχι για την κ.Βούλα. Έλεος είπαμε πηδίκουλας πηδίκουλας αλλά όχι και έτσι. Πωωωω τι μου θύμισες. Είχε έναν κ..... Εγώ- Εεεε τσαπρρρ. Δεν θέλω να μάθω για τα κάλλη της ωραίας Ντιντίνας. Τζίζους. Περνάω από την πόρτα που ενώνει τις αυλές μας και κατευθύνομαι προς το σπίτι του. Στέφανος- Σαν στο σπίτι σου γατούλα. Τα κλειδιά είναι στην πόρτα άνοιξε. "αχ είναι και έξυπνο το ατιμούτσικο. Μην ξεράσω." Άνοιξα την πόρτα και ήρθα μούρη με μούρη με ένα αγόρι μα τι αγόρι.
