Hikaye Değil

dört şubat iki bin on sekiz

Bi daha ki gün uyuduğum da yine bi irkilme ile uyandım bebeğim yanımdaydı üstünde kıyafetleri vardı uyuyordu bende ona bi isim koymam gerektiğini düşündüm telefondan nasıl olduğuna baktım önce sağ kulağına ezan okudum ve sonra 3 kere senin adın nisan dedim nisan çok sevdiğim bir aydır ve doğduğum ay o an aklıma gelen ilk isim buydu ve bunu koydum yataktan kalktim battaniyeye sardım nisani ve dışarı çıkmaya karar verdim eski halim yine yatakta oturmuştu öyle etrafa bakıyordu beni görüyordu ama aynı zaman da görmüyor gibiydi dışarı çıktım nisanla gezdim insanlar vardı ama bizi görmüyordu geceydi o yüzden az insan vardı arabalar geçiyordu nisan ile bi parka gittim oturup düşünmeye başladım bu olayı bu kadar nasıl hissediyorum diye gerçek değil biliyorum rüya ama içimden bi ses hep bu rüya değil diyordu rüya değilse ne o zaman ne bu garip hisler bi süre öylece oturdum,oturduk. Birkaç serseri geldi parka korktum nisani kucakladım sarhoş değillerdi konuşmaları ve yürümeleri normaldi ama yine de korkmuştum gelip oturdular olduğumuz yere konuşmaya başladılar beni fark etmemişlerdi görmediler mi acaba beni diye düşündüm belki de fark etmediler diyerek kalkıp eve geri döndüm nisan uyuyordu hala benim de gözlerim yavaş yavaş kapandı ve uyudum bi daha ki gün yine suya anlattım belki bu sefer akar gider diye ama yine akıp gitmedi...