Het verhaal van Darissa Bonnet

De Totale Verwoesting

‘Plat gooien. Gooi alles plat, laat niks heel over. Dan kunnen ze niks anders doen, dan toegeven aan ons, toegeven aan onze macht.’

Als die woorden niet waren uitgesproken en uitgevoerd, was alles nog normaal. Dan werd ik elke ochtend wakker met de geur van versgebakken brood, en een liefdevolle moeder die me wakker maakte. Maar de woorden zijn uitgesproken en uitgevoerd. Nu is het niet zoals normaal meer. Nu is alles anders.

Ons dorp, Turnel, is niet groot en al helemaal niet rijk. Dat ligt in het land Montol. Montol grenst aan de landen Paridon en Gatris. Turnel is één van de armste dorpen van Montol. We verdienen niet veel, maar genoeg om te overleven. Turnel ligt dicht bij de bossen en ik ga daar vaak met mijn zus Lise naartoe. We hebben daar een mooi plekje ontdekt. Het is ongeveer het enige open plekje in het bos. Het is een grote groene plek met een helderblauw vijvertje in het midden. Er staat één hele grote oude boom bij, daar hebben we een schommel aan vast gemaakt. We komen daar regelmatig, we onderhouden het goed. Toen we daar voor de eerste keer kwamen, was het helemaal begroeit, maar we hebben het helemaal mooi gemaakt. We gaan er ook heen als Paridon of Gatris ons weer eens heeft aangevallen en er een tekort aan eten is. Er zijn daar heerlijke zoete bessen. Voor onze ouders is het nog steeds een raadsel hoe we telkens aan die bessen komen.

Mijn vader, Jake Bonnet, gelukkig getrouwd met mijn moeder Diana Bonnet, werkt als smid. Mijn moeder kan goed broden bakken, want haar vader was bakker. Ze is er niet verder mee gegaan, want bij ons is het de gewoonte dat de man het geld verdiend. Maar soms zijn er simpelweg niet genoeg klussen bij mijn vader, dan verkoopt mijn moeder wel broden.

Ik heb één oudere zus, Lise Bonnet. We hebben een goede band en trekken veel met elkaar op. We lijken erg op elkaar. Allebei bruine krullen, niet heel lang en een getinte huid. Ook hebben we beide turquoise ogen. Er is één verschil. Zij is een echte strijder. Als zij ergens voor staat, gaat ze door en ze geeft niet op. Ik aanvaard snel dat ik iets niet kan krijgen, zij dus niet. Ik wilde dat ik dat meer had. Ze is vijf jaar ouder dan ik ben. In ons dorp is wel bekend als de dappere. Als de sterke mannen uit het dorp naar het bos gaan voor eten, gaat ze vaak mee. Ze beschermd mensen in tijden van nood, ze is een echte held.

Ik, Darissa Bonnet, ben 11 jaar, en ik heb bruine krullen. Ik ben niet erg lang, ongeveer 1 meter en 65 centimeter. Ik heb turquoise ogen en een getinte huid. Mijn vader komt van Montol, en mijn moeder van Gatris. Mijn vader was in Gatris voor zijn werk. Hij ontmoette mijn moeder daar. Ze moet hem wel lief hebben gehad anders had ze de oversteek van Gatris naar Montol niet gemaakt. Het is erg gevaarlijk, door de oorlog. Als iemand er achter komt dat je uit Gatris komt en je naar Montol gaat, heb je kans op levenslange gevangenisstraf of zelfs dat je daar ter plekke geëxecuteerd wordt.

Gatris, Montol en Paridon voeren al zo lang ik me kan herinneren een oorlog. Het is al zo lang gaande, maar nog steeds zegt Paridon dat de grond van Montol bij hun hoort, en Montol zegt dat de koning van Gatris hun bedrogen heeft. We hadden een handelsdeal gemaakt en die is Gatris niet nagekomen. Het ging over veel geld en daarom zijn veel dorpen zo arm geworden omdat er niet genoeg geld was. En Gatris zegt dat Paridon een belangrijke rivier in Gatris heeft drooggelegd. Daardoor zijn er ook veel dorpen in Gatris arm. Die rivier, de Thalemen, brengt veel op door handel, water en vis. In Gatris is er veel natuur. Er wonen veel dieren in de bossen. Zij hebben ook altijd een overvloed aan vlees. Maar je moet niet in de bossen komen, daar lopen gemuteerde beesten rond. De bekendste van de andere gemuteerde dieren is een speciale vis. Doordat, volgens Gatris, Paridon de Thalemen heeft drooggelegd. Hierdoor zouden ze er niet meer komen. Het heeft wel gewerkt, want ze zijn nooit meer teruggekomen, maar nu kunnen de burgers van Gatris ook niet meer in veel rivieren komen. De vis was ooit een soort modderkruiper. Maar ze hebben iets ermee gedaan, ik weet niet wat, waardoor je als je één stap in een rivier waagt waar ze in leven, compleet geëlektrocuteerd wordt. Er zijn veel mensen om gekomen, want een modderkruiper is heel erg klein en heeft een goede schutkleur. Van deze drie landen is Paridon duidelijk de rijkste en ze hebben de meeste grond. Meestal merk je niet veel van de oorlog, maar soms valt Gatris Montol of Paridon aan en dan is er weer een tekort aan eten en materialen zoals hout en ijzer.