Wait a minute

Chapter 3

~~~
Αθήνα pov

Η ψυχή του ανθρώπου είναι αυτή που πολλές φορές καθοδηγεί την πορεία του στη ζωή. Πολλές φορές τον καθοδηγεί και με λάθος τρόπο. Άλλες
φορές και με σωστό.

Μερικές φορές όταν θελουμε να βγάλουμε μια ανάμνηση από το νου μας τόσο πιο πολύ την σκεφτόμαστε.

Έχει περάσει μια εβδομάδα από εκείνη την ημέρα. Δεν έχω ξεχασει τίποτα. Δεν μπορώ να καταλάβω, γιατί γίνεται κάτι τέτοιο.

Από την μια σκέφτομαι την νύχτα που έζησαν με εκεινον. Από την άλλη εκείνο τον τύπο στο δρόμο.

Δεν ήταν μια ούτε δύο φορές που τους ονειρεύτηκα.

Μπορεί να έβλεπα ότι είχα ξανά βγει έξω με εκείνον που πέρασα το βράδυ και ξανά κοιμήθηκα μαζί του. Αυτό είναι κάπως ,αλλά κάθε φορά που αν ονειρευόμουνα ήταν σαν το ζούσα στην πραγματικότητα.

Ένιωθα τα χείλια του στο στόμα μου ή στο σώμα μου να κάνει ένα μονοπάτι φιλιών.

Εκείνα τα μάτια του είχαν μείνει χαραγμένα στο μυαλό μου. Μπορεί να πει κανείς ότι μπορείς να συναντήσεις πολλα άτομα με τέτοιο χρώμα.

Αυτά είχαν ένα μυστήριο, μια αλαζονεία που αν ήταν σε άλλη περίπτωση θα την απεχθανιώμουν.

Ένα χαμόγελο που σε έκανε να λιώνεις.

Με τον άλλον έβλεπα να κάνουμε βόλτες στα πάρκα κάνοντας τζόκιν και να φιλιόμαστε κάποιες στιγμές.

Μπορεί να μην είπαμε πολλά με αυτόν αλλά μου έμεινε χαραγμένη η εικόνα του στο μυαλό του.

Φαινόταν τόσο καλός , αλλά εκείνη την στιγμή δεν θέλησα να καθίσω να πω κάτι άλλο μαζί του. Τώρα που το σκέφτομαι χαμογελάω στην ανάμνηση στα λόγια του.

Αυτό που ξεστομίσε είναι ότι κάποια στιγμή θα ξανά συναντηθούμε. Εύχομαι αυτή η στιγμή να είναι σύντομα.

Πολύ σύντομα..!

Αθηνά πρέπει να σοβαρευτείς δεν είναι σωστά αυτα τα πράγματα που σκέφτεσαι. Δεν είσαι ο πραγματικός σου εαυτός. Είσαι ένα κομμάτι εαυτού που κρύβει ο καθένας μας μέσα που δεν θέλει να τον βγάλει έξω.