Kendimle Tartışıyorum

Mükemmeliyetçi olmak

Hayatta hedef belirleyip onun için deli gibi uğraşıyoruz ama ulaşınca neden mutluluğumuz sadece minik bir süre oluyor.. belki de sadece benim için geçerli bu. Açgözlü bir insanım hedefime ulaşıp anında daha fazlasını isteyip ona ulaşmak istiyorum, bu yüzden bunalıma giriyor olabilir miyim? Şey gibi ya aynı espri milyon kere söylenince gülmeyi bırak insan bıkar bile, hedeflerimin üstünde fazla duruyorum diye mi bir süre sonra değerini kaybediyor acaba. Bu gidişe mutlu olanayacağım gibi çünkü bence hedefe ulaşıp daha fazlasını da istemek mükemmeliyetçilik, kimse birbirini mutlu etmez sadece kişinin kendini mutlu etmesine neden olur bu nedenle tamamen benim psikolojime bağlı mutluluğum. Yani kimseye ihtiyacım yok. Diye düşünüyordum ama.. İnsan bir süre sonra yoldaş ister değil mi? En iyi arkadaşı yanında ister, sevgilisi olsun ister de bu birinin bizi mutlu etmesi için duyduğumuz ihtiyaçlardan mı yoksa mükemmeliyetçiliğimizin bir parçası mı emin olamıyorum kafam karışık...