"Dahlia Rose!" Malakas na tawag ni Miranda ang panganay na anak ni Tita Matilda.
Agad agad akong lumabas sa lungga ko.
"Dahlia!!!!" Sigaw ulit niya ng hindi parin ako mahintay na dumating.
"What is it?" Nagtatakang tanong ko.
"What is it. Huy Dahlia huwag na huwag mo akong maenglish english diyan ha" sabay duro niya sa akin.
"Ate, pwede ba. Huwag kang maingay." Marisa said.
"Shut up Marisa" she glared at her 'tsaka ako tinapunan ng nagagalit niyang mga mata. What did I do this time again?
"Hindi ba sabi ko sayo na labhan mo itong damit kong ito dahil gagamitin ko ngayon"
"Uh.. You... Hindi mo sinabi sa akin Miranda." Mahinhin kong sagot sakanya. I knew when I should control my anger towards her. Kahit na alam ko na tama ako I should still restrain myself getting involve in a cat fight. Ako lang ang kawawa in the first place.
"Anong hindi ko sinabi sayo. Sinabi ko sayo nung isang araw."
"Miranda wala ka talagang sinabi sa akin. Kung gusto mo lalabhan ko nalang ngaun yan. Mabilis naman itong matutuyo eh" I said giving up to fight and argue with her. Because there is no use after all.
"Ate, wag kang praning diyan. Wala kang sinabi kay Dahlia na labhan niya yang damit mo"
"Sino bang nagsabing mangealam ka?" bulyaw niya sa kapatid.
"Ako" masungit din na turan ni Marisa sa kapatid.
"Eh kung ikaw kaya ang paglabahin ko ng lahat ng damit ko"
"Subukan mo isusumbong kita kay Mama"
"Miranda, tama na iyan. Lalabhan ko nalang iyan. Huwag kang magalala mabilis lang ito." I cut them off. I know na kasi na hindi matatapos ang bangayan nitong magkapatid na ito.
"Nevermind!" Masungit niya turan sa akin. Pero bago pa man siya lumagpas sa tabi ko. Tinapon na niya sa mukha ko ang hawak hawak niyang damit.
"Oh, Labhan mo kung gusto mo" tsaka kami iniwan ni Marisa sa livng room.
"Pagpasensyahan mo na si Ate, Dahlia. " pahinging paumanhin ni Marisa sa akin.
I smiled a bit and turned my back and went outside to wash Miranda's clothes.
Marisa and Miranda has a different personalities. Which made me curious. Are they really siblings? From what i could see Marisa has this attitude that she just let go of things easily not unlike Miranda gusto niya pang palakihin ang isang bagay kahit napakasimpleng bagay lamang. Marisa is kind. It is what i know of and plus she never treat me like others. Miranda is all the opposite of Marisa. Like Tita Matilda sakanya siya nagmana sa paguugali.
"Dahlia" agad akong napatayo mula sa pagkakasalampak sa damuhan.
"Nandito ka lang pala. Kanina pa kita hinahanap eh. Inaalala mo nanaman ba ang mga magulang mo?" Nanay Lidya said. I smiled bitterly.
"Hinahanap po ba ako sa loob ng bahay?"
"Hindi naman. Hinahanap kita kasi baka gusto mo sumama kay Mama sa kabilang bayan. Umalis kasi ang isa sa mga katulungan nila sa pinagsisilbihan ni Mama. Kaya baka gusto mo lang"
"Ngayon na po ba iyan Nanay Lydia?"
"Hindi naman sa susunod na araw. Pagisipan mo ha. Hindi ba sabi mo gusto mo makapagipon at makapagaral"
"Opo, gusto kong bumalik sa pagaaral. Pero magpapaalam muna ako kay Tita Matilda"
"Uhmm sige. Sabihan mo agad ako kung anong sabi ng Tita mo ha. Para masabi ko din kay Mama." I nod a bit
"Sige po Nanay Lydia"
Pagkatapos na pagkatapos ng hapunan ay agad kong tinungo ang study room to talk with Tita Matilda regarding on what I want. I cross my fingers first while opening the door.
"Ano yun?" Agad na tanong ni Tita Matilda when he raised his brow with me.
"Uh. Tita, gusto ko po sana magaral ulit" walang pasubali kong sabi. She stopped on what she's doing in her table and looked at me with creased forehead.
"Magaral? Dahlia Rose naman. Kita mo ngang hirap ako sa mga gastusin hindi ba. Mabuti sana kung may malaki laking iniwan ang Daddy mo.."
"I will work Tita just to financially take charge of my schooling. I will not asked anything. I promise. Just let me go to school again"
"You're going to work? How Dahlia tell me. Paano ang trabaho mo dito sa loob ng bahay kung magtratrabaho ka sa labas ha?"
"Don't worry Tita i will manage to do all the chores here before leaving the house and go to work." She just looked at me blankly which I don't know if I already convinced her.
"Bahala ka kung anong gusto mong gawin. Basta huwag mo lang pasasakitin ang ulo ko. But I can't support your finances in school. Nagkakaintindihan ba tayo Dahlia?" Nakataas niyang kilay sa akin. Masaya ang loob ko at halos nawala ang tinik na tumutusok doon.
"I understand Tita"
Yes! Tita Matilda might be cruel sometimes but atleast she did not forbid me not to go to school. Even the fact that she can't support all my needs in school kahit papaano nakagaan sa loob ko ang pagpayag ni Tita Matilda.
