Merhaba ben Lola. :) Yani Eylül. :D Hikayemi umarım beğenirsiniz. İyi okumalar!
İşte yeni lisem ve lise hiçte filmlerdeki gibi değilmiş! Merhaba, ben Dilek, 16 yaşındayım. Ailem ben küçükken öldü. Geriye servetlerini ve hizmetçilerle dolu büyük bir evi bıraktılar. Her ne kadar iyimser olmaya çalışsamda onlarsız olamıyorum. Boş şeylere kızıyor ve ağlıyorum. Belkide sevgi göremediğim için. Belkide annnemin beni asla kucaklayamadığı için... Yavaş adımlarla okulun koridorlarını dolaştım ve sınıfların olduğu panonun yanına gittim. Sınıfım 9/B idi. Ama önce bahçeye inip müdürün sıkıcı konuşmasını dinlemek zorundaydım. Aşağı inerken bi çocuk hızlıca önümden geçti. Acelesi var gibiydi. Yukarı kalkık saçları ve kahve tonunda gözleri vardı. Hızlı geçtiği için çok ayrıntılı görememiştim. Çocuğa büyük bir hayranlıkla bakıyordum en sonunda yüzümdeki o aptal ifadeyi sildim ve bahçeye indim. Yanıma bi kız geldi gerçekten çok samimi duruyordu.
"Merhaba."
"Merhaba." dedim.
"Ben Beste."
"Bende Dilek." dedim.
Bir süre öyle konuştuk klasik tanışma sözleri. Müdür sıkıcı konuşmasını yaptıktan sonra o çocuk yanımızdan yine geçti ve 1 saniyeden az bir süre bana baktı. Bu sefer benim dışımda herksein yüzünde aynı ifade vardı. Hemen o ifadeyi sildim. Daha sonra o çocuğa öküz gibi bakan, bu senenin popiler grubu yanımıza geldi.
"Merhaba."
"Merhaba." dedik Beste ile.
"Ben Melis."
"Ben Ecem. Şurdaki kızda Başak." dedi arkada çantaları taşıyan kızı işaret ederek.
"Bende Dilek." dedim.
"Bende Beste."
"Tanıtığıma memnun oldum" dedi yapmacık bir gülümsemeyle Melis. Ecemde ona katıldı.
"Ahh bende. Sizinle çok iyi anlaşıcaz" dedim bu sefer ben yapmacık bir gülümsemeyle.
"Tabiki."
...
Öğretmenler ve bazı öğrenciler konuştuktan sonra da sınıflara girdik. Beste'nin yanına oturdum. Öğretmen geldi ve ilk günden matematiğe başladık! Dediklerinin hiç birini anlamıyordum gözlerim karadı ve rüyalar alemine geçtim...
...
Zilin sesiyle irkildim. Uyandığımda yüzümde aptal bir ifade vardı. Melis'ler geldiğinde iğrenmiş olmalı ki bir adım geri çekildiler. Onların yanına gittim ve konuşmaya başladık. Derken konu sabah ki çocuğa geldi. Adı Enes'miş.
"Uff çok tatlı yaa ♥" dedi Melis.
"Aynen." dedi Ecem.
"Katılıyorum" dedi Beste. Ve tabi Başak hiçbir şey söylemedi.
"Bence o kadar tatlı değil. Erkekleri çok abartmayın" dedim. (Hı hı çok.)
"Belki öyle ama o çocuğu gördü mü sen ?" dedi masanın üstüne oturarak Melis.
"Gördüm ve midem bulandı. :)" dedim. (Hı hı çok.)
Melis bu dediklerime biraz sinirlendi ama belli etmedi. Zil çaldı.
...Kaydet & Yayımla
Tenefüste kızlarla beraber gitmedim ve 892 sayfalık kitabıma daldım. Ama sınıftaki gürültü dikkatimi dağıtıyordu! Gürültüde en çok Enes'in sesi duyuluyordu!
"Hey çeneni kapar mısın ? Burda kitap okuyoruz!" dedim en sonunda.
"Çenemi kapatmıyorum. Napıcaksın?" dedi Enes.
"Ben karete biliyorum tamam mı?" dedim. Gerçekten biliyordum. Küçükken annemlerin tuttuğu dadı zorlamıştı.
"Evet tabi, bi kız karete biliyor ve beni dövücek! Çok korkuyorum!" dedi Enes. Konuşurken onun kolundan tutup, bir hamle yaparak yere sermiştim bile. :)) Herkes bize bakıyordu. Özellikle Melis, sinir küpü oldu. Enes'te bana bulaşmaması gerektiğini anladı.
...
Eve geldiğimde yine o soğuk hava vardı ve hiçbir sevgi izi yoktu. Odama girip onca ödevin içinde müzik dinledim. Eve geldiğimden beri Enes'i düşünüyordum. Gözümün önüne geliyor bazen. Gülümsemesi, bakışları ve derin kahve tonundaki gözleri. Her nekadar tatlı olsada gerçekten bir serseriydi. Ayrıca soğuk, duygusuz ve acımasızdı. Gerçekten herkesin yanında rahat takılabilen bi tipti. Benden çok farklıydı ama sanki aynı gibiydik. Onu bana çeken bişeyler vardı. Biraz bakışlarını düşündüm. Çaresiz ama güçlü bakıyor. Umarsamamış gibi görünüyor ama aslında umursuyor. Belkide bu bakış ilgimi çekiyordu. Gerçekten bu iş çok karmaşık...
Evet arkadaşlar multimedyada Dilek var ♥
