Chapter One [1]
I am walking in the corridor proudly. I am wearing a white flowing dress and silver 5’ inches stiletto. A white diamond wrist watch, bracelet, earrings and necklace. I know at this time, many eyes were focus on me. Marami ang naiingit, marami rin naman ang humahanga, mostly mga lalaki. Sanay naman na ako sa attention na ibinibigay nila sa akin pero isa lang ang taong gusto kong maka-appreciate sakin.
Ipinagpatuloy ko ang paglalakad ko. Then I spot him malapit sa harap ng Engineering Department. Lance Mondragon. An engineering student. One of the hottest boy in the campus and also a total heatbreaker. Ilang beses na niya akong ni-reject pero heto parin ako. Dahan-dahan akong lumapit sa kanya. Bawat studyanteng madaanan ko ay dali-daling umiiwas sakin, takot lang nilang mapahiya.
I felt my abnormal beating of my heart when he looks at my direction with those familiar blue eyes. His lips suddenly form a smile and in returned, I also smiled. But it slowly faded when I noticed he is not looking at me. I look back, napataas ang kilay ko sa nakita. It was no other than a plain student na hindi naman kagandahan. Nakatingin at nakangiti din ito.
Tss... Wala siyang karapatang ngumiti ng ganyan dahil isa lang naman siyang walang ka-class class na babae.
Napayuko ito ng mapansing nakatingin ako sa kanya. Binilisan niya ang paglalakad at napansin kong papunta siya sa direksyon ng engineering building. Pero nagulat na lang ako ng akbayan siya ni Lance at saka naglakad palayo habang nagkwe-kwentuhan at nagtatawanan.
Uminit agad ang ulo ko. Anong karapatan ng babaeng yun na landiin ang mahal ko?!
Susundan ko na sana sila pero late na ako kaya agad akong tumalikod at naglakad papunta sa building naming. Habang naglalakad ako sa corridor, kitang-kita ko ang mukha ng bawat studyanteng madaanan ko. Takot, yun ang ekpresyon nila lahat. Maybe nakakatakot talaga ang itusra ko kaya naman dumaan muna ako sa CR.
I look my face at the mirror at nakita kong pulang-pula ang buong mukha ko at halos mgsalubong na ang kilay ko. I tried to compose myself sa pamamagitan ng pagpikit at paghinga ng malalim. After how many minutes, unti-unting bumalik ang kulay ng mukha ko and I smiled kahit inis na inis na ako.
*ROOM*
Pagpasok ko ay pumunta agad ako sa upuan ko pero mas uminit ang ulo ko sa narinig.
“Miss Smith, late ka na agad eh first day of school palang! Don’t you know I don’t tolerate such incompetence? Hindi pwede yan sa klase ko! Kung ganyan ang attitude mo sa ibang professors, pwes ibahin mo ako” she said that screaming in the top of her lungs.
Wala ako sa mood para makipag-away kaya tinignan ko lang siya with my bored look.
Mukhang nainis naman ito kaya nagsalita ulit.
“I don’t care kung anak ka ng may-ari ng school na’ to but I want you to know na dapat respetuhin mo ako bilang professor niyo! Hindi yun-“
Hindi ko na siya pinatapos dahil sumusobra na siya sa pang-iinsulto ah! At kung anu-ano nang binibintang niya sakin!
“Kailan ba kita binastos?”
Seryoso kong tanong. My words rimmed with ice. Nakita ko ang unti-unting pagputla niya hindi dahil sa tanong ko, kundi sa kaseryosohan ng boses ko.
“K-kanina l-lang! Pumasok k-ka dito sa room n-ng walang sabi-sabi!”
Napa-smirk na lang ako. Tss.. nagstammer pa, pinapatunayan lang niya na takot pa rin siya.
“Really? Pambabastos na agad ang tawag mo dun?”
Dahan-dahan akong tumayo at naglakad palapit sa kanya while looking directly into her eyes.
“Hindi pa nga yun kabastusan eh. Pero kung gusto mo, pwede kung ipakita sa’yo kung gaano ako kawalang respeto sa mga nakatatanda sa akin.”
Pagkasabi ko non, sinipa ko ang mesa saka kinuha ang bag niya at tinapon lahat ng mga gamit niya sa sahig. Tyaka ko kinalat at pinagsisipa-sipa. Hindi pa ako nakuntento at tinapon ang bag niya sa basurahan. Naiiyak na ito at nakaluhod sa sahig, lumapit naman ako at dahan-dahang lumuhod sa tabi niya at bumulong.
“Sa susunod, matuto ka kung saan lulugar at alamin mo muna kung sino ang dapat mong kinakalaban. Oo, matapang ka nga pero mas matapang ako. Anak ako na may-ari kaya wala kang karapatang insultuhin ako dahil ako pa rin ang nagpapasweldo sayo dito. You know what? Siguro kahit mawala ka, meron at meron parin kaming makukuhang mas magaling sayo kaya hindi ka magiging kawalan.”
Tumayo ako at naglakad na papunta sa pinto, pero bago ako lumabas syempre may pahabol pa akong kamalditahan. Umiiyak siya ng tumingin ako.
Oh how poor! Tanga-tanga kasi eh, ako pa kinalaban.
“By the way, to make things clearer for you.” I smiled sweetly at her. “You’re fired!”
At lumabas na. I am Gabrielle Demonise Smith. And I am the Campus Bitch. So better not mess with me or else, I’ll make your life a living hell.
