LIFE IN WAR

Ik lag in bed te denken. Zou het echt zijn. Zou het echt zijn wat ze op de radio vertelden. Dat de Duitsers zouden gaan aanvallen, ons land willen veroveren. Hoe zou het zijn. Oorlog. Oorlog in eigen land. Ik snapte het niet. Wat doen we verkeerd. Ik was heel bang. Het duurde niet lang voordat ik toch in slaap viel. Ik droomde over Duitsers die met vliegtuigen bommen gooiden. Dat ik een Jodenster moest dragen omdat ik Jood ben. Ik zat in onze kelder, ik snapte het niet. Het leek allemaal zo echt dat ik zelfs dacht dat het de waarheid was. Het viel me ook op dat mijn vader en mijn broertje er niet bij waren. Alleen mijn moeder en ik. Het was donker en de aarde beefde. Ik hoorde mensen schreeuwen. Wat was er precies aan de hand. Waarom, waarom... Opeens stopte het beefde en de mensen waren even daarna ook stil. wat was er gebeurt. Ik kwam uit de kelder om naar de radio te luisteren. Maar waar was die radio gebleven. Ik vroeg het aan mama en die zei dat de Duitsers die hadden. 'Maar, maar...' Zei ik. Opeens werd ik wakker en was bang. Wat een afschuwelijke nachtmerrie. Wat afschuwelijk. Even dacht ik dat ook wat op de radio gezegd werd ook niet waar was. Maar het was toch anders. Die dag. Die dag begon het. De oorlog. Ik was naar beneden gegaan om te gaan eten. Snel pakte ik nog een appel en ging snel naar school. Het was al laat. Ik weet nog dat mama riep dat ik voorzichtig moest doen op straat naar school toe en niet op Sofie mocht wachten. Ik snapte het niet maar luisterde gehoorzaam en liep snel naar school. Het was schijnbaar heel onveilig. Ik zat op een school voor Joodse kinderen in groep 8. We zaten in de klas. Ik zat naast mijn beste vriendin Sofie. Ik kon mijn gedachten  niet goed bij de les houden. Vooral omdat we het over de eerste wereldoorlog hadden. Ik dacht aan mijn droom en aan een nieuwe oorlog. De Tweede Wereldoorlog… Sofie probeerde steeds iets te zeggen tegen me, maar ik had het niet in de gaten. Totdat ze bel ging. We hadden pauze en gingen naar buiten. Ik pakte mijn appel en liep met Sofie naar buiten. Ze vroeg of ik het ook gehoord hat op de radio. Ik wist even niet waar ze het over had, maar toen dacht ik weer aan droom. Ik zei maar tegen Sofie dat alles maar slechts een droom was, om mezelf niet langer bang te maken. Ik at mijn appel op en ging mee hinkelen op het Hinkel pad. We hadden veel plezier en lol. Ik was even al mijn zorgen vergeten. Maar toen gebeurde het. De eerste knal...