Bang en onwetend ren ik mee. Mijn hand ziet rood door de kracht waarmee mijn moeder mij vasthoud, en ook maar weigert los te laten. " Mama ik kan niet meer" piep ik angstig. Ik kijk op naar mijn moeder en vang een glimp op van haar huilende gezicht.
Ze kijkt schichtig om zich heen, en knielt vervolgens voor me neer. Ze legt haar warme handen op mijn gezichtje en aait met haar duim eroverheen. " Ik hou zoveel van je lieve schat, dat maakt het ook zo moeilijk om dit te doen. Je bent het enige lichtpuntje in mijn leven geweest en daar ben ik je zó ontzettend dankbaar voor. Ik zal voor eeuwig trots op je zijn, in goede én slechte tijden. Alleen het is tijd voor mama om te gaan". Ze slikt hoorbaar om de aankomende tranen tegen te gaan. "Ik kan je niet beloven dat het je gemakkelijk gaat worden maar mama is altijd bij je", terwijl ze die woorden uitspreekt legt ze haar handen op nihal haar hartje. "Nou krijg ik nog een laatste knuffel?" lacht ze door haar tranen heen.
Automatisch vormt er zich ook een glimlach op nihal's gezichtje. "Tuurlijk mama" zegt ze waarna ze op haar moeder springt. "Mama waarom huil je?" vraagt nihal met een verdrietig gezichtje. "Ik hou gewoon ontzettend van je." Nihal begint ook te huilen door haar moeders pijn, en samen huilen ze het uit in elkaars armen. Haar moeder omdat dit haar laatste moment is met haar dochter en niet weet wat de toekomst hun zal brengen,en nihal omdat ze verdrietig word van de tranen van haar moeder en in onwetendheid leeft.
Samen huilen ze het uit in het donker van de nacht.
- later die nacht
Langzaam zet ik mijn stappen voort in het bos, de droge bladeren kraken onder mijn voeten, en laten een akelig geluid achter in het donker. Er glijd een rilling over mijn rug. Bang en voorzichtig bij elke stap die ik zet loop ik naar, weet ik niet.
Mijn voetjes beginnen zeer te doen, ik schop mijn ballerina's uit en ga vermoeid tegen een boom aan zitten. Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen eromheen tegen de kou. Langzaam en fluisterend zeg ik de woorden die me zullen achter volgen voor de rest van mijn leven
"Mijn geluk, jou gemis"
Op dat zelfde moment leg ik mijn hand achter mijn nek, precies op de plek die mij en mijn moeder aan die ene specifieke uitspraak herinnerd.
Met moeite hou ik mijn ogen open en op het moment dat ik het opgeef voel ik twee handen rond mijn middel. Ik ben te moe om te reageren
-
Vote&comment 💗.
