Bir çare yazıyorum hayatı. O kadar çok şey yaşadım ki herşey geçer diyerek geldim bu zamana. Sonra bi gün çıktı karşıma. Durup durup aklıma geliyordu. Noluyodu bana böyle sürekli aklimdaydi hayır olamaz onunla olmaz diyordum nedeni neydi neden onunla olmazdı ki? Yakışıklı olduğu için mi? Yoksa ünlü olduğu için mi? Kafamda o kadar çok soru var ki herşey üst üste geliyor ki ondan tek istediğim bugünlerde yanımda olsun en azından birine yaslana biliyim ve elimden tutsun hayata tutundursun. Belki baba olur bana babamın sırt çevirdiği gibi gitmez ama o hep olur her ağladığım da onun omzunda bulayim kendimi. Tatile gitsek küçük bi karavan sabah kalktigim o denizin derinliğinde kaybolurken usulca yanaşsam gamzelerine küçük bi buse kondursam. Neden her zaman kötü şeyler oluyodu. Kokusunu dahi bilmezken kurduğum hayaller damarimdaki hücrelerin bile bölünmesine neden oluyo. Aşık olmuştum yoksa. Onu her gördüğüm de yemin ederim kalbim kaburgamin altından çıkar gibi oluyo. Elim ayağıma dolaşıyor. Söylediği herşeyi aklıma ve kalbime kaziyorum sanki. Sonra eve gidene kadar onun sesi kulağımda çınlıyor. Gece yatarken her gözümü kapattığımda onun yüzü geliyor aklıma. Onu o kadar çok saf seviyorum ki birlikte olsak kirpiklerini sayardim tek tek öperdim onu kirpiklerinden. Hiç bi zaman üzmezdim ellerini hiç birakmazdim. Su an sadece bekliyorum ama bekledikce farkediyorum ki içimde biraz daha büyüyor. Bir farnusun içerisindeyim sanki o uzatsa elini kurtulacagim ama umrumda dahi değilim. Sadece bekliyorum kalbim çok yaralandı. Vuracağı darbeyi kaldırmaz bu kalbim o kadar nazikki bedenim en ufak şeyde kırılırim. Sanırım seviyorum. Gelsin artık tutsun elimi burdayım geçti birlikteyiz desin. Bekliyorum ama şunun da farkındayım ki her geçen gün her bir hucreme kadar içim parçalanıyor. İliklerime kadar işlemisken söküp atamam içimden hayır bunu yapamam.
Gelmelisin!
Gelebilir misin?
N'olur gel!
