The night is still young

A normal day

Προχωρω μέσα στο πλήθος στο σχολικο χωρο . Το μόνο που με ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους είναι τα μαλλιά μου. Τα οποία είναι κλεισμένα μέσα στην κουκούλα μου. Τώρα είμαι ένα με την μάζα.

Όλοι έχουν ανοιχτές τις συσκευες τους στην νουμερο ένα κουτσομπολιστικη σελιδα της πόλης. Όπου όπως καθε μέρα είμαι θέμα προς συζήτηση . Όχι εγώ βασικά, ο καλλιτέχνης με το επίθετο Young . Με βάση αυτή την σελιδα πλέον ολη η τοπική αστυνομια καταδιώκει τον "βανδαλιστη που μολύνει την καθαρή μας πόλη."

Βέβαια λίγα άτομα από εδώ συμφωνούν . Εγώ δεν ξερω αν συμφωνώ. Εγώ απλά αφήνω τους άλλους να δουν τις σκέψεις μου. Έστω και ανώνυμα .
Σε λίγη ώρα το κουδούνι θα χτυπήσει . Όλο το σχολείο θα μαζευτεί στο γήπεδο του μπάσκετ και οπως καθε μέρα ο Διευθυντής θα κάνει την ιδια παρατήρηση

"Μην νομίζετε πως δεν ξερω Ποιοι είστε! Όποιος πιστεύει πως είναι εντάξει να βανδαλιζει την πόλη μας να εμφανιστεί. Να μην κρύβεται πισω απο αυτο το ψευδώνυμο και να έρθει να πει ξεκαθαρα πως βανδαλιζει τον τόπο όπου ζούμε."

Μαλλον τελικα είναι μεγάλη υπόθεση.

Ομως η μικρη πολη που ζούμε είναι πολύ μικρή. Στην κυριολεξία ενα χωριό. Όλοι ξέρουν τους πάντες είναι λίγο πιο έξω απο μια τεραστια πόλη κάτι που μας κάνει να μένουμε στην σκιά. Εδώ έχουμε μια αγορά δικιά μας. Δύο φαρμακεία, ένα εστιατόριο, μια καφετερια, και ενα μικρο κτίσμα (που θα μπορούσε να το περιγράψει κανεις σαν εμπορικο) με 5 μαγαζιά . Ένα μαγαζί για ρούχα, εναν φούρνο, ένα μινι-μάρκετ , ένα βιβλιοπωλείο και ένα φροντιστήριο μόνο για ξένες γλώσσες. Οταν θες κάτι άλλο πας στην πόλη. Οποτε το να υπάρχει ένα τέτοιο άτομο και να μην ξερει κανεις ποιος είναι . Είναι μεγάλο νέο οσο και να πεις.

Μετά απο τον συνηθισμένο λόγο του διευθυντή μπήκαμε μέσα στο σχολείο.

Εκατσα στο θρανίο μου και χτυπούσα το στυλό μου ανήσυχα μέχρι να μπει ο καθηγητης.
Τα παιδια γυρω μου μιλαγαν άλλοτε βαριεστημένα άλλοτε χαρούμενα με τους συμμαθητές μου. Το θέμα συζητησης είμαι εγώ. Αλλά δεν το καταλαβαίνω , απλά εκφράζομαι. Δεν υπάρχει τίποτα το ενδιαφέρον σε αυτό.
Ακούμπησα το στυλο κάτω. Μα καλά πόση ώρα κάνει ένας καθηγητής;
Και σαν να άκουσε τις σκέψεις μου ο κύριος Δάντης μπήκε στην αίθουσα.
.
.
.
Το μάθημα κυλάει αργά . Μάλλον θα έπρεπε να πω πιο αργά απο ότι συνήθως . Δεν είμαι καλή μαθήτρια. Δεν έχω καν βιβλία. Αλλά δεν νομίζω να νοιάζετε κανείς. Κανείς δεν νοιάζετε για το κορίτσι με την επιθετική εμφάνιση και τον μοναχικό χαρακτήρα, που στα διαλλείματα κάθεται μόνη της.
.
.
.
Η σχολική μέρα τελείωσε. Και εγώ πήρα την άδεια τσάντα μου και ακολούθησα τον δρόμο για το σπίτι. Εκεί τίποτα δεν είναι διαφορετικό. Η μάνα μου αναίσθητη στον καναπέ ενώ ο αδερφός μου απών ή μπορεί να είναι στο δωμάτιο του. Θα ήμουν ηλίθια όμως να πάω να του μιλήσω. Οπότε απλά μπήκα στον δικό μου χώρο και έκλεισα τα φώτα. Κατέβασα τα ρολά και άφησα για μοναδική πηγή φωτός τα ζωγραφισμένα αστέρια με φωσφοριζέ μπογια -το τελευταίο του δώρο- 'πάνω' στο ταβάνι μου. Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και τα κοιτούσα. Έχω ζωγραφίσει ακριβώς 256 κίτρινα αστέρια και όμως κάθε μέρα τα μετράω ξανά και ξανά , γιατί ποιός ξέρει μπορεί να είναι παραπάνω.
Τα μέτρησα πάλι . Τα μέτρησα τόσες φορές που δεν ξέρω ποτε ήμουν ξύπνια και πότε τα βλέφαρα μου είχαν κλείσει. Το μόνο που ξέρω είναι πως ξύπνησα από τις φωνές της 'οικογένειας' μου στο σαλόνι. Η μητέρα μου και ο αδερφός μου. Αναρωτιέμαι ποιός από τους δύο είναι μεθυσμένος , μπορεί και οι δύο. Το μόνο που ξέρω στα σίγουρα είναι πως όποιος χάσει θα έρθει να ξεσπάσει πάνω μου. Για αυτό πρέπει να εξαφανιστώ.
Κλείδωσα την πόρτα και άνοιξα την παλιά ξύλινη ντουλάπα μου. Έβαλα στα γρήγορα μερικά ρούχα και άρπαξα την-όπως πάντα ήδη έτοιμη- τσάντα μου. Άνοιξα το παράθυρο και πήδηξα . Με το που τα πόδια μου ακούμπησαν το έδαφος ξεκίνησα να τρέχω. Μέχρι που έφτασα στην πιο απομακρυσμένη απο το σπίτι μας στάση . Εκεί περίμενα το λεωφορείο. Το βράδυ είχε πέσει και πλέον έβλεπα τα κανονικά αστέρια και όχι αυτά του δωματίου μου. Είναι όμορφα. Και κάποιο από όλα αυτά είναι και εκείνος. Πόσο παιδιάστικο ακούστηκε , αλλά όλοι θέλουμε κάπου να ελπίζουμε.

Το λεωφορείο που ήθελα ήρθε και εγώ μπήκα μέσα . Ήρθε η ώρα να πάω στην πόλη.
.
.
.

Αρκετή ώρα μετά το λεωφορείο έφτασε στην τελευταία του στάση. Απο εκεί περπάτησα γύρω στο μισάωρο ωσπου έφτασα στα 'σύνορα' μεταξύ της μεγάλης πόλης και του ξεχασμένο απο τον θεό χωριό μας. Συνέχισα να περπατάω ώσπου έφτασα έξω απο ένα μαγαζί όπου έπαιζε μουσική. Αμέσως μπήκα μέσα. Ήταν ένα συνηθισμένο μαγαζί . Ιδρωμένα κορμιά , μυρωδιά καπνού και άφθονο αλκόολ . Έκατσα στο μπαρ και έκλεισα τα μάτια μου. Μπορεί να ακουστεί γελοίο αλλά εγώ εδώ χαλαρώνω. Μέσα στην βαβούρα και στον κόσμο. Όμως ο κόσμος δεν με ξέρει και η δυνατή μουσική με φυλάει απο οποιαδήποτε εποικινωνία με κάποιον .
Είχα ακόμα το σακίδιο μου μαζί μου έτσι με τα λίγα λεφτά που μου είχαν μείνει παράγγειλα κάτι να πιώ . Ο κανόνας μου είναι ένας , όχι πάνω απο ένα ποτό κάθε μέρα,έτσι δεν θα γίνω σαν και αυτούς.

Μόλις ήρθε το ποτό πλήρωσα και εκατσα στην γωνιά μου και το ήπια σιγά-σιγά , αβίαστα. Κοίταξα τα υπόλοιπα άτομα στον χώρο. Κορίτσια ντυμένα με κοντά ή στενά φορέματα -μπορεί και τα δύο- , αγόρια με κολλητές μπλούζες που έκαναν τους μυς τους να φαίνονται και μετά ήμουν και εγώ . Το κορίτσι στο βάθος με το τζιν σορτσάκι και την άσπρη μπλούζα.
Μόλις το ποτήρι άδειασε το άφησα κάπου στην τύχη και έφυγα απο το μαγαζί.

Ο στόχος μου είναι να γυρίσω μετά τις 5 . Γιατί τέτοια ώρα δεν θα κινδυνεύω στο σπίτι.
Οπότε συνέχισα να περπατάω. Ξαναέφτασα στο χωριό μου.
Δεν το είχα καταλάβει καν.
Πέρασα έξω απο το σχολείο. Ήταν γεμάτο με συμμαθητές μου. Καθόντουσαν και πέρναγαν καλά με τους φίλους τους. Θα πρέπει να είναι ωραίο αυτό. Συνέχισα μεχρι που έφτασα στο γυμνάσιο . Αμέσως μου ήρθε μία ιδέα. Πήδηξα τα κόκκινα κάγκελα και έφτασα μπροστά απο το προαύλιο , ένας μεγάλος άσπρος τοίχος 'στόλιζε' τον χώρο γύρω αποτο γήπεδο .Είχα αυτή την ιδέα εδώ και καιρό αλλά πάντα το ξέχναγα και έφτιαχνα άλλα . Νομίζω ήρθε η ώρα να δώσω ζωή στην σκέψη μου. Άνοιξα την τσάντα πλάτης μου και έβγαλα απο μέσα τα κατάλληλα χρώματα. Και ξεκίνησα να σχεδιάζω. Με την εικόνα στο νου μου το χέρι μου δούλευε από μόνο του. Η εικόνα που σχεδίαζα ήταν ο τρόπος μου για να πω στους υπόλοιπους να ξυπνήσουν και να δουν πίσω από την κουρτίνα. Ζωγράφισα ένα μικρό κοριτσάκι να κρατάει ένα τεράστιο σφυρί και να σπάει αυτόν τον άσπρο τοίχο. Και απ'το σπάσιμο μπορούσες να δεις όλο τον κόσμο. Πολύχρωμους πλανήτες και πυροτεχνήματα.

Είμαι περήφανη για αυτό που έκανα. Το τελείωσα βάζοντας 'καλλιτεχνικά' την υπογραφή. Πλέον αυτή η ζωγραφιά είχε ιδιοκτήτη 'young'