The night is still young

Blue hair screams trouble

Το πρωί ήρθε με τον αδερφό μου να χτυπάει την πόρτα έτοιμη να την σπάσει.
《Ξύπνα μωρή πουτάνα ! ΤΟ ΞΕΡΩ πως βγήκες έξω χθες ! ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΓΑΜΙΟΣΟΥΝ ΠΑΛΙ ΡΕ ; Αλίκη , άνοιξε την πόρτα αλλιώς θα την ΣΠΑΣΩ.》
Αχ τι ωραία αδερφική αγάπη.

Δεν θα σπάσει την πόρτα , η μάνα μας του το απαγόρεψε να το ξανακάνει. Λέει πως θα τον διώξει αν ξαναπλήρωσουν για καινούρια πόρτα.

Παρ'όλα αυτά δεν έμεινα να το εξακριβώσω.Φόρεσα τα ρούχα μου,πήρα την τσάντα μου.Η οποία έχει μόνο ένα τετράδιο και ένα στυλό. Και ξαναπήδηξα από το παράθυρο με προορισμό το σχολείο.
Ακόμα και κάτω απο το διαμέρισμα μπορούσα να ακούσω τον αδερφό μου να χτυπάει την πόρτα και να βλαστημάει.

Αν ήταν εδώ αυτός δεν θα το επέτρεπε όλο αυτό το... τσίρκο. Κάθε μέρα νέο θέαμα για την γειτονιά.

Άρχισα να τρέχω προς το σχολείο.Άργησα την πρώτη ώρα,αλλά ποιός χέστηκε;
Δεν θα γίνω γιατρός ούτως ή άλλος.

Αυτή η σκέψη έκανε ένα μικρό γελάκι να βγει από τα χείλη μου όσο περνούσα την πύλη του σχολείου. Τα παιδιά της τάξης μου βρίσκονται στο προαύλιο άρα πρέπει να έχουμε κενό. Σε αντίθεση με χθες η μέρα είναι αρκετά καλή. Ο ουρανός είναι καθαρός και τα σύννεφα έχουν μετακινηθεί αρκετά μακριά.

Αφήνω για ένα λεπτό ένα κομμάτι ηρεμίας να μπει μέσα στο σώμα μου. Κλείνοντας τα μάτια και παίρνοντας ανάσες. Ξανακρύβω τα μαλλιά μου με την κουκούλα και πάω στις κερκίδες όπου είναι μαζεμένη όλη η τάξη. Εγώ κάθομαι στην άκρη βάζοντας μουσική να παίζει απο το κινητό μου και μέσω απο τα ακουστηκά κατευθείαν στα αυτιά μου.

Σιγομουρμουρίζω την μουσική απο το τραγούδι και βγάζω το τετράδιο και το στυλό μου έξω. Άρχισα να γράφω.
Διάολε έχω καιρό να γράψω, σχεδόν ξέχασα πως είναι. Το χέρι μου έχει πάρει φωτιά και το μυαλό μου δεν μπορεί να σταματήσει να σκέφτεται κι άλλα.

Η μέρα κυλάει αργά. Η φύση δίνει χρόνο στους ανθρώπους . Χρόνο για να κλάψουν , να γελάσουν, να συγχωρέσουν και να συγχωρεθούν . Να παίξουν, να τρέξουν , να πέσουν και να σηκωθούν. Αλλά και πάλι... Στο τέλος της ημέρας ο άνθρωπος ξέρει πως θα μπορούσε να είχε κάνει πιο πολλά. Και τι ωραία που θα ήταν να είχε κάνει πιο πολλά! Αν είχε σηκωθεί πιο νωρίς, αν είχε συχγωρήσει πιο γρήγορα , αν είχε κλάψει λιγότερο. Τότε θα έτρεχε πιο πολύ , θα συγχωρούταν και αυτός, θα γέλαγε λίγο περισσότερο. Και με όλα αυτά τα Αν και τα Τότε , ο άνθρωπος κλείνει τα μάτια του, γιατί η μέρα ήταν κουραστική. Μάλλον αύριο θα κάνει τα Αν του πραγματικότητα.

Έκλεισα το τετράδιο μου και το έβαλα στην άδεια τσάντα μου, όταν άκουσα ψιθύρους από δίπλα μου.

《Να την ρωτήσω; Δεν νομίζω να ξέρει τίποτα. Εξάλλου δεν νομίζω να βγαίνει και πολύ απο το σπίτι της. Βασικά δεν νονίζω να βγαίνει γενικά από το σπίτι της. 》

Μιά αγορίστικη φωνή ακούστηκε.

《Ναι ρε αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Είπες πως θα ρωτήσεις όλο το σχολείο. Είναι και εκείνη μέρος του σχολείου.》

Μιά δεύτερη φωνή συνέχισε.

Ξαφνικά άκουσα βήματα προς το μέρος μου. Δυνάμωσα την μουσική και απλά περίμενα να περάσουν.
Αλλά αυτό το αγόρι σταμάτησε δίπλα μου. Τα μαλλιά του καστανά και μερικά "κοσμήματα" υπήρχαν πάνω στο πρόδωπο του. Στο φρύδι, στα χείλη και στην μύτη.

《Γειά. Είμαι από την σχολική εφημερίδα και κάνουμε μία έρευνα για τον young. Ήθελα να ρωτήσω άμα ξέρεις κάτι. 》

Φαινόταν ήδη πως δεν ήθελε να μου μιλήσει. Οπότε τελείωσα γρήγορα την συζήτηση. Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου και τοποθέτησα πάλι τα ακουστικά στα αυτιά μου.

Το γεγονός πως όλοι νομίζουν πως "ο young" είναι άντρας με ανακουφίζει και με θυμώνει ταυτόχρονα. Απο την μία υπάρχουν λιγότερες πιθανότητες να με βρουν ενώ απο την άλλη γιατί δεν θα μπορούσε ένα κορίτσι να ζωγραφίζει τοίχους;

Εδω που ζω είναι τόσο κλειστόμυαλοι όλοι τους. Που μόνο στην κομμώτρια μπορούσα να  πω για τα μπλε μαλλιά και αυτη εκανε σαν να της ελεγα να μου τα ξυρισει.

Ετσι εμαθα να τα κρυβω...
Σκουφακι, κουκουλα , ακομα και δυο- τρεις φορες τα εχω βαψει μαυρα με σπρεϊ...

Δεν με ενδιαφερει... Σημερα θα παραδοσω ενα κομματι της ταυτοτητας μου. Αλλα μονο αυτοι που θελουν θα το βρουν!