"หึ! อวดดี อวดดีเอามากๆเลย"
"ถูก อวดดีเอามากๆ แล้วก็น่าฟัดเอามากๆด้วย" แจ็คสันพูดมือหนาลูบคางด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์
"อยากได้เอามาไว้ในสต็อคว่างั้น?" เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาถาม
"รู้ใจไปซะหมดนะมร์าคฮยอง"
"อีเรื่องแบบนี้ทำไมฉันจะไม่รู้ อีกนิดเดียวเด็กๆของแกนี่จะเปิดฮาเร็มได้อยู่แล้วนะแจ็คสัน" เขาพูดทีเล่นทีจริง หลังพิงโซฟาบุกำมะหยี่ราคาแพงในคลับด้วยท่าทางขบขัน
"พูดเกินจริงไปหน่อยแต่ก็โอเค"
"แล้วเขาบอกปฏิเสธแบบนี้ แกทำไง?"
"ก็ไม่ทำอะไรหรอก ก็แค่รอน่ะ อยากรู้จริงๆว่าคนที่สิ้นไร้ไม้ตอกแบบนั้น จะอวดดีได้สักกี่น้ำกัน" แจ็คสันพูดอย่างไม่ใส่ใจ ในใจเขารู้ดีอยู่แล้วว่า เด็กยองแจนั่นไม่มีทางหาเงินมาทันอาทิตย์นี้แน่ๆ เจ้าตัวถึงได้ยิ้มแป้นอารมณ์ดีแบบนี้ไง "งานนี้แค่รอเท่านั้น" เขากระตุกยิ้มมุมปาก
"ร้ายดี นับถือในความใจเย็น"
...
"ยองแจอีกสองชั่วโมงจะครบ 48 ชม.แล้วนะ พี่ว่าเรากลับไปพักบ้างเถอะ" ร่างสูงในชุดเสื้อกาวน์ขาวสะอาดเดินมาบอกคนตัวเล็กที่เร่งทำชั่วโมงจนผิดสังเกตุ "โหมงานขนาดนี้จากที่เป็นหมออยู่ดีๆจะกลายเป็นคนไข้ไปซะเองนะ"
"ขอบคุณนะครับแจบอมฮยองที่เป็นห่วง แต่แค่นี้ไม่เป็นไรหรอกครับ -ยังเหลืออีกเคสที่ต้องตรวจ ยุ่งจริงๆนะครับ" ยองแจหันมายิ้มให้คนพี่ พยายามทำให้มันดูสดใสที่สุด แต่ทำไมอิมแจบอมจะไม่รู้ว่ารอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยความอ่อนล้าที่ปิดไม่มิด
แจบอมส่ายหน้ายอมแพ้ แม้จะตะขิดตะขวงใจที่อีกคนทำงานอย่างหนักขนาดนี้ไปเพื่ออะไร แต่เขาก็ไม่ได้ถามอะไร ทำเพียงแค่ตบบ่าแล้วบอกให้ดูแลตัวเองให้ดี "รักษาสุขภาพตัวเองด้วย อย่าให้พี่ต้องมาเป็นเจ้าของไข้เรานะ"
YOU ARE READING
Wife : เมียเก็บของผม
Fanfictionคล้ายว่าเขาจะมีหัวใจ แต่ก็ไม่.. คล้ายว่าเขานั้นแสนจะสว่างไสว แต่กลับเต็มไปด้วยความมืดมน ในตัวของเขานั้นไม่มีความแน่นอนเอาเสียเลย ครั้นจะดลให้แดดออกก็ทำได้ แต่ครั้นจะทำลายก็รวดเร็ว ฤดูฝนแสนแปรปรวนกระหน่ำอยู่รอบตัวเขาทั้งปีทั้งชาติ คนเข้าใกล้มีแต่จะข...
