¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
....
ร่างหนาหันไปคว้ากุญแจรถบนโต๊ะทำงาน ก่อนจะรีบเดินออกไปจากห้องด้วยความเร่งรีบ
รองเท้าราคาแพงลิบขึ้นเงาสีดำสนิทของมันไม่ได้ต่างไปจากจิตใจของผู้ใส่เท่าไหร่ ใบหน้าหล่อเหลาราวกับรูปปั้นของเขานิ่งสงบ มันคาดเดาไม่ได้เลยสักนิด เขามีทุกอย่างที่สมบูรณ์แบบ แต่หัวใจของเขานั้นมีชื่อเรียกไม่ได้ใกล้เคียงคำว่าหัวใจเลย ราวกับว่าเขาไม่มีมัน ราวกับไร้หัวใจ หยาบกระด่างและแสนจะแปรปรวน
มือหนายกขึ้นเปิดประตูห้องคนไข้คนหนึ่ง หญิงวัยกลางคนยังไม่หลับตามที่คาด เธอหันมามองเขาสีหน้าแปลกใจ ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อเห็นชัดแน่แล้วว่าคนที่ย่างกรายเข้ามาเป็นใคร
"ค..คุณแจ็คสัน" เธอพูดเสียงตะกุกตะกัก ชาวาบไปทั้งตัวยามที่สายตาสีนิลสบมา
"ครับ" เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงนอบน้อม "ผมแจ็คสัน ดีใจจริงๆที่คุณน้าจำผมได้" เขาเผยรอยยิ้มออกมา พร้อมกับพูดน้ำเสียงเนิบๆ ราวกับว่าใจเย็นและอารมณ์ดีเหลือเกิน
"คะ น้าจำได้อยู่แล้ว" เธอยิ้มอ่อนโยนตอบกลับไป
"แล้ว.." ร่างสูงขยับเจ้าไปใกล้ๆเตียง "พอจะจำหนี้ที่เป็นอยู่ได้ไหมครับ?" พลันรอยยิ้มที่เคยส่งมาให้ก็หุบลง ทุกอย่างเหมือนจะดำมืดเมื่อมองเจ้าไปในตาสีนิลที่ไร้แววใจดี
"น้าจะรีบใช้ให้เร็วที่สุด รอน้าหาย แล้วก็ออกจากโรงพยาบาลก่อนจะได้ไหม"
ESTÁS LEYENDO
Wife : เมียเก็บของผม
Fanficคล้ายว่าเขาจะมีหัวใจ แต่ก็ไม่.. คล้ายว่าเขานั้นแสนจะสว่างไสว แต่กลับเต็มไปด้วยความมืดมน ในตัวของเขานั้นไม่มีความแน่นอนเอาเสียเลย ครั้นจะดลให้แดดออกก็ทำได้ แต่ครั้นจะทำลายก็รวดเร็ว ฤดูฝนแสนแปรปรวนกระหน่ำอยู่รอบตัวเขาทั้งปีทั้งชาติ คนเข้าใกล้มีแต่จะข...
