Welcome To The Media (Dylmas AU Greek)

3. Bets

Τόμας
▂▂▂▂▂▂▂▂▂

Ήμουν θήραμα για τους δημοσιογράφους.

Χιλιάδες και χιλιάδες δημοσιογράφοι απλώνονταν πάνω στο κοντό χαλί και κούναγαν τα χέρια τους σε μία προσπάθεια να τραβήξουν την προσοχή οποιουδήποτε που ήταν ημιδιάσημος. Ενώ οι περισσότεροι συγκέντρωναν την προσοχή τους στα πραγματικά αστέρια της ταινίας που προβάλλονταν, άλλοι κάνανε συνιάλο στους φιλοξενούμενους διασήμους, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου. Σχεδόν μόρφασα μπροστά στην απελπισία που ήταν εμφανής στο πρόσωπο τους καθώς πλησίαζα. Είχαν την ελπίδα να με γραπώσουν και να βυθίσουν τους κυνόδοντες τους στο δέρμα μου, αναγκάζοντάς με να βγάλω δηλητήριο που σίγουρα θα μετάνιωνα αργότερα.

Ήμουν το θήραμα, και εκείνοι ήταν οι κυνηγοί.

Καθώς οι κάμερες βγάζανε φλάς, οι έφηβοι θαυμαστές ούρλιαζαν. Παλιοί συνάδελφοι γέλαγαν μεταξύ τους και αύριο, οι πρωταγωνιστές της ταινίας θα έλεγαν τα αντίο τους με την αβεβαιότητα ότι δεν θα ξαναδούλευαν ποτέ ξανά μαζί.

Τα Μ.Μ.Ε είχαν φτιάξει αυτές τις στιγμές με σκοπό να είναι το αποκορύφωμα των καριέρων των νεαρών ηθοποιών. Είναι λες και σκέφτηκαν το να καθόμαστε και να μας χαζεύουν ήταν ένας είδος διασκέδασης για εμάς.

Παρόλο τον ξινό τόνο, συνήθως απολάμβανα αυτές τις εκδηλώσεις. Δεν ήταν όλες κακές: Αντιθέτως, κάποιες φορές, γνώριζα τους θαυμαστές μου πράγμα που ήταν το αγαπημένο μου κομμάτι του να είμαι ηθοποιός. Επίσης, ημουν ένας απο τους τυχερούς ηθοποιούς του Χόλιγουντ. Δεν με μισούσαν παραπάνω απο τον μέσο ηθοποιό ακόμα και αν η φήμη μου είχε πάρει τα πάνω της τα τελευταία 5 χρόνια. Οι περισσότεροι με λάτρευαν, ειδικά αφου η απολογία μου στο μικρό κορίτσι την προηγούμενη εβδομάδα έγινε βάιραλ στο διαδίκτυο. Αντίθετα με μερικούς ηθοποιούς, δεν έπρεπε να αντιμετωπίσω πολλά αρνητικά σχόλια καθώς περπατούσα στο κόκκινο χαλί.

Είχα -περιέργως- συνηθήσει αυτές τις εκδηλώσεις εφόσον είχα πάει τόσες ίδιες στο παρελθόν. Στην εκδήλωση της πρώτης ταινίας μου ήμουν τρομοκρατημένος: τραύλιζα όταν με ρώταγαν ερωτήσεις και έδινα ξέπνοα χαιρετήσματα στα αστέρια της ταινίασ. Τώρα, ωστόσο, ήμουν σίγουρος για το που στεκόμουν και ένιωθα μόνο νοσταλγία κάθε φορά που με προσκαλούσαν ως καλεσμένο για άλλη μια νύχτα στο κόκκινο χαλί. Ήταν λες και διάβαζα το ίδιο βιβλίο ξανά και ξανά. Η πλοκή και οι χαρακτήρες έμεναν πάντα οι ίδιοι όμως κάθε φορά που ξαναδιάβαζες το βιβλίο έπιανες μικρές λεπτομέριες που είχες παραβλέψεις. Δεν πάλιωνε, αλλά ούτε ήταν και κάτι καινούργιο.