Ασυγκρατητο Πάθος

Κεφάλαιο 6

2 ΜΉΝΕΣ ΜΕΤΑ

Οι μέρες περνούν ομαλά και ήρεμα.  Πλέον η δουλειά στην εταιρία έχει γίνει η καθημερινότητα μου. Δεν μπορώ να πω το πρόγραμμα είναι σκληρό και καθημερινά κουράζομαι τόσο πολύ... Ευτυχώς που έχω τον Ορέστη να με στηρίζει και την οικογένειά μου. 

Ναι έγιναν πολλά και όσο τα σκέφτομαι όλο και ταράζομαι. Υποτίθεται πως σε μια  σχέση νιώθεις ολοκληρωμένος ζωντανός έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο... Όχι εγώ δεν είμαι έτσι...ο Ορέστης είναι ένας άνθρωπος που με κάνει να γελάω και  να ξεχνιέμαι. Ωστόσο είναι δύσκολο τουλάχιστον ακόμα να πω ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του.  Τον έρωτα τον έζησα μια φορα και ήταν καταστροφικός. Δεν ξέρω αν θέλω πραγματικά να βιώσω ξανά κάτι παρόμοιο. 

Το τελευταίο διάστημα ο Αλέξης με αποφεύγει με μεγάλη επιτυχία. Οι ματιές του και ο τρόπος ομιλίας του είναι απότομος και σκληρός.  Οι σχέσεις μας είναι ξανά τυπικές ριζικά παραπάνω. 

Προσπάθησε να με πλησιάσει μόνο που εγώ θεώρησα σωστό να λήξουμε μια και καλή ότι πήγε να ξεκινήσει. Βέβαια δεν έχασε ευκαιρία γύρισε στην ξανθιά μαριονέτα του τη Νελλη. Σαν να μην έφτανε αυτό την φέρνει και στο γραφείο κάθε μέρα.  Μην χάσει ευκαιρία να μας δείξει τον έρωτα του.

Εντάξει εμένα τι με νοιάζει?  Είμαι με τον Ορέστη και είμαι καλά.  Μόνο που ατό δεν αρκεί και το ξέρω. Θα έπρεπε να είμαι ευγνώμων που βρήκα έναν άνθρωπο καλό ευγενικό και καλόκαρδο δίπλα μου. Αλλά ως συνήθως ήμουν και είμαι αυτοκαταστροφικη. Μόνο που η καταστροφή μαζί με τον Αλέξη είναι γλυκιά. 

Σήμερα είναι απαραίτητο να βρεθούμε στην δεξίωση της εταιρίας για τα 30 χρόνια λειτουργίας.  Ο Αλέξης απαιτήσε να είμαστε όλοι εκεί. Εντάξει μπορεί να εργάζομαι εκεί αλλά δεν θέλω σε καμία περίπτωση να πάω.!!!  Να Βλέπω τα μούτρα  εκείνου και της ξινή ξανθιάς του.

Ξεφυσιξα νευρικά και πήγαινα πέρα δώθε στην κουζίνα του σπιτιού. 
Και καλα τι να βάλω με ποιον θα πάω εγώ τώρα? 

Με γρήγορες κινήσεις πήρα το κινητό στα χέρια μου και πήρα τηλέφωνο τον Ορέστη

-Έλα ψυχή μου τι έγινε
-έλα Ορέστη μου καλά να σκεφτόμουν αν ήθελες βέβαια να με συνοδέψεις ώστε μια δεξίωση σήμερα
-αγάπη μου κοίτα είχα κανονίσει κάτι με έναν φίλο αλλά θα το ακυρώσω για σένα

-όχι όχι σε καμία περίπτωση Ορέστη δεν θέλ
-έλα σταματά για σένα πάω και στο διάστημα

Τι γλυκός

-εντάξει τότε στις 9 να είσαι έτοιμος
-θα περάσω να σε πάρω φιλιά σε αγαπώ

-φιλιά

Με αγαπα?  Εγώ γιατί δεν αισθάνομαι έτσι? 

Τέλος πάντων

Έδιωξα τις σκέψεις αυτές κουνώντας πέρα  δώθε το κεφάλι μου. Και τώρα η στιγμή της αλήθειας... Τι στο καλό θα φορέσω σήμερα...? 

Στάθηκα έξω από την ντουλάπα μου.
Μετά από 1 ώρα και αφού το δωμάτιο είχε βομβαρδιστει στην κυριολεξία αποφάσισα να βάλω ένα μαύρο φόρεμα μακρύ έως κάτω. Η πλάτη ήταν όλη ανοιχτή και ο λαιμός πάνω κλειστος διακοσμιμενος με μικρές μικρές ασημένιες λεπτομερείς. Δώρο του Αλέξη... Θα το θυμάται άραγε?