İnsanın en yakın arkadaşını sevmesi gibiydi hayat; yakın ama soğuk. Kaç defa söylemeye çalışsamda o söyle kardeşim derdini deyince kalıyordu başlayamadığım cümlem kalıyordu kursağımda her gün daha çok baglanıyordum ama onun bir kelimesi yıkıyordu beni sevdiği kızı bana anlatıyordu içim yanıyordu ama gülücük saçıyordum etrafa. Sanırım bizim işler papatya fallarına kalmıştı seviyor sevmiyor demekten aklım allak bullak olmuştu hele bir de aynı okul da okuyup aynı sırada oturmak beni daha çok bağlıyordu... kızların ona bakması gülümsemesi hele bakarken saçlarıyla oynamaları delirtiyordu beni evet grubumuz kalabalıktı ama en yakın arkadaşımdan bile kıskanıyordum gülüşlerini. Onun parmağı Kanasa kalbim param parça oluyordu gerçekten. Peki ya aşk canın yana yana sevmek mi yoksa canını yanacağını bile bile sevmek mi ? Cevap yok.. ben her halukârda sevecektim sonunda ölüm olsa bile.
