Koppeling naar aangrijpingspunt, gas op laten komen, koppeling helemaal los, koppeling intrappen bij de 2 duizend toeren, schakelen naar z'n twee, koppeling naar aangrijpingspunt, gas intrappen naar de 30 km/h, koppeling helemaal los. Dat allemaal nog voor de bocht. Krappe bocht, geen ruime!!! Strak sturen, en op de rechterrijbaan eindigen. Doorschakelen naar de 3. Kijk hoe snel je mag. Ga die snelheid rijden. Oké, ontspan, nu alleen nog rechtdoor dus dit lukt wel. "Let op, in het midden van de rijbaan blijven". Oké laat maar, dat ontspannen zit er niet in. Dan maar een gesprek aanknopen. "Waar bent u geboren?" "Zeg maar jij hoor" "O sorry, waar ben je geboren?" "In de enige echte wereldstad" "O Amsterdam? Ik ook, toevallig." "Gadverdamme, nee natuurlijk niet Amsterdam, de enige echte wereldstad, de havenstad van de Maas." "O Rotterdam, sorry" "Blijf in het midden rijden". Je moet aan zoveel blijven denken. En dan ook nog opletten met wat je zegt. Dan maar over mij praten, dan kan ik in ieder geval niet meer de mist in gaan. "Op de rotonde rechts". Oké blijf rustig, terugschakelen naar z'n twee, kijken of er iets komt, nee, leeg, yes. Je rijdt de rotonde op. Kut knipperlicht, te laat, hij zegt het al. Oké volgende keer beter. "Hier rechts?" "Ja, goedzo." Yes die is in de pocket. "He kijk uit, niet zo hard, let op die drempel!" "O sorry", en daar ging het complimentje. Parkeren, yes dat kan je. Rustig, niet te snel, knipperlicht, terugschakelen, doorsturen totdat het midden van het dashboard gelijk is met de stoep, dan snel terugsturen, knipperlicht uit, als je recht staat wielen rechtzetten, langzaam remmen, nee niet zo snel dat schokt. Langzaam de rem op laten komen en weer intrappen voor een zachte stilstand. "Goedzo, zet de motor maar uit", oké vraagteken van beneden naar boven. Parkeerrem, in z'n vrij, verbruikers uit, lichten uit, motor uit en de koppeling kan los. YES die ging goed.
Als je zo terugkijkt lijkt het zo veel, terwijl als je daar dan rijdt, optrekt, parkeert, gewoon rijdt, dan is het nog veel meer. Ik ben trots op mezelf! "Goed gedaan, let wel op het optrekken dat dat niet te schokkerig gaat." Yes hij zij goedzo. Nu achterin gaan zitten voor de volgende, zij gaat zitten en trekt zonder ook maar een spoor van een schokje op. Kut waarom lukt mij dat dan niet. Je probeert maar een gesprekje aan te knopen, "hoeveel lessen heb jij al gehad?" "O weet ik niet meer, 20 denk ik ongeveer." "O vandaar dat je zo goed smooth optrekt", complimentjes doen het altijd goed toch? "O bedankt", yes dat ging goed, nu wachten, als ze wilt praten zegt zij wel wat, niet te opdringerig. Het blijft pijnlijk stil, de instructeur zet de radio maar aan. Yes pijnlijke stilte weg, of nou ja, weg, minder stil maar desondanks nog goed pijnlijk voelbaar. Toch maar iets zeggen dan? Nee zij begint wel als ze wilt. "Hoe heet je" zeg ik toch maar om het tenminste enigszins te redden" "Claire." O, en nu? Kut. Gesloten antwoord. Kut. "Ik ben Frank" "Frans? Grappig." "Nee Frank met een K, maar kon ook inderdaad", yes een gesprek. "Hier rechts, en dan de 2de mogelijkheid links" zegt de instructeur. "Nee ik woon de derde links" "Dat is toch de tweede mogelijkheid? De tweede straat is namelijk eenrichtingsverkeer." Oja, kut. Stilte. "Nummer 19". "Bedankt" zegt Claire. Zei ze nou echt bedankt. Yes ze zei bedankt. "Heb jij volgende week weer na mij les?" "Ligt eraan" zegt ze "Of jij op dezelfde tijd les hebt als vandaag". YES dat heb ik, dan zal ik haar weer zien. "Ja, dus dan mag jij me weer naar huis rijden? Leuk" "Nee, ik heb dan namelijk eerder les", ow, die was sneaky. "Dus dan breng ik jouw thuis?" "Blijkbaar" oke dat was inderdaad wel een open deur. We zijn er, je stapt uit met de woorden: "Bedankt voor het veilig thuisbrengen" en tegen je instructeur: "Bedankt voor de les" "Doei tot volgende week." En met die woorden loop je naar de voordeur, je kijkt nog een keer om, ze rijdt zo mooi soepel weg, je zwaait, kut je zwaaide dat hoort niet. Snel doe je de deur open en ga je naar binnen. "HOI IK BEN THUIS" roep je en je gaat snel naar boven naar je kamer. Je kan niet wachten op volgende week, waarom duren weken zo verdomdes lang. En waarom duurt die les zo verdomdes kort. Je legt je boek neer en valt neer op bed, in gedachtes verzonken. Claire, alleen die naam is al mooi.
