Yorgun İnsanlar Cemiyeti

Hayatın karşısında durmak !

İşte hayatın cilvesi dağ gibi adam babam yoğun bakımdaydı hafta geçti artık iyice stres olmuştuk dünya sanki durdu zaman ilerlemiyor nefes alamıyordum bir gece doktor geldi yanımıza ben öylece hastane bankında sızmış şekilde dururken annemle konuşmalarını duydum malesef iki seçenek vardı ya fişi çekilecek yada ömrünün sonuna kadar yatağa bağlı kalacaktı benim babam herşeyim evimizin direği dişi tırnağıyla bizi mutlu etmeye çalışan adam artık kendinde değildi sadece sıvı gıdalar yiyebilecek konuşamayacaktı yıkılmıştık adeta annem kendine gelemedi bi süre tek bir söz duydum ve adeta içim parçalanmıştı annem ben ölene kadar bakarım yeterki yaşasın demişti doktora iyice nesefim kesilmiş hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamıştım gün geldi babam taburcu oldu eve getirdik bi tarafında annem bi tarafında ben gözleri ile bakıyor utanırcasına sıkılırcasına ama hep güler yüzlü kaldık onu mutlu etmek ayakta dimdik duracağımızı göstermek için herşeyi yapıyorduk artık sıra bendeydi güçsüzdük ama dimdik ayaktaydık yılmadan usanmadan ....
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
Devamı için lütfen okuyun
Desteklerinizi bekliyorum