Claustrofobie - Niall Horan [Don't read this please ]

22

Skylett p.o.v.

Langzaam open ik mijn ogen. Ik wordt verblind door het licht. "Je bent wakker!" Ik knipper een paar keer met mn ogen en kijk dan opzij. Ik zie Mia op een krukje bij mn bed zitten. "Waar ben ik?" "We zijn in het concertgebouw. Je bent flauwgevallen. " Een schuldgevoel stroomt mn lichaam binnen. "Heb je het concert gemist? Door mij?" "Het is nog niet begonnen, maar ik blijf wel bij je. " "Nee, Mia ga alsjeblieft! Dit is je droom!" Ik zie de twijfel in haar ogen. ''Mia ga alsjeblieft. Maak je geen zorgen om mij. '' ''Oke dan, maar beloof me dat je naar huis gaat en stuur me een berichtje als je thuis bent, oke?'' Ik knik. Ze is echt de beste vriendin die er bestaat. Nadat een wild vreemde man me heeft onderzocht mag ik gaan. Mia geeft me een knuffel en wordt dan meegenomen door een bewaker. Ik loop naar de uitgang van het gebouw en maak mijn weg naar huis. Huis... mijn vader.. shit. Ik kan niet naar huis. Nooit meer. Als ik nu terug ga, vermoord mijn vader me, en dan heb ik het over letterlijk vermoorden. Waar kan ik heen? Mia is bij het concert. Verder heb ik niet echt vriendinnen. Misschien de buurvrouw? Zou dat raar zijn? Het zou vast wel mogen toch? Ze is altijd heel aardig, proberen kan altijd. Altijd beter dan vermoord worden, ook al is dat wel wat ik een paar weken geleden geprobeerd heb. Het gaat nog steeds niet goed met me. Niemand weet ervan. Door mijn vader gaat het alleen maar slechter eigenlijk. Ik mis Londen, ik mis de jongens, ik mis mijn broer en ik mis mijn moeder.

Ik bel aan bij de buurvrouw. Na een tijdje wachten opent ze de deur. ''Skylett!'' '''Hey..'' ''Is er iets? Je kijkt zo verdrietig.'' ''Ohnee, ik had alleen een vraag.'' ''Vraag maar schat.'' ''Kan ik misschien vanacht bij U overnachten?'' ''Maar natuurlijk! Ik heb nog een logeerkamer over. Is je vader niet thuis?" ''ehh, nee.'' ''Kom binnen.'' Ik volg haar naar binnen. ''Neem plaats, wil je wat drinken?'' ''Als u het niet erg vind, ga ik liever direct slapen. Ik ben echt heel erg moe.'' ''Maar natuurlijk, ik zal je de slaapkamer even laten zien. Ik volg haar naar boven. Ze opent een deur. ''Hier is het. Slaaplekker, en als je me nodig hebt weet je me te vinden.'' ''Echt heel erg bedankt.'' ''Geen dank!'' Ik schenk haar een glimlach en loop de kamer binnen. Een tweepersoonsbed staat in het midden van de kamer. De kamer heeft grijs met witte tinten en is best groot. Ik besef me nu pas dat ik niks bij me heb. Nouja dan maar in m'n ondergoed,Who cares. Ik trek mijn kleren uit en ga onder de dekens liggen. Snel pak ik mijn mobiel en stuur Mia een smsje. Ik check nog even wat dingetjes en leg m'n mobiel dan naast me neer. Ik knip het licht uit en sluit mijn ogen. Na een tijdje val ik in een droomloze slaap.

Next morning

Ik wordt wakker van het licht dat de kamer binnen schijnt. Ik pak mijn mobiel en zie dat het 10 uur is. Langzaam stap ik uit bed en doe mijn kleren weer aan. Ik doe mijn haar in een messy bun en loop naar beneden. Ik hoor mensen praten. Als ik de deur open, kijk ik recht in de blauwe ogen die ik zo lang gemist heb.

-

Dammmmmnnnnnn

Guys, jullie zijn geweldig!

Nee ff serieus, ik had nooit durfen dromen dat ik zoveel reads comments en votes zou krijgen!

Ik sta gewoon op #18 van fanfictions!

Ik weet niet hoe ik jullie kan bedanken! Zo Zo Zo Zo Zoooooooooooo bedankt!

Love you alllllllllllllxx