016A

Hoofdstuk 4

Tatum
We kwamen aan bij een kamer, en ik hoorde al hoe Gwen aan het huilen was. De deur ging open, en we renden naar binnen. Allemaal renden we op Gwen af, en we gaven ook haar een knuffel. Vier kale meiden, knuffelend in een lab. Wie had gedacht dat dat ons ooit zou overkomen... We lieten elkaar los, en ik zag Gwen huilen. Ineens zag ik op haar jukbeen iets staan. 016C... 'Het spijt me...' huilde Gwen, terwijl ze Milou aankeek. Ik keek gelijk naar Milou. Ik zag geen nummer. Ik hoorde een harde knal, en vervolgens lag Milou op de grond, dood... 'Milou!' gilden Luca en ik tegelijk. 'Dit is mijn schuld.' huilde Gwen. 'Nee, de mijne, ik zei ook Milou. Ik dacht dat ze sterk genoeg zou zijn om hier te blijven zodat wij weg konden, maar dat bleek uiteindelijk alsnog heel anders te zitten.' huilde Luca. 'Als jullie ooit vrijkomen, zeg mijn ouders dat ik van ze houdt.' mompelde Gwen uitgeput. Haar ogen vielen dicht, en ik keek kwaad op naar dokter Cooper. Ik ging staan, staarde diep in zijn lichtblauwe ogen. 'Wat is er, 016A?' vroeg hij. 'Je hebt zojuist onze beste vriendin vermoord!' schreeuwde ik. Ik rende op dokter Cooper af en besprong hem. Ik gaf hem een harde stomp in zijn gezicht, en voelde hoe ik naar achteren werd getrokken. Ik werd meegetrokken door twee soldaten, maar stribbelde hard tegen. 'Breng haar naar de isolatie!' riep dokter Cooper nog. Ik bleef stribbelen, maar wist dat het niet ging helpen. De soldaten openden een deur en gooide me naar binnen, waarna ze de deur achter zich dicht trokken. Ik zat in een hele kleine kamer, van maximaal twee bij twee meter. Het was een houten plaat als vloer, spierwitte muren, en eenzelfde kleur plafond met een gloeilamp erin. Niks om op te liggen, geen bed of iets. Dat werd op de grond slapen. Dat was niet zo erg, ik was gewend om op de grond te liggen. Ik rolde nog wel eens uit bed...
  Ik werd wakker van het licht dat weer aan ging. Het licht was uitgegaan toen ik niet meer bewoog, en toen ben ik in slaap gevallen. De lamp had een bewegingssensor, en door de deur die open was gegaan was hij aan gegaan. Ik keek omhoog naar de deur, en zag dokter Cooper staan. Ik bleef tegen de muur aan zitten. 'Je moet meekomen.' zei dokter Cooper. 'Heeft u geen pijn meer?' vroeg ik, negerend wat hij zei. '016A, sta op en kom mee.' 'Je bent toch niet zo'n watje als ik dacht.' mompelde ik. Ik zag in de schaduw van dokter Cooper ineens dat hij uithaalde, en duwde mijn armen de lucht in. Ik weerde zijn klap af, en snel ging ik staan. 'Was dat nodig? Je bent niet snel genoeg, oudje.' zei ik. 'Nu is het genoeg, 016A.' riep dokter Cooper. Hij haalde weer uit met zijn rechterhand, maar sloeg me ineens met links. Omdat ik dat niet aan had zien komen werd ik achteruit geduwd door de klap, en gelijk greep ik naar mijn wang. Ik voelde me duizelig worden en zakte op de grond. Ik voelde hoe dokter Cooper me omhoog trok, maar liet het gebeuren. Ik wilde niet nog meer tegenstribbelen, want ik hoefde niet nog meer klappen van hem.
  Na een stukje lopen kwam ik aan in een best grote kamer met een bed, kast en stoel. 'Kleed je om.' zei dokter Cooper. Hij gooide me de kamer in en trok de deur dicht. Ik liep op de kast af en opende de twee deuren. Er hing een redelijk normaal setje kleren, een zwart broek-rokje, een wit shirtje en zwarte sneakers. Ik pakte de kleren en liep naar de hoek van de kamer. Ik trok het broek-rokje alvast aan, en trok vervolgens het rare op-ziekenhuis-lijkende jurkje uit. Ik trok snel het witte shirt aan, en stopte die in mijn rokje. Ik pakte de sneakers en zag ineens een setje sokken erin liggen. Ik pakte de sokken en trok ze aan. Het waren lange, dunne, witte kousen die tot net over mijn knieën kwamen. Toen ik die aanhad trok ik de zwarte sneakers aan, en liep ik naar de deur toe. Ik sloeg met mijn platte hand op de deur. 'Ik ben klaar!' riep ik. De deur ging open en dokter Cooper pakte me bij mijn bovenarm. Hij trok me weer mee door de gangen heen, en ik liet het maar gebeuren. Ik keek gewoon maar wat om me heen, maar ineens zag ik Luca een stukje verder achter me meegetrokken worden. Ik zwaaide naar haar met mijn lege hand, en ze zwaaide heel voorzichtig terug. Ik schrok toen we ineens een hoek omgingen, en keek weer vooruit. We kwamen aan bij een soort laboratoriumgedeelte van het gebouw. Overal zag je glazen kamers met daarin buisjes, erlenmeyers en gekleurde vloeistoffen. Dokter Cooper opende een deur en duwde me op de stoel. Hij bond mijn linkerarm vast nog voordat ik door kon hebben dat hij dat deed, en gelijk begon ik te spartelen. 'Laat me los!' schreeuwde ik. 'Dit is voor je eigen bescherming!' riep dokter Cooper. Ik duwde mijn voet omhoog en trapte hem recht in zijn "heilige gedeelte". Dokter Cooper werd een stuk naar achteren geduwd, maar kwam gelijk weer terug, om me verder vast te maken. Hij begon gelijk met mijn benen, maar deed het vanaf de zijkant, zodat mijn andere been hem niks kom doen. Hij stond op en liep naar de andere kant van de stoel, waarbij hij mijn rechtervoet probeerde te pakken. Ik sloeg hem hard met mijn rechterhand, die wel nog los was. Dokter Cooper stond gelijk op en haalde weer uit. Ik dook ineen, totdat een harde mannelijke stem ineens "stop" riep. Ik keek op en zag een man in een witte lab-jas staan. Vergeleken met zijn kleren leken dokter Coopers kleren gewoon op een net uniform. Dokter Cooper liep langs de man af de kamer uit. De man kwam tegenover me staan.