believe

into

เสียงพูดคุยที่ตะโกนแข่งกับเสียงของเพลงที่ดังไปทั่วทำให้สถานที่แห่งนี้ดูน่าเบื่อไปในบันดล

งานเลี้ยงบริษัทมันทำให้บัคกี้รู้สึกเบื่อหน่ายเป็นอย่างมาก
แต่ที่เบื่อมากกว่าสิ่งใดคือเขาเป็นคนคออ่อนเพราะงั้นถ้าไม่อยากกลายเป็นศพก่อนขับรถถึงบ้านก็ไม่ควรดื่มแอลกอฮอล์ใดๆทั้งสิ้นถึงแม้ว่าจะถูกจัดขึ้นที่ห้องประชุมในโรงแรมใกล้ๆกับบริษัทก็เถอะ

22:57pm

ดวงตาคมมองหน้าปัดนาฬิกาตนหลังจากกดเปิดแสงแล้ว
ดูเหมือนว่างานปาร์ตี้บ้าๆนี่คงจะดำเนินไปอีกนานแน่และเพื่อนๆของเขาก็เริ่มจะเมาได้ที่แล้วด้วย การชิ้งกลับบ้านตอนนี้ก็คงเป็นเรื่องที่ดีไม่น้อย

"เห้ย จะไปไหนน่ะบัคกี้?"

เสียงของคลินท์บาร์ตันดังขึ้นไล่หลังเมื่อบัคกี้ลุกขึ้นยืนเพื่อจะเตรียมตัวกลับบ้านหลังจากนั่งโง่ๆชงเหล้าให้เพื่อนดื่มมาพักใหญ่

"กลับบ้าน"

ไม่รอฟังอะไรต่อจากพวกขี้เหล้าทั้งหลายบัคกี้ก็เดินปลีกตัวออกมาเพื่อตรงไปยังลิฟต์เพื่อกลับบ้าน

โถงทางเดินโล่งๆไร้ผู้คนถูกเชื่อมจากห้องประชุมกับลิฟต์ทำให้บัคกี้รู้สึกดีกว่าบรรยากาศภายในมาก
หากมองจากหน้าต่างกระจกตรงมุมนี้ออกไปภายนอกจะเห็นวิวของนิวยอร์คในยามราตรีได้เป็นอย่างดี แสงสีจากตัวอาคารและถนนทำให้เมืองแห่งนี้ไม่เคยหลับไหล

"ทำไมนายไม่เข้าไปข้างในล่ะ?"

กว่าจะรู้ตัวว่ายืนอยู่ตรงนี้นานเท่าไหร่ก็ถูกบอสของบริษัทชิวด์คอร์ปอเรชั่นเสียแล้ว

"ผมจะกลับแล้วครับบอส"

สตีฟโรเจอร์มองหน้าของพนักงานบริษัทของตนให้ดีอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าอีกฝ่ายเป็นเพื่อนสนิทกับเลขาของเขา

"ทำไมรีบกลับจังล่ะ ไม่สนุกเหรอ"

เจมส์ บูคาแนนซ์ บาร์นส ส่ายหน้าเชิงปฏิเสธเป็นการตอบกลับ ใครมันจะไปกล้าพูดตรงๆกันว่าปาร์ตี้นี่มันไม่ได้สนุกตรงไหนเลยยิ่งต่อหน้าceoของบริษัทแล้วด้วยยิ่งไม่กล้าใหญ่