Moordzaak

HOOFDSTUK 4

Mijn staalharde vuist heeft haar kaak vermorzeld. Ooh nee, wat zal Stephen wel niet van me denken? Ik staat verward naar mijn vuist. Stephen komt naast me zitten en slaat zijn arm over me heen. 'Het spijt me zo', stotter ik. Ik richt mijn blik op naar Sophie, die bedekt haar gezicht met haar handen. Mijn ogen glijden over het gras. Ooh nee. Nee! Dit kan niet waar zijn. Ik zie twee tanden liggen. Sophie ziet ze ook, ze steekt haar vingers in haar mond en begint te krijsen en daarna huilt ze. We kijken naar haar. Is dit het moment dat ze breekt? De directeur komt eraan. Ik zou wel kunnen overgeven. We moeten 'meekomen'. Leuk, een middagje in de directeur zijn kantoor. Geweldig. We praten met hem, eerst allemaal om te buurt, daarna allemaal samen en tot slot met onze ouders erbij. Mijn ouders kijken me geschrokken aan, maar zijn niet boos. Ze begrijpen hoe dit kon. Hoe het kon dat ik dit had gedaan. Ik wilde dit niet, dat weten zij even goed als ik. In de auto naar huis is het stil, maar niet ongemakkelijk stil. Iedereen wilt het gebeuren even kunnen plaatsen. Ik kan niet geloven dat ik dit gedaan heb. Sophie en ik waren toch beste vriendinnen? Nja, zij is begonnen. Zij sloeg eerst. Ik heb mezelf alleen maar verdedigd! Sophie's ouders zullen wel razend zijn. Maar daar maak ik me niet druk om. Ik ben al lang blij dat mijn ouders niet boos zijn. Zouden we ooit nog tegen elkaar kunnen praten? Zouden we elkaar nog onder ogen kunnen komen? En wat met Stephen? Ik vind hem echt wel leuk, eigenlijk. Zou ik verliefd zijn? Kan dat wel? Op de ex van je beste vriendin? Is ze mijn beste vriendin eigenlijk nog...? Tssss ik weet het niet, hoor. Morgen is het donderdag, we zien wel wat dat brengt.