Ik voelde me al een beetje ongemakkelijk op dit feest. Eigenlijk wou ik er helemaal niet zijn, maar Ina heeft me gedwongen mee te gaan. Dus hier sta ik dan, een 14 jarige jongen zonder ook maar enige sterke spier in mijn lichaam, omringt met de grote gespierde jongens om me heen.
‘’Waarom heeft Ina je gevraagd mee te gaan? Je bent helemaal niet haar type.’’ Hij geeft me een dreun in mijn gezicht.
Dat is waar, we passen helemaal niet bij elkaar. Ina is veel sterker en een echte rebel, als je hoort dat ergens een gevecht aan de gang is weet je wel wie hem heeft begonnen; Ina.
Waarom is ze voor mij gevallen, waarom nou net voor mij? Dan krijg ik nog een dreun voor mijn gezicht. ‘’Had je wat?’’ ‘’Volgens mijn begint hij zo te huilen!’’ Lacht de groep van Ina, ze zijn haar fans, ze zien er sterker uit dan Ina, maar dat zijn ze niet.
‘’En nu is het genoeg, kom Rens!’’ Ik voel mijn hand warm worden als ze mijn hand vastpakt. We rennen weg, weg van deze groep, weg van de mensen die haar zo aanbidden.
Ik begin ze langzaam aan te begrijpen, bij elk huidcontact worden mijn gevoelens voor haar groter.
We blijven rennen en rennen en rennen. Maar we kunnen niet meer verder, voor ons is een muur, wij zijn in een doodlopende weg. Vlak achter ons is Ina’s fangroep, we kunnen niet meer weg. Wat gaan ze met ons doen? Hun groepleider stapt naar voren, ‘’Geef het op, je kan niets doen! We zijn veel sterker dan jij, je bent maar een of ander nerdje!’’ De rest van de groep lacht. Vanuit mijn ooghoek zie ik Ina in haar achterzak graaien, een fel licht weerspiegeld in mijn ogen, het is een mes. Ze gebaart me het zogenaamd niet te merken.
De grote groep tegenover ons merkt het niet, het is immers erg donker, je ziet alleen dingen die erg dicht bij je staan. De leider springt op me af en legt zijn handen om mijn keel. Ik krijg geen lucht meer en dan… word alles zwart.
