Lost in Love (Completed)

17 I care

Natasha POV

I've been in and out of conciousness and at one point I have been seeing images of Lemuel hovering over me. At some point I felt Lemuel's body next to mine. He was hugging me like he was hanging for his dear life himself. And at some point I woke up when I felt Lemuel putting me in a sitting position and urging me drink water from a rolled leaf using his soft tone.

I can even remember Lemuel whispering sweet words in my ears calming me from my nightmares.

"You'll be okay. I promise you."

"Dont worry babe, everything will be okay."

"I'm here, I will take care of you."

"I wont let anything bad happen to you."

I remember those words of his that he kept repeating in my ears over and over again. His voice is what keeps me from holding on to my dear life even when I felt like letting go.

Everything is blurry to me after that and my mind is becoming heady all through the night. I felt like my head is beaten to a pulp and my body felt somehow paralyzed. I surrender to the darkness by letting it consume my weaken mind and Lemuel's voice lull me to a deep sleep.

Pagkamulat na pagkamulat ko ay ang una kong nakita ay ang mukha ni Lemuel na himbing na himbing sa tabi ko. His arms are all around me and he is breathing evenly on my left cheek. He doesnt looked peaceful in his sleep at all. His eyebrows are furrowed and there's a rim of eyebags below his eyes. But as usual his face is as flawless like a baby's skin. Mas makinis pa nga yata ang mukha ng lalaking ito kesa sa akin eh. Kung ang mukha ko ay puro freckles ang mukha naman ni Lemuel ay walang wala kang makikitang kahit anong blemishes. Pwede syang model ng Master at daig pa nya sa kinis si James Reid. After almost one week on this island ay nagmukha akong negra samantalang ito yatang lalaking ito ay namula lang. Unfair!

Napayuko ako sa suot kong t-shirt na itim ng biglang maalala ko ang nangyari sa akin.

Oh my God! Pinalitan nga pala ako ni Lemuel! Nakita na nya ang hinaharap ko?!

Mas lalo pang bumaba ang tingin ko at napunta yun sa hita kong nakagat, may tapal na dahon doon.

Nag-albularyo na ba ngayon si Lemuel?! Pero mukhang effective naman at mukhang gumaling ako.

"Gising ka na pala? How are you feeling?" Ani Lemuel sa aking tabi na sandali kong ikinatigas ng katawan. Ramdam ko ang pagluwag ng pagkakayakap sa akin ni Lemuel at lalo akong nanigas ng hawakan nya ang noo ko na animoy sinasalat ang temperatura ko.

"Bumaba na ang lagnat mo! Thank God! You were delirious just hours ago. May masakit pa ba sa'yo?" Anito kaya napalingon ako sa binata. Halata ang pag-aalala sa itsura nya habang mukhang aligaga sya sa pagtitig sa mukha ko na animoy doon nya makikita ang sagot sa tanong nya.

"Nilagnat ako?" Aniko ng buong pagtataka.

"Oo. Kagabi. You were burning with fever and yet your whole body is shivering from cold! Niyakap kita magdamag kasi sabi mo nilalamig ka... Tinakot mo ako! Nagdedelehiryo ka na nga eh! You were laughing and then groaning then you cried too... May masakit pa ba sa'yo?" Mahabang pahayag ng lalaki na ikinabalik ng tingin ko sa hita kong may tapal.

Nakkahiya! Nag-ala-Sisa pa yata ako kagabi...

"Uhm...Ito na lang ang masakit pero mukhang kaya ko na naman. Ano itong nilagay mo?" Aniko habang iniinspeksyon ang tapal na dahon na may nakapalupot na baging pra hindi iyon mahulog.

"Ah... dahon yan na sinawsaw ko sa tuba. Humanap ako ng tuba kahapon para kahit papaano may acid na sisipsip ng lason ng jellyfish. You got me so worried Tasya. Thank God you're okay!" Ani Lemuel at halata sa itsura nya ang relief na makita akong nasa maayos na na kalagayan.

Nangilid ang luha sa mata ko ng maisip ang pinagdaanan namin. Alam kong nag-alala talaga si Lemuel sa naging kalagayan ko at pasasalamat kong inalagaan nya ako at niligtas.

"Salamat Lemuel ha. Akala ko din nga katapusan ko na. You save me again." Aniko sa binata at alam kong seryoso ako sa pagpapasalamat na iyon.

Paano na lang kung wala akong kasamang Lemuel?! Baka namatay na ako at namamanyas ngayon.

Halatang hindi naman sanay si Lemuel na makarinig sa akin ng sinserong pasasalamat ng biglang namula ang pisngi nya. Napangiti ako dahil ang cute nyang tignan na mag-blush, mas lalo kasing namula ang dati na'y mapula nyang pisngi.

"Tsk! Huwag ka ngang ganyan! Natural lang yun, lahat naman siguro ng lalaki eh gagawin ang ginawa ko given the situation." Ani Lemuel and then he laugh awkwardly. I gave him my genuine but weak smile which he returned with a shy smile of his own. There is something in the way Lemuel look at me that is unfathomable. Sandali kaming nagtitigan na sabay din namin binawi at sabay kaming lumingon sa ibang direksyon. It was awkward again. Lemuel cleared his throat then stood up.

"Gutom ka na siguro, kukuha muna ako ng makakain mo ha? Dito ka lang. Huwag ka ng mag-gagalaw or better kung umidlip ka para makapahinga ka. Gigisingin na lang kita kapag nakaluto na ako ng pagkain." Nakangiting ani Lemuel na ikinatango ko sa kanya at ngumiti akong muli.

"Salamat Lemuel. What would I do if you are not here?! I owe you my life." Sagot ko sa lalaki na muling namula at napakamot sa sentido nya, halatang nahihiya sya sa sinabi ko pero sinsero ako sa mga iyon. Totoong grateful ako ng sobra sobra sa kanya. Alam kong maghapon at magdamag nya akong inalagaan para lang gumaling. Kahit nga ang itsura ng lalaki ay itsurang pagod na pagod at mukhang napuyat.

"You dont owe me anything. Dito ka lang muna." Sagot naman ni Lemuel sabay mabilis syang tumalikod at naglakad.

Sinundan ko lang ng tingin ang papalayong si Lemuel. I know something changed between us but somehow it didnt bother me at all, in fact, I like that change. I actually welcome that change...

I think I dont hate him anymore.