ZORAKİ KOCA ...
5.Bölüm
kadeR:bi büyüğüm şöyle derdi''bir insan sizi neden kırdığını bilmediği halde sizden özür diliyorsa onu affetmeyin çünkü o kişi sizi yine aynı şekilde üzecektir '' sen neden beni kırdığını biliyormusun
saeng:prova için beklemeyip gittiğin için ( kader hayır anlamında başını sallar)
kader:hayırr onun için değill ...normal bir genç kızın en güzel en özel günü aslında bugündür düğününden bir gün önce son hazırlıklar yapılır evleneceği insan ile son provasını yaparr ona aşkla bakan bir çift göze gülümseyerek bakar ..... en özel günüdür bugün ..bunların hiçbirini senden istemedim buna hakkım yok biliyorum ama en azından orda olmalıydın yapayanlız kaldığım bu ülkede en azından o kıyafeti giydiğimde yanımda olmalıydın gerçek olmasa bile en azından sahte bir gülümseme ile bana bakmalıydın gülümsemeyi bırak ...../ gözleri dolmuştur ) yine tartışabiliridik bana ''yakışmadı iğrenç oldun ...çok çirkin oldun .....'' diyebilirdinn beni deli edebilirdin sinir edebilirdin .. ama en azından kendimi kimsesiz hissetmezdim ... çok mu şey istedim senden ...evet benim yüzümden bekarlığa veda ediyorsun zorla evlendiriliyorsun ama bunu ben istemedim ... ve benn vazgeçemem kalbim hergün her dakika her saniye bu kararı verdiğim için bana lanetler yağdırsada vazgeçemem bu evlilikten.... ( kaderin gözlerinden oluk oluk yaş akıyordur saengin içi cız etmiştir karşısındaki bu çaresiz kadın karşısında.... aslında şuan o gururunu bir kenara bırakıp bu kadına sıkıca sarılıp ''Yalnız değilsin ben yanındayım '' demek istiyordur ama gururu onu durdurur .. kader elleriyle göz yaşlarını siler yüzüne bir gülümseme yayılır)
kader:neyse bunu alışmalıyım ben ....Yalnızlık ve kimsesizlik .... korede bununla çok karşılaşıcam alışmak iyi olur neyse gece gece şişirdim başını iyi geceler ( der ve arkasını döner ama ağlamaya devam ediyordur saeng ise çaresizce bu kadının (sırtının hıçırık ile sarsılmasını izliyordur ...kendine kızarak )
kader iç ses: aslında hayat beni böyle yapayalnız böyle kimsesiz bırakacağını bildiğim halde sürükledi bu şehre aynı yatakta yattığım adam bile bana yabancı kalbimin nasıl attığını bilemeyecek kadar kör çünkü ben de oda birbirimiz için yabancıyız biz zoraki hayatın taa içindeyiz mecbur tutulduğumuz hayatları yaşamaya mahkumuz o onun herşeyi var ailesi dostları sevdiği iş arkadaşları ve şarkıları herşeyi bu ülkede peki peki ya ben kimsesiz kalmışım koskoca şehirde kalbim paramparça artık bir araya getiremeyeceğim kendime verdiğim söz çoktan uçup gitti '' ruh eşimle evlenmek '' benim ruh eşim beni bulmadan hayat beni bu bilmediğim ve içinde kimsesiz yalnız ve hatta '' SENSİZ '' kaldığım şehre attı evet '' SENİNLEYİM '' ama '' SENSİZİM '' sana hiç sahip olamayacağım seninle aynı evde aynı mekanda aynı kişiler ile hatta aynı yatakta olsam bile senle olamayacağım buz kesmiş kalplerimiz hiç birbirimize ısınmayacak ve ben yalnızlığa kimsesizliğe hergün daha çok yakınlaşacağım acaba kalbin beni duyacak mı? yada benim varlığımı hissedecek misin '' LÜTFEN BENİ HİSSET KALBİMİ DUY BU ŞEHİRDE DAHA FAZLA YALNIZ VE KİMSESİZ KALMAK İSTEMİYORUM LÜTFEN ''( Arife Koçer Şimşek kalemine sağlık ablam seviliyosun )
sabah erkenden kader kalkar hazırlanır kuaföre gideceklerdir kader odadan çıktıktan sonra saengin omması saengi kaldırmaya odasına gelir saenge dokunur saeng uykusunda konuşmaya başlar
saeng:ağlamaa affett ağlamaaa
saeng omma:nee ne diyosun oğlum kim ağlıyo( saeng sıçrar kalkar annesini görünce korkar yanına bakar kader yoktur )
saeng:omma kader nerde
saeng omma:oo gözünü açar açmaz kaderi sordun ona alıştın sanırım ve sevmeye başlamışsın bile
