ÖFA KESİTLER

UÇMAKTAN KORKAN KELEBEK

"Gözyaşlarım sende kırılıp gökkuşağını doğurur mu bize?"
.
.
.
" Sonsuza dek yaşa " diye fısıldamıştı hayatımdan çıkmadan yalnızca birkaç dakika önce... nedensizce dilim tutulmuştu o an. Özgür'ün "yaşa lütfenlerine" karşılık,hiçbir kelime düşememişti dudaklarımdan. Kitlenip kalmıştı dilim de,kalbim gibi...
"Ben ilk kez yaşadığımı hissediyorum" diyemedim mesela. Boğazımdaki düğme takıldı. "Ölmekten korkmuyorum,yaşamaktan korkuyorum" da diyemedim. "Gitme hiç" diyemedim. Çünkü gideceği sesindeki terk edişten belliydi. Onu durduramazdım. Yapabileceğim tek şey çıplak sırtının benden uzaklaşmasını izleyip ağlamak daha sonrada arkami dönüp gitmekti... nereye gideceğimi bilmeden...
.
.
.