Questionnaire

una

"you are down to your last question."

 he said while holding his unusual poker face. ulit. i saw na seryoso na siya this time. i glaced at his eyes fiercely. dumating na naman ang unusual feeling na ito. it's so foreign. it makes me feel... human...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

December 3 8:00 am train

as usual, siksikan na naman sa tren. araw-araw na lang ganito ang senaryo ng buhay ko. sasakay papunta sa school, mag-aaral, sasakay ng tren, uuwi. monotonous na buhay. kaya unti-unti na ring nawawala ang pakiramdam ko.

"is that the emo girl?" bulong ng isang babae tatlong siksikang tao ang layo mula sa kinatatayuan ko. as  usual, kunwari hindi ko sila naririnig. naging habit ko na ring maging bato sa mga nangyayari sa paligid ko. ayaw ko ng drama. kaya i finull blast ko ang classical music mula sa headset ko.

"that emo girl? oo. balita ko magaling yan mandaya sa exam kaya palaging perfect yan."

"she's so wierd. akala ko sa mga storya lang may ganyan."

hay. normally, sa lakas ng bulungan nila e nagalit na ko or lumayo sa kinatatayuan ko. pero at this point. i feel none. wala na akong pakialam sa tingin ng iba sakin. nothing matters.

"Hey! Why you always look like this?"

for the first time, i almost jump dahil sa pagkagulat. napatingala ako sa lalaking nasa harap ko. sa sobrang congested ng lugar na to, hindi ko napansin na lalaki pala ang nasa harap ko. or is he? parang hindi naman kanina. im sure, isa na namang manyakis sa tren. inayos ko ang tayo ko at tumalikod. as usual, kunwari hindi ko narinig.

"Hey! Why do always do that? ganyan ka ba talaga pag kinakausap?"

8:13 am train

"you know what, you can pretend na hindi mo ko naririnig but you are listening,right?"

mga ganitong pagkakataon ang mga pinakaiiwasan ko sa tren. mga lalaking feeling close na akala nila ayos lang makipag-usap sa mga pasahero. *smirk* 

"look. kapag hindi mo icoconfront yang mga babaeng nagsasalita ng masama sayo, you'll be the loser. tingnan mo oh. they're looking at us. haha. *waive*

ayaw kong makipag-usap sa kahit na kanino pero nakakainis dahil kinakawayan pa talaga nya yung mga babae sa likod. shit this guy. pinipilit kong magtimpi. panay ang pindot ko ng volume sa cellphone kong kanina pa nakamax ang volume.

"Youre an odd human. are you a human, Meij?" seryoso na ang boses nya. it gives me shivers. who is this man? bakit alam nya ang pangalan ko? bumaling ako sa likod ko to check if i knew him. sabay open naman ng pinto ng tren. lahat ng tao nagtutulakan palabas. dito na rin ang baba ko. shit. where is he? kanina lang nasa likod ko sya. napatigil ako sandali. something is off. chineck ko kagad ang gamit ko kung may nawala. baka magnanakaw yung lecheng yun at kaya nya ko kilala dahil nakuha nya ang wallet or id ko. kumpleto naman. urrgh. who is that?

sa dami na ng kakasakay ko ng tren, hindi na bago ang mga creep na walang magawa na humahanap ng mapagtritripan. siguro isa siya dun. siguro ilang beses ko na rin sya nakasakay or baka naman narinig nya sa dalawang babae kanina. ayaw kong mag-isip. kagaya ng dati, pretend na walang nangyari Meij. i'll just let it pass. tutal, sino namang matino ang makikipag-usap sakin ng ganun. so i continue my walk to school.

" Now that's a ride! woooh! paano kayo nakakatagal ng ganun parin ang form ng transportation nyo! next time, try the car type. its much more comfortable..."

ulit. i almost jump dahil sa gulat! i faced him emmidiately, " Sino ka? Bakit mo ko kilala? wag mo na kong susundan please." sabi ko sa nag-iisang tono na kayang bigkasin ng bibig ko- plain at walang emosyon.

"Whoah! Meij. you really are something. iba ka talaga! ano nga ba yung palabas na sikat na sikat dito... hmmmm... aha! yung my love my heart? my love from the star! ayun!

he looks odd. in a good way. sa tindi ng init dito, nakuha pa nyang mag itim. "ano? sorry sir. pero nagmamadali ako, kailangan ko pa kasing pumasok sa school. please wherever you got my name from, please huwag nyo na kong gulihin."

"as i said. iba ka talaga. how can you be calm in this kind of situation? a healthy human should be freaking out by now. like i said, are you even human?

seryoso na naman ang tono ng boses nya. naninindig ang balahibo ko sa sinabi nya. for the first time, wala akong maisagot.

" are you human, Meij? cause I'm not.."