Stitches ▶╮BoruSara╰◀

•2•

"Hey, Sarada! Neşelen biraz!" diyerek sırtımdan ittiren Chocho'ya baktım ve gülümsedim.

Atlatmaya başlamıştım ve onun hayatımdan tamamen çıktığına ikna olmuştum. Artık mutluydum, yanımda değerli kişiler vardı. Babam, ve Boruto dışındaydı bunun, onlar değerlilerdi, hemde çok... Fakat babam yanımda olamıyordu, o da yanımda olmak istemiyordu.

Beni gıcık edip aniden kaçan biri beni neden bu kadar etkilesin ki? Umursamıyorum.

"Ben neşeliyim zaten!" dedim ve güldüm. Kafamı kaldırıp gökyüzüne baktım, bulutların şekilleri çok güzeldi, hava sanki bugün huzur doluydu. Benim aksime, gökyüzü olacakları hissedebiliyordu belki de.

"Sarada! Bugün benim evimde kalsana!" diye neşeyle sordu Chocho "Cips yeriz, film izleriz! Pijama partisi yaparız. Ya çok eğleniriz işte!" dedi, bu haline gülümsedim. İçimden reddetmek gelmiyordu ilk defa, mutluydum.

"Olur." dediğimde sanki ne olduğunu idrak edememiş gibiydi. "Ya hadi ama n'olur, yal-" dedi ve duraksadı, sonra heyecanla konuşmaya başladı. "CİDDİSİN SEN! EVET, YAŞASIN! SENİ SEVİYORUM SARADA!" diyerek bana sarıldı.

"Bende seni seviyorum Chocho, yanımda olduğun için çok teşekkür ederim." dedim. Benden ayrıldı.

"Yanımda olmasaydın, eksik olurdum, Sarada. Sen benim için değerlisin."

Chocho, yanımda asla aşk mevzularını açmazdı. Açtıklarındaysa sinir olurdu. Ben bunu farkediyordum ve çoğu kez bu yüzden, kavga etti diğerleriyle. Mitsuki'yi sevdiğini biliyordum, ama sorduğumda da sadece kısa cevaplar veriyor ve gözlerinde görebildiğim bir yalvarış beliriyordu. Gözlerimin bir özelliğiydi, görüyordu bunu. Anlamazdı belki çoğu kişi ama, gözlerim duyguları görürdü. 'Ne olur artık, bu konuları açarak kendi canını daha fazla yakma.'

Anlamadığı tek şey ise, benim artık canımın zerre yanmadığıydı. Artık âşık da olmazdım, istemiyordum yani.

Sırf benim için, duygularından vaz geçmeye çalışıyordu. Onu böyle gördükçe canım daha fazla yanıyordu ama o farkında bile değildi.

"Chocho. Mitsuki sana ne zaman açılmayı planlıyor? Sıkmaya başladı bu artık." dedim ve ona baktım. Suratındaki ifadeden bıktığı barizdi.

"Chocho... Bak beni düşündüğün için bu konuyu açmamaya çalıştığını biliyorum. Bak bana, ben artık iyiyim. Neden kendini kısıtlıyorsun?"

Chocho gözlerini bana dikti. Mitsuki geldiğinden beri, bir hayli kilo vermiş ve kendine özen göstermeye başlamıştı. Onu sevdiğini fark etmediğimi sanıyordu başından beri.

"Sarada, ben özür dilerim. Seni böyle yaparak daha çok üzdüm öyle değil mi?" Başımı salladım.

Bazen birini çok düşünmen onun canını fazlasıyla yakabiliyordu. Böyle hassas konularda özen göstermesi beni elbet mutlu etmişti, ama onun mutluluğuna engel olmuş olmam canımı fazlasıyla yakmıştı.

Kendimi bencil biri gibi hissettim. Onun önünde çok kez ağladım, ve o sürekli sürekli Boruto'yu geberteceğinden söz ederdi.

Bir Uchiha olarak, asildim ve öyle kalacaktım. Bir şeye fazla takılıp ağlamak bana göre değildi.

Ama gittiğinden beri 3 bahar boyunca ağladım. Yani tam 3 yıl sürdü bu karamsarlığım.

Kimseyle konuşmayı sevmezdim, bir tek yanımda Chocho vardı. Beni neşelendirebilen bir o vardı.

Peki o Uzumaki bozuntusu, acaba şu an nerede ne yapıyordu?

Hinata-san bu zamana kadar ne kadar aradı onu Naruto-san ile ama, o bir türlü dönmedi.