23 03 2019
Ik en Niall zaten in de auto op weg naar huis. We hoorden de eerste tonen van een leuk liedje en keken elkaar grijnzend aan.
Liv
Niall
Beide
Yeah-eh-heah
You are my fire
The one desire
Believe when I say
I want it that way
But we are two worlds apart
Can't reach to your heart
When you say
That I want it that way
Tell me why
Ain't nothin' but a heartache
Tell me why
Ain't nothin' but a mistake
Tell me why
I never want to hear you say
I want it that way
Am I your fire?
Your one desire
Yes I know it's too late
But I want it that way
Tell me why
Ain't nothin' but a heartache
Tell me why
Ain't nothin' but a mistake
Tell me why
I never want to hear you say
I want it that way
Now I can see that we've fallen apart
From the way that it used to be Yeah
No matter the distance
I want you to know
That deep down inside of me
You are my fire
The one desire
You are (you are you are you are)
Don't want to hear you say
Ain't nothin' but a heartache
Ain't nothin' but a mistake
(Don't want to hear you say)
I never want to hear you say
I want it that way
Tell me why
Ain't nothin' but a heartache
Tell me why
Ain't nothin' but a mistake
Tell me why
I never want to hear you say
I want it that way
Tell me why
Ain't nothin' but a heartache
Ain't nothin' but a mistake
Tell me why
I never want to hear you say
(Never want to hear you say it)
I want it that way
'Cause I want it- 'Niall kijk uit!'
Niall stuurde naar links maar verloor de grip op het stuur.
Niall pakte mijn handen vast en keek mij recht in mijn ogen aan.
'Niall!'
'Liv ik houd van j-'
En toen was het zwart. Pikzwart. Niall was de vangrail ingereden.
Ik werd zo'n twee weken later pas wakker omdat ik door één of ander apparaat in slaap werd gehouden.
Ik drukte op het rode knopje en vroeg meteen waar Niall was.
Ze zeiden dat hij mijn leven had gered, maar dat hij daardoor in een heel slechte toestand was.
Ze wezen mij de kamer aan en ik stormde naar binnen, ik had nergens last van gelukkig een hersenschudding, maar die was al genezen. Wat ik binnen aantrof liet mij schrikken, ik had Niall nog nooit in zo'n slechte staat gezien.
Hij was nog bleker dan hij daarvoor al was, als dat überhaupt al mogelijk was.
Er stonden overal apparaten en hij lag verbonden aan allemaal draadjes. Hij lag aan een infuus, twee zelfs. Een doorzichtige en één met bloed.
Ik ging naast hem op een stoel zitten en begon te huilen. Ik liet hem nooit langer dan vijf minuten alleen.
Toen werd er op de deur geklopt en keeeg ik het ergste nieuws dat een vrouw ooit kan krijgen.
'Het spijt me mevrouw Styles, maar u zult geen kinderen meer kunnen krijgen en uw benen zijn verlamd dus u zult ook niet meer kunnen lopen!'
Ik barstte in tranen uit en de dokter verliet de kamer maar.
Ik racete in een random rolstoel naar de kamer van Niall en ging naast hem liggen, ook al mocht het volgens mij niet, ik had hem toen nodig.
'Het spijt me zo Niall,' huilde ik. En toen voelde ik een kneepje in mijn hand.
Ik keek op, maar bedacht toen dat ik het me maar verbeelde. Ik ging dichterbij liggen maar plette hem niet, dat was geen goed idee met die draadjes.
Wat als hij door mij als nog dood zou zijn gegaan? Hij was al bijna door mij dood gegaan!
'Het spijt me zo, Niall,' herhaalde ik.
Ik voelde nog een kneepje in mijn hand en toen had ik wel door dat dit echt was.
Ik drukte op het rode knopje en een zuster kwam binnen. 'Hij kneep twee keer in mijn hand!'
De zuster keek mij aan met een uitdrukking die ik niet kon plaatsen. Toen zei ze blij: 'Dat is geweldig, hij zal binnen nu en 24 uur wakker worden!'
Ik vloog haar om de hals en ze knuffelde mij ongemakkelijk terug.
Die avond sliep ik bij Niall omdat ik erbij wilde zijn wanneer hij wakker werd.
's Ochtends rond 11 uur werd ik wakker door een kneepje in mijn hand. Ik draaide me om naar Niall en zag dat hij zijn ogen open had.
'Niall,' fluister-schreeuwde ik.
Hij glimlachte zwakjes. Hij was eindelijk wakker! 'Eindelijk!' ik sloeg mijn armen om zijn lichaam.
'Iedere keer dat je mijn naam zei kreeg ik opeens de kracht in mijn handen terug voor heel even,' zegt hij hees.
Toen kwam er een dokter binnen. 'Aha, ik zie dat u wakker bent, meneer Horan.'
Ik rolde mijn ogen. Ja no shit.
'Ik moet u, meneer Horan, helaas mededelen dat mevrouw Styles' beide benen zijn verlamd en zij niet meer zal kunnen lopen'
Hij hapte naar adem. 'Nee toch?'
Ik keek hem medelevend aan. 'Het spijt me Niall' fluisterde ik.
Hij keek terug en schudde zijn hoofd. 'Nee Liv, zeg dat het niet waar is' zegt hij.
Ik zag dat er tranen in Niall's ogen begonnen te vormen maar hij probeerde alles om ze tegen te houden.
De dokter verliet de kamer en wij bleven alleen achter.
'Alsjeblieft Liv, zeg dat het niet waar is!' Een traan liep over zijn wang en hij veegde hem ruw weg.
'Het spijt me zo Niall'
Een andere traan gleed over zijn wang naar beneden en hij wilde hem weer ruw wegvegen, maar ik hield hem tegen.
'Het is oké om te huilen Niall, laat het maar gaan, ik ben hier'
Ik omhelsde hem en hij begroef zijn hoofd in mijn shirt en zijn schouders begonnen te shudden. Meteen voelde ik mijn shirt natter en natter worden.
Zo verdrietig heb ik hem nog nooit gezien. Zelfs niet toen we ruzie hadden. Zelfs niet toen we zo'n erge ruzie hadden dat ik voor een tijdje bij mijn vaders ging wonen.
'Ik wil niet dat je voor altijd in een rolstoel zit Liv,' huilde hij.
Ik aaide over zijn hoofd zodat hij zijn hoofd op mijn linkerschouder leunde. Ik zuchtte en staarde naar de muur. 'Ik weet het, Niall'
'Ik weet het'
~~~~~~~
Hey ik zou het leuk vinden als jullie een reactie achter zouden laten😘
