REGUŁY WYMOWY:
· r + s wymawiamy jak sz:
kurs (kurs)
norsk (norweski)
torsk (dorsz)
verst (najgorszy)
ingen årsak (nic nie szkodzi)
· s + k + j wymawiamy jak sz:
ei skjorte (koszula)
et skjørt (spódnica)
skjønne (rozumieć)
skje (dziać się)
skjerf (szal)
· s + j wymawiamy jak sz:
sju (siedem)
sjø (morze)
sjampo (szampon)
sjalu (zazdrosny)
sjef (szef)
· s + k (przed i, y , ei ) wymawiamy jak sz :
skinn (skóra)
ski (narty)
et skip (statek)
skinke (szynka)
skikk (zwyczaj)
· ch wymawiamy jak sz
champagne (szampan)
· r + t wymawiamy jak cz:
kredittkort (karta kredytowa)
svart (czarny)
snart (wkrótce)
kart (mapa)
sjenert (nieśmiały)
· k + j wymawiamy jak ś:
en kjole (sukienka)
å kjøpe (kupować)
et kjønn (płeć)
et kjøleskap (lodówka)
kjærlighet (miłość)
· t + j wymawiamy jak ś
tjue (dwadzieścia)
· h przed v jest nieme
hva (co)
hvorfor (dlaczego)
hvordan (w jaki sposób)
hvem (kto)
hvile (odpoczywać)
· g przed j jest nieme
gjennom (przez),
på gjensyn (do zobaczenia),
gjest (gość),
gjeld (dług),
gjenta (powtórzyć)
SAMOGŁOSKI
W języku norweskim rozróżniamy krótkie i długie samogłoski. Ich
poprawna wymowa jest niezwykle istotna, gdyż decyduje o
znaczeniu danego słowa. Samogłoski, po których występuje
podwojona spółgłoska wymawiane są krótko.
lege (lekarz)
legge , (kłaść)
Poza zwykłymi samogłoskami i spółgłoskami w alfabecie
norweskim występują także samogłoski:
å – wymawiane jak polskie o ,
ø – dźwięk leży między polskimi dźwiękami o i e , wymawiane
podobnie jak niemieckie ö
æ, którego wymowa leży pomiędzy polskimi dźwiękami a i e .
W JĘZYKU NORWESKIM WYRÓŻNIAMY 5 DYFTONGÓW:
· [ai] : mai (maj), hai (rekin)
· [æi] : nei (nie), stein (kamień), jeg (ja), regn (deszcz)
· [øi] : røyke (palić), løgn (kłamstwo)
· [oi] : boikott (bojkot)
· [æu] : sau (owca), maur (mrówka).
AKCENT
Akcent zazwyczaj przypada na pierwszą sylabę (finne (znaleźć),
barneskole (szkoła podstawowa). Język norweski posiada też
akcent melodyczny zwany tonemem. Tonemy występują zarówno
w pojedynczych słowach, jak i całych zdaniach. To właśnie one
sprawiają, że język norweski brzmi bardzo melodyjnie.
Wyróżniamy dwa tonemy :
· tonem 1 – tonem wzrastający, np.: vannet (woda, forma
określona)
· tonem 2 – tonem opadająco-wzrastający, np.: vanne (podlewać)
Mimo iż zdarza się, że różnica tonemów zmienia znaczenie
wyrazu, prawidłowe posługiwanie się nimi nie jest niezbędne do
poprawnej komunikacji językowej.
