Codex Cosmicum: Το Μυστήριο των Χαμένων Κόσμων

Ένα μάθημα απ' τον κύριο Γαλίζη

"... και έτσι λοιπόν παιδιά, μπορούμε να  υπολογίσουμε την μορφή του επιπέδου σε οσεσδήποτε διαστάσεις, μόνο από ένα σημείο κι ένα κάθετο διάνυσμα. Παρακολουθείτε, έτσι παιδιά;"

Η απάντηση, τουλάχιστον για εμένα, το λεπτό αγόρι στο πίσω αριστερά θρανίο, ήταν αρνητική. Όχι γιατί είχα κάτι με τα μαθηματικά - ήταν άλλωστε το αγαπημένο μου μάθημα - αλλά γιατί ο ψηλόλιγνος μεσήλικας καθηγητής κύριος Γαλίζης, με τα στρογγυλά χοντρά γυαλιά και τη λεπτή τρεμάμενη φωνή του κάθε φορά που ρωτούσε "έτσι παιδιά", είχε επαναλάβει το ίδιο κεφάλαιο για τρίτη φορά μέσα σε ένα μήνα. Σαν να το ξεχνούσε, μιας και η επανάληψη γινόταν με τον ίδιο ζήλο και όρεξη όπως τη πρώτη  φορά. Κανείς δεν τον παρεξηγούσε. Στην εποχή αυτή ο καθένας έχει το δικαίωμα να τρελαίνεται για να επιβιώσει. Το μυστικό είναι στο πόσο. Η προσοχή μου πλανιόταν σε άλλα πράγματα λοιπόν, όπως το βροχερό καιρό του Σεπτέμβρη, την παλιά και ετοιμόρροπη τάξη, ή τους εξίσου αδιάφορους συμμαθητές. Με δύο εξαιρέσεις, ίσως, τον κολλητό φίλο μου - ένα ψηλό ξανθό τύπο με την ίδια αντίθεση μεταξύ μας στο χαρακτήρα όσο και στην εμφάνιση - στο δίπλα θρανίο, και το κορίτσι στην απέναντι πίσω πλευρά της τάξης - μια μυστηριώδης, μικροκαμωμένη κοπέλα που ήρθε στην Αρχέπολη πριν λίγους μήνες απ' την άλλη μεγάλη πόλη, την Άστεμ του Λονδίνου. 

"Άλκη... Δεν είναι καιρός αυτός ρε φίλε... Εδώ και μια βδομάδα βροχές και καταιγίδες... Το βλέπεις το μπράτσο ε; Το βλέπεις;"

Ο ξανθός τύπος ψιθύρισε στο αυτί μου, αν και ο "ψίθυρος" μάλλον  μπόρεσε να φτάσει και στα 2 μέτρα ύψος του κυρίου Γαλίζη ο οποίος ξερόβηξε για να επαναφέρει την τάξη και συνέχισε.

"Δε φταίω εγώ ρε Νίκο που ο αγώνας ακυρώθηκε, καλύτερα για σένα. Οι βαθμοί σου θα δουν το φως το αληθινό επιτέλους. Ακόμα και ο Γαλίζης ξανακάνει το ίδιο κεφάλαιο τρίτη φορά οπότε φρόντισε να παρακολουθήσεις αυτή τη φορά."

"Η ομάδα μου θέλει να δει το φως το αληθινό... Και πάνω που τα πηγαίναμε τόσο καλά βρήκε να μας κόψει τη φόρα ο κακός καιρός στους τελικούς... Και σταμάτα με τα μαθήματα βρε Άλκη αφού ξέρεις δεν θα δώσω εισαγωγικές... Τουλάχιστον μόνο αν ο καιρός μου αφήσει άλλη επιλογή"

Ο Νίκος εκτός από πολύ δραματικός ομιλητής, ήταν και απ' τους καλύτερους στην ομάδα του μπάσκετ του σχολείου, κι ένας απ' τους καλύτερους εφήβους αθλητές στην Ελλάδα, εξ' ου και η αμέλειά του για τα μαθήματα. Αλλά ο ευαίσθητος χαρακτήρας του και η ανάγκη του για εκτίμηση από τους άλλους τον οδήγησε να κάνει παρέα με ένα φυτό σαν εμένα, που δεν είχα απολύτως τίποτα κοινό μαζί του, και δεν μπορούσα να τον κρίνω σε τίποτα, παρά μόνο  να προσφέρω την άποψή μου σχετικά με τον τρόπο ζωής του, κάτι που ο ίδιος ανταπέδιδε ψυχρά όποτε αρνούμουν να πάω μαζί του για τρέξιμο για να κάνω τον δικό μου μαραθώνιο σε παλιές σειρές όπως το Breaking Bad, το Stranger Things ή το Mr. Robot. Προφανώς οι ακραίοι τρόποι ζωής μας δεν περιοριζόντουσαν μόνο σε αυτά. Όπως ο Νίκος έκανε θεραπεία με ορμόνες και δίαιτα με πρωτεΐνη για να διπλασιάσει για ακόμα μια φορά τη μυική του  μάζα,  εγώ περνούσα ατέλειωτες νύχτες μπροστά  στην οθόνη του υπολογιστή μου, ασχολούμενος με δουλειές που μπορεί να είναι ή να μην είναι νόμιμες. Στην εποχή της ακραίας τεχνολογικής ανάπτυξης, ένας ικανός hacker βρίσκει εύκολα απασχόληση. Ειδικά με τις ικανότητές μου στην κρυπτογραφία, η πιο συνηθισμένη δουλειά μου ήταν αυτή του μεσάζοντα ανάμεσα σε εμπόρους στο Dark Net και τους πελάτες τους οι οποίοι δεν είχαν ιδέα ούτε πως να ρυθμίσουν ένα Proxy για να κρύψουν την ταυτότητά τους, και απλά είχαν ανάγκη την δόση τους από μια αξιόπιστη και οικονομική πηγή. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να ψάξεις το alias μου στο Google - "L0neGat3r" - και οι crawlers μου αμέσως μάθαιναν όλα τα προσωπικά σου δεδομένα. Μπορούσα μετά να καταλάβω από όλους τους "υποψήφιους" ποιοι όντως με είχαν ανάγκη και να επικοινωνήσω μαζί τους.