Codex Cosmicum: Το Μυστήριο των Χαμένων Κόσμων

Η πτήση JAL42

Τρεμόπαιξαν τα μάτια μου καθώς ξυπνούσα από έναν βαθύ ύπνο. Το αεροπλάνο περνούσε από κενά αέρος και οι αναταράξεις κατάφεραν να με ξυπνήσουν. Κοίταξα το κινητό μου και είδα πως ήδη ταξιδεύαμε 8 ώρες. Σύντομα θα είμαστε πίσω στην πατρίδα. Αυτό το ταξίδι ήταν απ' τα σημαντικότερα της καριέρας μου. Το άρθρο που θα βγάλω από όλη αυτή την εμπειρία σίγουρα θα γίνει πρωτοσέλιδο, και όλος ο κόσμος θα μιλάει γι αυτό. Όλες οι εφημερίδες αυτή την εποχή ασχολούνται με την ενεργειακή κρίση, τις αναδιατάξεις των συνόρων, ή την νέα υπερπόλη που θα δημιουργηθεί για να μπορεί να φιλοξενήσει όλο τον κόσμο που μεταναστεύει απ' την επαρχία. Παντού, όλοι συζητούσαν το πρόβλημα, ή το πως θα αντιμετωπίσουν κάποιο "σύμπτωμα" του, αλλά όχι πως θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα ως σύνολο. Οι μεγάλες εταιρίες τροφίμων και τεχνολογίας είχαν προσλάβει σχεδόν όλους τους επιστήμονες ώστε να μπορεί η ανθρωπότητα να επιβιώσει με την ελάχιστη ενέργεια. Περισσότεροι πυρηνικοί αντιδραστήρες, περισσότερα τεχνητά τρόφιμα, περισσότερη τεχνητή ψυχαγωγία. Στον Καναδά η θερμοκρασία είχε πέσει τόσο που μετά τις 6 το απόγευμα είχε απαγορευτεί η κυκλοφορία στους δρόμους χωρίς όχημα. Και αντί οι νέοι επιστήμονες να ψάξουν για κάποια πραγματική λύση, ρίχνουν όλη τους την παραγωγικότητα σε "τεχνητούς" κόσμους που "προσομοιάζουν" τον πραγματικό όσο καλύτερα γίνεται. Ένα project με το όνομα Νέος Κόσμος... Νεόκοσμος... η κάτι τέτοιο. Βλακείες. Το μόνο που θα πετύχει κάτι τέτοιο είναι την απομόνωση των ανθρώπων και την παραμέληση των αναγκών του πραγματικού κόσμου που κατρακυλούσε προς το νεκροκρέβατο του.

Αλλά η διάθεσή μου σήμερα ήταν πολύ θετική. Για πρώτη φορά κάποιοι επιστήμονες οργανώθηκαν σε μια κοινότητα και δούλεψαν για το καλό των ανθρώπων και του πλανήτη. Τα μεγαλύτερα "κεφάλια" που παρέμειναν αναλλοίωτα από το ρεύμα της αναβλητικότητας και των προσωρινών λύσεων, είχαν παρουσιάσει σε επιλεγμένο κοινό για πρώτη φορά την έρευνά τους. Την πρωτοβουλία MAJESTIC. Όλες οι προτάσεις μέχρι τώρα είχαν πάντα να κάνουν με το πως θα επιβιώσει η ανθρωπότητα όπως έχει μέσα στην καταστροφή. Πως θα "μαντρώσουμε" τους ανθρώπους μέσα σε τεχνητά περιβάλλοντα για να ζήσουμε λίγο περισσότερο. Εκεί ήταν το λάθος. Ο πλανήτης στα εκατομμύρια χρόνια που υπάρχει έχει αλλάξει πολλές φορές, και έτυχε κάποια στιγμή να ήταν συμβατός με τις δικές μας ανάγκες. Το επόμενο βήμα λοιπόν δεν είναι το να επιβάλλουμε τις ανάγκες μας στον πλανήτη αλλά να προσαρμοστούμε στις δικές του. Εξέλιξη. Αυτή η λέξη ήταν το θεμέλιο πάνω στο οποίο η πρωτοβουλία MAJESTIC δημιούργησε όλη της την φιλοσοφία. Η φυσική πορεία των πραγμάτων έδειχνε πως οι άνθρωποι δε θα μπορούσαν να προσαρμοστούν αρκετά γρήγορα σε έναν κόσμο χωρίς τις βασικές τους ανάγκες, αλλά όλα θα αλλάξουν πολύ σύντομα. Και αυτό, γιατί πλέον είχε βρεθεί το τελευταίο κομμάτι του puzzle, που κρατούσε πίσω τον άνθρωπο απ' το να επιταχύνει την εξέλιξή του. Ένα νέο στοιχείο της φύσης, που την ιδιαιτερότητά του ενισχύει το γεγονός πως εμφανίστηκε αυτή την περίοδο, που η ανθρωπότητα το είχε ανάγκη.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά γι αυτό - άλλωστε είχα καταφέρει να τραβήξω αρκετές φωτογραφίες από τα απόρρητα έγγραφα της MAJESTIC ώστε να κάνω το άρθρο μου όσο πιο "ζουμερό" γίνεται. Σύντομα θα μάθαινα πως αυτές οι φωτογραφίες ήταν το μεγαλύτερο λάθος μου. Κοίταξα απ' το παράθυρο και είδα πως ακόμα το αεροπλάνο πετούσε πάνω απ' τα σύννεφα. Θυμήθηκα την αυτόματη ρύθμιση ώρας - που θα άλλαξε την ένδειξή της μόλις φτάσαμε κοντά στην Αμερική - και σκέφτηκα πως λογικά μπερδεύτηκα και δεν είχαμε πετάξει τόσο μακριά όσο νόμιζα. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα τη Sharley, τη γυναίκα μου, να κοιμάται ακόμα οπότε αποφάσισα να ξεκουραστώ κι εγώ για τις υπόλοιπες ώρες του ταξιδιού.

Ξύπνησα ένας θεός ξέρει πόσες ώρες μετά. Οι μηχανές του αεροπλάνου είχαν σταματήσει οπότε νόμιζα πως φτάσαμε. Με μια γρήγορη ματιά συνειδητοποίησα πως αυτό ήταν μακριά απ' την αλήθεια. Απ' το παράθυρο έβλεπα απόλυτο σκοτάδι. Όλοι οι επιβάτες κοιμόντουσαν ή έτσι νόμιζα μέχρι που άγγιξα το χέρι της Sharley που ήταν παγωμένο. Κρύος ιδρώτας με έλουσε. Προσπάθησα να την ξυπνίσω αλλά δεν άκουγε. Μόλις γύρισα, το πρόσωπο που είδα δεν ήταν της γυναίκας μου. Δεν ήταν καν πρόσωπο. Είχε το γενικό σχήμα αλλά δεν είχε καθόλου μάτια ούτε στόμα. Έλυσα γρήγορα τη ζώνη μου και σηκώθηκα για να δω τι γίνεται και προς μεγάλη μου φρίκη, όλοι οι επιβάτες είχαν την ίδια μοίρα. Παγωμένοι, με πρόσωπα χωρίς στόμα και μάτια. Στην απελπισία μου εξέτασα κάθε έναν απ' τους επιβάτες με την ελπίδα κάποιος να δείξει σημεία ζωής η, τουλάχιστον, ανθρωπιάς. Τα πράγματα έγιναν μόνο χειρότερα από αυτό το σημείο και μετά.

Οι ώρες περνούσαν, αν και εγώ είχα χάσει πλέον κάθε αίσθηση του χρόνου. Με κολλημένο το πρόσωπο στο παράθυρο περίμενα τη στιγμή που αυτός ο εφιάλτης θα τελείωνε, και θα φαινόντουσαν από ψηλά τα φώτα της πατρίδας. Γύρισα στη Sharley και προσπάθησα να της μιλήσω για ακόμη μια φορά. Όσο περνούσε η ώρα, τόσο οι επιβάτες γινόντουσαν όλο και λιγότερο άνθρωποι, θυμίζοντας τώρα περισσότερο σάκους του μποξ κολλημένους μεταξύ τους. Χτύπησα στο πιλοτήριο. Δεν ήταν η πρώτη φορά, αλλά όπως και στις προηγούμενες, δεν πήρα καμιά απάντηση. Χτύπησα ξανά. Και ξανά. Και ξανά. Μετά από λίγη ώρα προς μεγάλη μου έκπληξη η πόρτα άνοιξε και παραπάτησα μέσα. Μπορούσα να δω τους πιλότους. Επιτέλους! Το άσχημο όνειρο έφτανε στο τέλος του. Έκανα ένα βήμα μέσα, και μετά ο ένας πιλότος γύρισε προς το μέρος μου. Πάγωσα. Το πρόσωπό του κενό, όπως όλοι οι άλλοι. Γύρισα έτοιμος να τρέξω πίσω και συνειδητοποίησα πως η πόρτα είχε κλείσει αφού μπήκα. Μια φωνή ακούστηκε, σπάζοντας την απόλυτη ησυχία των αμέτρητων περασμένων ωρών.

"Καθίστε, κύριε Gueler"

Η φωνή ήταν ευγενική και αιθέρια. Σαν να ακουγόταν απευθείας μέσα στο μυαλό μου. Γύρισα και είδα μια φιγούρα με μαύρο μανδύα στη θέση του ενός απ' τους 2 πιλότους. Η άλλη θέση ήταν κενή. Ήταν σαν να με προσκαλεί να κάτσω σε αυτήν. Ένιωσα τα πόδια μου να λυγίζουν και σύντομα καθόμουν στο πάτωμα, με τα δάχτυλά μου να σκίζουν το πρόσωπό μου σε μια τελευταία απόπειρα να ξυπνήσω.

"Η δραστηριότητά σας στην παρουσίαση της MAJESTIC πιστεύατε πως δεν θα γινόταν αντιληπτή. Πιστεύατε πως ήσασταν πολύ έξυπνος. Κρατούσατε στα χέρια σας τα πάντα και θα τα βγάζατε όλα στη φόρα. Για έναν άνθρωπο που υποστηρίζει την αναγκαιότητα να συνεργαστεί η ανθρωπότητα για να ξεφύγει απ' την καταστροφή, είστε ένας άθλιος εγωιστής"

Άνοιξα τα μάτια μου και τα πάντα ήταν ακόμα εκεί. Μια έντονη μυρωδιά σιδήρου με έκανε να αναγουλιάσω. Τα δάχτυλά μου ακόμα κατακόκκινα απ' το ίδιο μου το αίμα και η φιγούρα ακριβώς από πάνω μου κοιτάζοντάς με με απόλυτη προσοχή. Πήρα μια ανάσα και απάντησα.

"Είχα μια ελπίδα. Πως επιτέλους θα γινόταν κάτι διαφορετικό. Κάτι που θα άλλαζε τη ρουτίνα και την τραγική ειρωνεία που ζούμε καθημερινά. Να λέμε συνέχεια ψέματα για να μην αποδεχτούμε την επικείμενη καταστροφή. Ήθελα να φέρω πίσω την ελπίδα στους ανθρώπους. Και αν αυτή η κίνηση με έκανε πιο διάσημο, με κάνει αυτόματα εγωιστή; Αλλά φυσικά υπήρχαν άλλα συμφέροντα. Ο ενθουσιασμός μου μου έκρυψε το προφανές. Χέστηκε η MAJESTIC για τους ανθρώπους και το πλανήτη έτσι; Σκέψου όλες τις χρήσεις που έχει το νέο στοιχείο. Φαντάσου... Ούτε το όνομα που του έδωσαν δε πρόλαβα να πάρω. Τόσο έχαψα τη παρουσίασή τους που δε με ενδιέφερε τίποτα πέρα απ' το πως θα έσωναν την ανθρωπότητα με αυτό. Τώρα βλέπω την αλήθεια. Όλα αυτά είναι παράγωγά του σωστά; Ήρθατε πίσω μου για να με σταματήσετε ώστε να ξέρετε μόνο εσείς την αλήθεια. Είμαι χαρούμενος που τουλάχιστον πριν πεθάνω έμαθα πως δεν θα αφιέρωνα την υπόλοιπη ζωή μου σε ένα ψέμα"

Αυτό ήταν όλο το θάρρος που μου είχε απομείνει. Μετά αμέσως έσκυψα το κεφάλι στα γόνατά μου και άρχισα να κλαίω. Φοβόμουν το άγνωστο. Τι θα μου έκανε αυτή η φιγούρα; Τι είχε κάνει στη γυναίκα μου; Προτιμούσα χίλιες φορές να με πυροβολούσε επί τόπου παρά να με κοιτάει έντονα μέσα από την κουκούλα του μανδύα.

"Η MAJESTIC κάνει ένα μεγάλο λάθος με το να χώνει τα χέρια της σε πράγματα που δεν μπορεί να καταλάβει. Αλλά θα τους κανονίσουμε κι αυτούς στην ώρα τους. Προς το παρόν, εσύ έχεις να παίξεις ένα πιο σημαντικό ρόλο. Πρέπει να μεταφέρεις ένα μήνυμα. Ό,τι χρειάζεσαι βρίσκεται μέσα στην τσάντα σου ήδη. Ελπίζω να το λάβεις υπ όψιν σου όταν δημοσιεύσεις το νέο σου άρθρο. Εμείς θα φροντίσουμε να μάθεις ότι θες για το νέο στοιχείο που τόσο σε ενδιαφέρει, και ναι, η γυναίκα σου είναι ακόμα ζωντανή. Η μοίρα της από εσένα εξαρτάται"

Άφησε μπροστά μου στο πάτωμα ένα χαρτί και ένα στυλό. Σήκωσα το χαρτί και το διάβασα. Ήταν ένα συμβόλαιο. Υποσχόταν πως υπεύθυνος για την ζωή της Sharley Gueler θα ήμουν μόνο εγώ εφόσον ακολουθούσα τις οδηγίες που θα έπαιρνα. Δεν διάβασα το υπόλοιπο. Σήκωσα το στυλό και υπέγραψα. Μόλις το στυλό έφυγε απ' το χαρτί, η υπογραφή έλαμψε, ένας κύκλος εμφανίστηκε γύρω της και οι γραμμές απ' τα αρχικά μου άρχισαν να επεκτείνονται και να στροβιλίζουν ακουμπώντας τελικά τον κύκλο.

"Τώρα είσαι κι εσύ ένας από εμάς" Είπε η φιγούρα. "Το μυαλό σου ανήκει σε εμάς και θα το χειριστούμε όπως θεωρούμε εμείς σωστό. Δε θα έχεις άλλη επιλογή απ' το να ακολουθείς τις οδηγίες μας. Και αρχίζουμε από εδώ" Η πόρτα άνοιξε, η Sharley περπάτησε αργά μέσα στο δωμάτιο και στάθηκε στη μέση του πιλοτηρίου, δίπλα στη φιγούρα. Το πρόσωπό ακόμα άμορφο.

"Μια πύλη" είπε η φιγούρα, "απαιτεί μια θυσία. Αγαπητέ κύριε Gueler, πάρτε το στυλό, και με αυτό αντιγράψτε το σύμβολο στο συμβόλαιό σας στο πάτωμα εδώ που βρισκόμαστε. Με όποιον τρόπο μπορείτε"