Pijnlijk

'Anetta! Kom je?' riep mijn moeder. 'Ja ik kom!' antwoorde ik. Ik rende snel naar de trap. Voordat ik beneden was, begon mijn kleine broertje te huilen. Ik rende terug naar boven naar het kinderkamertje. Ik deed de deur open en ik hoorde gebrabbel. 'Moeder, Isaac is wakker!' riep ik. Er kwam geen antwoord. Waarschijnlijk hoorde ze mij niet. Ik tilde mijn broertje op. Ik zag dat zijn mooie bruine ogen mij aankeken. Hij fleurde helemaal op. Hij begon te glimlachen. Wat was hij toch schattig. Ik kan nog steeds niet geloven dat hij al zes maanden oud is. Toen hij net geboren was, vond ik het maar raar, nog een baby in huis. Ik had al een zusje en drie broertjes. Dat vond ik meer dan genoeg. 'Anetta!' deze keer klonk mij moeder heel geïrriteerd. 'Ik kom al.' antwoorde ik. Ik hield mijn broertje stevig vast en ik stormde naar beneden. Ik legde mijn broertje in een kinderstoel, in de woonkamer. Ik liep vervolgens naar de keuken. Mijn moeder stond daar aardappelen te schillen. 'Wat was er nou, moeder?' vroeg ik beleefd. ' Jouw vader en ik gaan straks ergens naartoe. Zou jij op de kinderen kunnen passen.' vroeg ze. Ik was het oudste kind in huis. Ik ben zestien jaar. Mijn oudste broertje is dertien jaar. 'Wat gaat u doen?' vroeg ik. 'Wij gaan iets regelen in het gemeentehuis.' antwoorde mijn moeder. 'Met de Duitsers zeker. Kunnen ze ons nooit met rust laten?' ik voelde de woede erger en erger worden. Mijn moeder knikte. 'Het zal wel goed komen, kind.' 'Hoe laat bent u terug?' vroeg ik. 'Het zal niet lang duren. Wij zijn rond klokslag drie uur terug.'

Mijn ouders waren al dertig minuten weg. De baby sliep. Mijn broertjes en zusjes speelden buiten. Het was kwart voor drie. Ik besloot om mijn broertje in zijn bedje in de woonkamer te leggen. Ik zette de televisie aan. Ik ging voor de televisie zitten. Er speelde een reclame. Het was een broodreclame. Na de reclame begon mijn favoriete programma, ''Rock it''. ''Rock it!'' was een show voor jongeren. Er gebeurde leuke en grappige dingen in de show. Mijn favoriete personage uit de show, Annika, zong een lied. Het was ze mooi. Wat had zij toch een prachtige stem. De show werd afgesloten met dit liedje. Wat vond ze het toch jammer dat de show maar tien minuten duurde. Na de show speelde er een reclame. Dit was een hele rare reclame. Er kwamen tientallen ratten op beeld. Later zag ze een aantal soldaten marcheren op beeld. Opeens begon de inspreker aan het spellen. 'J.O.D.E.N.' ik voelde de tranen opkomen. Hij herhaalde het gespelde woord: 'Joden.' Hoe durft hij? Ik haat reclame waar joden haat in voorkomt. Dat komt omdat ik zelf Joods ben. Hij zei vervolgens dat joden een gevaar voor de samenleving zijn. Hij vertelde een heel verhaal over hoe stom joden waren. 'We moeten van alle joden af.' Klonk er weer. Later kwam er een stukje met Hitler in beeld. Hij riep: 'Zieg heil' en maakte die misselijkmakende beweging met zijn armen. Ik deed de televisie snel uit. Ik kon het niet meer aan. Ik kon het nog steeds niet geloven dat mensen zoveel tegen ons volk hadden. Wij hebben hen niets aangedaan. Dit doet mij echt veel pijn. Ik begon hard te huilen. Opeens hoorde ik de deur open gaan. 'Moeder, vader! Jullie waren snel.' 'Ik zei toch dat het niet lang zou duren schat.' antwoorde mijn moeder. Mijn ouders kwamen de woonkamer binnen. Ze merkten dat ik gehuild had. ' Wat is er, mijn kind?' vroeg mijn vader. Ik vertelde het. 'Hou durven ze. Trek je er niks van aan. Wij zijn Joods en wij zijn daar trots op. Wij hebben die Duitsers helemaal niks misdaan.' zei mijn vader op een overtuigende manier. Plotseling hoorde ik dat er hard gebonkt werd op de voordeur. 'Doe jij open Anetta?' Ik liep naar deur en ik deed open. Het was mijn broertje van tien jaar. 'Iliaz. Wat is er?' vroeg ik. Hij zag er heel erg woedend uit maar ook verdrietig. Hij had een blauw oog, een bloedneus. Hij liep voorover, hij leek erg veel pijn te hebben. Hij liep naar binnen en knalde de deur dicht. 'Iliaz? Kan het was zachter?' klonk er vanuit de woonkamer. Mijn zusje en mijn twee andere broertjes kwamen even later naar binnen. Ik riep mijn elfjarige zusje bij mij. ' Annelieke? Wat is er iliaz?' Mijn zusje leek behoorlijk overstuur. 'Ze hebben wat tegen ons.' 'Wie?' vroeg ik. 'Alle andere mensen die niet joods zijn.' Antwoorde ze. 'De jongens zeiden dat wij dood moesten. Ze wiste dat we Joods waren vanwege onze Jodensterren.' Zei ze. 'En toen?' vroeg ik nieuwsgierig. Ik koste mij moeite om mijn tranen in te houden. 'Iliaz werd zo boos dat hij ze aanviel. De jongens waren heel groot dus ik wist al dat iliaz ze niet aankon. Ik gaf de grote jongens een paar trappen maar dat hielp niet. Er liep een oudere man langs. Hij begon te schreeuwen. Hij leek erg boos op de jongens omdat wij veel jonger zijn. De jongens zeiden:' Het zijn Joden. Joden mogen wij toch wel in elkaar rammen? De man lachte naar de jongens en knikte ja. Hij begon ons uit te schelden. De jongens hebben Iliaz in elkaar geslagen. Ze hebben hem ook in zijn duik gestompt. Hij was heel erg hard. Hij kreunde van de pijn. Ze hebben hem ook met een dikke stok tegen zijn hoofd geslagen. Later pakte een van de jongens een mes uit zijn zak. Iliaz ontweek van de mes gelukkig' Even later gingen we samen naar de woonkamer. Ik vertelde het verhaal aan mijn moeders. Iliaz leek heel moe en bleek. Hij liep naar vader en gaf hem een knuffel. Hij draaide zich om. Hij werd heel bleek. Hij legde zijn linkerhand op zijn voorhoofd en hij haalde zijn hemd omhoog met zijn rechterhand. Er was een diepe snee te zien. Nog voordat ik naar hem toe kon rennen, zakte hij neer. Hij maakte schokkende bewegingen en er kwam bloed uit zijn mond. Mijn moeder rende naar hem toe en begin te schreeuwen. 'Nee! Nee! Iliaz! Iliaz! Ik was sprakeloos. De baby begon te huilen. Zelfs Isaac voelde de spanning. Iliaz begon naar adem te happen. Hij raakte in paniek. Hij hapte naar adem maar dat lukte niet. Na een paar seconden viel hij weg. Het was voorbij! Hij was toch geraakt. Ze hebben hem heel erg mishandeld en zelfs vermoord. Alleen omdat hij Joods was. Ik was een ooggetuige van de dood van mijn bloedeigen broertje. Wat pijnlijk!