Güz mevsimiydi , ayrılık mevsimi. Dün gibi aklımda o gün. Ellerimizin ayrıldığı hasretin başladığı gün. Suç bizde değil ki kardeşim. Suç, bizi ayıranlarda. Bizi ayırıpta bize bu acıları yaşatanlarda. Ne güzel günlerdi. Ta ki onlar hayatımıza girene kadar. O gün bahçedeydik, top oynamak istememiştin seni kırmak mümkün mü ? Hemen kabul etmiştim. İşte o gün son oyunumuz son günümüzdü...
Alışamadım yokluğuna hala, diğer yarım yok. Hangi insan diğer yarısı olmadan yaşayabilir ki. Hangi insan?! Yarı ölü gibiyim sen yokken. Sende mi beni arıyorsun her yerde ? Yoksa unuttun mu ablanı ?...
Hatırlıyor musun ? Sana hep sarı saçlarından dolayı "Sedrik" derdim. Sedriğim çok özledim seni. Senden ayrılınca kayboldum gecenin karanlığında. Doğmuyor güneş sensiz bulamıyorum yolumu. Benim güneşim sendin. 15 senedir sadece karanlık ve karanlık...
Senden sakladığım sır için çok özür dilerim. Belki de benim yüzümden öldün , belki de bi şekilde öğrendin yaşıyorsundur. Çok özür dilerim Tarık çok...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kayıp Hayat
RandomEn son 1 sene önce bölüm paylaşmıştım. Kitabı silmek için girdim. Ama sonra elimden geldiğince devam ettirmeye karar verdim. İyi okumalar...
