Short stories // Dutch

Short story 4 // Random

BELANGRIJK: DIT IS MAAR EEN VERHAAL! Onderneem nooit zelf actie in een soortgelijke situatie en voer alleen de beschreven stap 1 uit! Dus kenmerken opslaan en alles doen wat hij of zij zegt voor de veiligheid van iedereen!

Ik voel mijn beenspieren protesteren wanneer ik nog harder ga fietsen. Ik grijns en geniet van de wind door mijn haren en de kracht van mijn lichaam. Ik ben ruim op tijd voor school en toch fiets ik door. Gewoon, omdat mijn lichaam dat kan. Heerlijk vind ik dat. De zomer is net voorbij, dus de temperatuur gaat al weer wat omlaag. Dit, samen met de lente, is mijn favoriete jaargetijde. Niet te warm, niet te koud. Vaak lekker windje, af en toe een kleine regenbui, soms ook wat zon. Heerlijk toch?
Op school aangekomen prop ik mijn jas in mijn kluisje en ik loop alvast naar mijn lokaal. Ik ben de dag actief begonnen, wat me altijd een goed humeur geeft. Hopelijk helpt dat dan ook mee aan mijn concentratieniveau, dat zal ik nodig hebben.
De eerste twee lessen gaan voorbij en ook het derde lesuur komt tot zijn einde. Ik heb nu tussenuur en ik besluit te gaan leren voor het proefwerk van de volgende dag. Ik ben al dik twintig minuten geconcentreerd bezig, dus ik besluit dat dat wel genoeg is voor vandaag en ik blader een beetje door mijn tekenboek in de hoop wat inspiratie op te doen. Aan het einde van het lesuur loop ik rustig maar het biologielokaal, om hopelijk iets op te steken. Na biologie verstrijken nog twee uur, waarna ik eindelijk mijn jas weer van mijn kluisje kan redden en ik spring weer op de fiets. Ik moet eigenlijk nog even langs het winkelcentrum, maar ik heb helemaal geen zin om te gaan. Ik wil het liefste gewoon naar huis, maar goed, van uitstel komt afstel. Dat is de reden dat ik toch nog even door fiets en al snel ben ik er. Ik weet al precies wat ik moet hebben, dus dat heb ik vlug gevonden. Helaas bleef mijn dag niet zo rustig als dat het al was. Mijn lichaam verstijft automatisch door het geluid van een klap, gevolgd door een gil. Ik draai me om, terwijl ik de adrenaline, afkomstig van mijn schrikreactie, door mijn lichaam voel stromen. Ik zie iets waarvan ik nooit had gedacht dat ik dat zelf zou zien. Je ziet het vaak op het nieuws, maar het is gewoon te ver weg. Ik dacht vaak "ach, de kans dat ik dit mee maak is wel zo klein". Ja klopt, en toch maak ik het nu mee.
Ik zie een man, lekker typisch in het zwart gekleed met zijn gezicht verborgen onder zo'n ouderwets dieven-ding dat je altijd in stripboeken ziet. In zijn hand heeft hij een flinke dolk en in zijn andere hand een doodsbenauwd meisje. Geen goede combi.
De man schreeuwt wat naar de medewerkers in de buurt en die knikken in stille paniek, bereid alles te doen wat de man vraagt om het meisje te helpen.
Nog steeds sta ik daar als een dood poffertje, te bang om ook maar iets te doen. Dan schiet me iets te binnen. Verklaar me maar voor gek, maar ik heb al heel vaak over zo'n soortgelijk scenario nagedacht, wat ik zou doen en hoe ik moest reageren. Dat zorgde ervoor dat ik al iets kalmer werd en mijn hoofd werd helderder. Het eerste wat ik zou doen, is de kenmerken van de persoon in me opnemen. Dat gaat nogal moeilijk, gezien het feit dat hij compleet gekleed is -dus zijn gezicht is ook bedekt- en daardoor is hij ook compleet onherkenbaar. Daarom probeer ik zijn postuur en grootte in te prenten en ga ik over op mijn tweede stap. Ik weet van mezelf dat ik vrij geluidloos kan bewegen, alleen de harde zool van mijn schoenen en het geruis van mijn kleding maakt geluid. Zonder geluid te maken trek ik daarom mijn jas uit en leg hem heel voorzichtig op de grond, waarna ik geruisloos mijn schoenen uit trek. Mijn sokken hou ik aan: blote voeten maken meer geluid. Ik doe mijn schoudertas ook af, en probeer oogcontact te maken met de medewerkers waar de man naar toe gericht staat. Eén medewerker ziet me en probeert me te helpen door het laatste kleine beetje geluid dat ik ga maken te bedekken met zijn stemgeluid. Dat is het teken voor mij en ik sprint -op mijn zo vaak geoefende, geluidloze manier- op de man af. Een meter voor de man zet ik af en spring ik op zijn rug. Het plan was dat hij door de onverwachte klap om zou vallen, of zijn mes of het meisje los zou laten. Hij deed alleen het laatste, dus ik klemde me als een bankschroef om hem heen en voerde plan B uit. Mijn armen zaten klem om zijn keel, dus ik oefende nog meer kracht uit op zijn luchtpijp. Ondertussen beet ik met volle kracht in zijn nek, mijn tanden compleet op elkaar zettend alsof het gewoon een stukje stof was. Hij mocht dan wel niet voorover zijn gevallen door de klap, maar hij liep daarentegen wel compleet uit balans naar achteren, in een poging om de druk op zijn luchtpijp te ontwijken. Hij pakte met beide handen mijn armen vast, waar ik uit kom afleiden dat zijn dolk inmiddels ook op de grond lag. Hij trok aan mijn armen en kneep ze fijn in een poging tot het redden van zijn luchtpijp. Maar no way dat ik los zou laten.
Opeens kreeg ik een klap in mijn rug. Het bleek de koude vloer te zijn die ik toevallig tegenkwam. Nog steeds liet ik niet los, ondanks het feit dat het gewicht van een volwassene, vrij grote man op mijn longen drukte. Misschien hielp het juist wel mee, omdat ik nu niet hoefde te zorgen dat ik op zijn rug bleef hangen en alleen kon focussen op het wurgen van de man. Wow dat klonk vriendelijk.
Door de klap van de val was ik wel gestopt met bijten, wat me bewegingsvrijheid voor mijn hoofd gaf. Ik keek op en zag dat er een hoop volwassenen om de man -met een puber op zijn rug- heen stonden. Een van de volwassenen had zich vast geklemd aan de benen van de man, wat denk ik de reden was dat hij was gevallen. Twee anderen bogen zich net voorover om zijn armen vast te pakken. Ik wist dat ze hem wilden omdraaien, zodat ze zijn armen op zijn rug konden draaien en ik liet één been los, zodat ik daar op kon steunen. Ook had ik nog maar één arm om zijn nek geklemd en met mijn andere arm hield ik die op zijn plek. Ik hielp de volwassenen mee om de man op zijn rug te draaien en zodra ik doorhad dat ze de situatie onder controle hadden, liet ik los. Zodra ik weg was, werd de man overmeesterd door de volwassenen. Ik merkte toen pas hoeveel kracht mijn lichaam had moeten leveren om als een onbeweegbaar beeld om de man heen te blijven zitten en ik wilde liefst gaan zitten. Ik liep dan ook naar een stellage toe en liet me ertegenaan zakken, om te kijken naar de chaos voor me terwijl mijn beeld zwart werd.