Ritimsiz Hayat

Babamın işi dolayısıyla Guildford'a taşınmak zorunda kaldık. Pek arkadaşım olduğu söylenemez, fakat babam her seferinde olumlu düşünmemi istediği için yeni evimizde her şeyin daha güzel olacağını ve bütün zorlukların üstesinden beraber geleceğimizi belki de bana milyon defa söyledi. Eve ilk adımımı attığımda, annemin eksikliğini bir kez daha hissettim. Onu kaybedeli 4-5 sene olmuştu. Eski evimizden alelacele toparlanıp taşındığımız için annemle sadece tek bir tane fotoğrafımı yanıma alabilmiştim. Onu da annem gibi kaybetmek istemezdim. Elimi çantama attım ve fotoğrafı çıkardım. Gözlerim anneme benziyordu, gülüşüm ise babama. Tam o duygusal anları yaşarken gözlerim doluyordu ki kapının aniden açılmasıyla kendimi yerde bulmam bir oldu. En yakın arkadaşım olan Faus üstümdeydi ve suratımı yalamakla meşguldü. Babam, annemin acısını birazcık bile olsa dindirmek için bana çok istediğim köpeği almıştı. Sapsarı bir goldendı. Salyaları yüzümü kaplamıştı ki üzerimden kalktı. Onu gerçekten sahte dostluklardan daha çok seviyordum. Bir dostun köpekliğindense, bir köpeğin dostluğunu tercih edenlerdendim. Odamın kapısında babamın belirdiğini gördüm. Bizi izleyip gülüyordu ;

"Faus yeni evimizi çok sevmiş sanırım Avery, ne dersin ?"

"Ah, evet şu halime bak her yerim salya içinde."

"Hadi temizlenip yemeğe inin, sizi aşağıda bekliyor olacağım"

Babam kocaman gülümsemesiyle içimi ısıtan tek varlıktı. Her ne kadar arada bir kavga etsek ya da tartışsak da beni gerçekten sevdiğine inandığım insandı. İlaçlarımı da alarak yemeğe indim. Kalbim bile hayatımın bu zor şartlarına dayanamayıp ritmini bozmuştu. Bir kaç yıldır ritim bozukluğu ile yaşamaya çalışıyordum. İlaçları da bu yüzden içmek zorundaydım. Alt kata indiğimde babamı yemek yaparken gördüm. Annem bu dünyadan gittiğinden beri kendi kendimize bakarak bu günlere kadar gelmeyi başardık. Şimdi ise yeni bir ev, yeni bir hayat yeni bir okul ve yeni arkadaşlar beni bekliyordu. Umarım her şey iyi gider ve ben de kendimi iyi hissetmeye başlayabilirim.