Yeni okulumun ilk gunu... Evet, simdi basliyoruz. Karsimdan gecen insanlarin dusuncelerini, odaklandiklari seyleri, hayat felsefelerini oyle merak ediyordum ki kimsenin yuzune bakmamak icin cabaladim. Her zaman ki gibi converselerime bakarak yurudum. Okulun kapisina gelmistim bile arkamdan birinin bana dokundugunu hissettim. Ama bunu biri kasitli yapmisa benzemiyordu. Tekrar onume donuyordum ki kendimi yerde buldum. Amerikan futbol topu elinde, sapsari saclari ve zumrut yesili gozleriyle karsimda duruyor, bir sey soyluyordu. Gercekten yakisikliydi. Ugultu gibi geliyordu soyledikleri, elini uzatiyordu kalkmam icin. Bir hizla elini tutarak ayaga kalkmaya calistim ve sonrasi...
Gozlerimi okulun revirinde actim. Etrafima bakindim ve yine karsimda zumrut yesili gozleriyle bana bakiyor, gulumsuyordu. “Ah, Tanriya sukur ki uyandin. Bir an gercekten öldügünü düsünmeye baslamistim” diyerek guldu. Anlamsizca etrafima bakiyordum ve neler oldugunu sordum. Basladi anlatmaya “Chadd’i yakalamaya calisirken birden onume sen ciktin duramadim ve sana carptim. Yere dustun, kafani tasa carpmissin, sonra elimi tuttun tam kalkmaya calisirken bayildin ve bende seni tasiyarak dogruca buraya getirdim. Gercekten cok uzgunum, isteyerek olmadi. Cok cok uzgunum, kendimi affettirmek icin ne olursa olsun yapicam” dedi. Bense “Gercekten onemli degil ama kendini affetirme konusuna gelince onu biraz dusunelim” dedim. Sonra tekrar gulumsedi ve “Soylemeyi unuttum ben Jake” dedi ve elini uzatti. Bende “Charlotte, genelde cabuk unutulan ve karistirilan bir isme sahibim” diyerek gulumsedim. “Bu guzel ismi ve yuzu bir daha unutacagimi sanmiyorum” dedi ve cok ciddi bir gulumseme takindi. “Sanirim burada fazla vakit gecirdim. Cikmaya ne dersin?”
