UNUTULMUS KADININ YAZILARI

Siradan Bir Sabah

Bugün yine herzaman ki gibi uyanir uyanmaz dikkatimi ceken sag tarafimda ki ayna oldu. Yatakta uzanmis bir sekilde kendime bakiyordum. Bu ben miydim ? Bir zamanlar cevresinde ki herkesi büyüleyen o kadin bu sabah aynaya yansiyan o bedenin sahibi miydi ? Inanmasi güc belki ama sanirim öyle. Zaman her insandan bir seyler caliyor. Benim güzelligim yerinde kalmis olsa bile duygularim yok olmus durumda. Bu durum beni fazlasiyla üzüyor. Bir ayna bile beni gecmisin karanlik gecelerine atiyor.

Yataktan kalkip dus almak icin banyoya yöneldim. Dustan sonra sanki biraz daha kendime gelmistim. Daha hafif ve sicak hissediyordum kendimi. Sanki yaz ilk önce benim tenime ugramis gibiydi. Kahvalti yapmak icin mutfaga gittigimde dün gece ictigim kahvenin bardagini henüz yikanmamis bir sekilde buldum. Yalnizlik böyle birsey sanki. Ictigin kahvenin bile senin icin anlami olmuyor. Koltuga gectim uzandim esnedim. Kemiklerim kirilcasina esnemek istedim. Cünkü üzerimde yorgunluk hissi vardi. Üzerimi degistirip disariya ciktim.

Disarisi oldukca günesliydi. Insanlar sanki huzur doluydu. Ben haric. Benim icim uzun süredir huzur dolmuyordu cünkü. Bir banka oturdum. Denizi izlemek istemistim belkide. Sonra yanima bir yasli teyze gelip oturdu. Susuyorduk. Bir insan hic tanimadigi biriyle konusabilir mi ? Ben konustum. "Bu deniz bile gözlerinizin maviligi yaninda daha bir mat kalmis." dedim. Döndü ve bana bakti. "Tesekkür ederim." dedi. Oysa ki amacim onunla konusmak degildi. O kadinin gözlerine bakinca aklima annem gelmisti. Cünkü hic kimse bana annemin gözlerindeki o maviligi unutturamazdi.

Saat epey gec olmustu. Sokagin basindan gecerken isil isil yanan isiklari gördüm. Aklima gecmis geldi. Hayatim, gencligim bu isiklar gibi isil isil gecmisti. Daha sonra ardindan gelen karanligi saymazsak. Eve vardigimda saat 23:38 di. Pijamalirimi giyindim. Odama gectim yatagimi toplamamistim bile. Daginik yasamayi severim genelde. Bunu insanlar sizi dagittikca daha bir seviyorsunuz.