Poznajcie losy Monik Black.
17-letniej dziewczyny, szczupłej wysokiej, pięknej i bogatej, która prowadzi podwójne życie.
Sama wpląta się w coś czego nigdy nie chciała.
Czy jeden chlopak potrafi zawrócić w głowie i wywrócić dotychczasowe życie do g...
Luke jak już wspominałam poznałam rok temu. Nie spodziewałam się że to skończy się taką mocną przyjaźnią.
Rok temu.
Byłam w galerii na zakupach. Wychodziłam zmęczona z ostatniego sklepu. Na koniec poszłam jeszcze do kawiarni. Do domu miałam blisko, więc postanowiłam wypić po drodze. Gdy wychodziłam już z galerii dostałam sms, więc wyciągnęłam komórkę i właśnie wtedy poczułam, że na kogoś wpadłam a moja kawa wylądowała na jego białej koszulce.
Speszona podniosłam głowę i ujrzałam naprawdę przystojnego chłopaka. Na oko starszego ode mnie o 2 lata. Jego dłuższa grzywka była wcudownym nieładzie. Patrzył na mnie z furią w oczach. - Nie umiesz chodzić?! - zapytał wściekły. - Pppprzepraszam, ja nie.. naprawdę nie chciałam. - Taa... teraz musisz mi kupić nową. Inaczej źle się to dla Ciebie skończy. - Dobrze. Chodźmy. - opuściłam głowę i wróciłam z powrotem do galerii a on za mną. Skierował sie do pierwszwego sklepu. Ale coś mi w nim nie pasowało. Ten jego cwaniacki uśmiech był bardzo podejrzany.
Przeszliśmy już chyba całą galerię a on nadal nic nie wybrał. Byłam już bardzo wkurzona, bo minęło dużo godzin a on nic.. Nawet się słowem nie odezwał. Ciągle zanim chodziłam i czekałam aż coś wybierze a on nic.
W końcu chyba sie zlitował i w ostatnim sklepie wybrał koszulkę. Podeszłam z nim do kasy a on jakby nigdy nic po prostu zapłacił sobie za koszulkę i poszedł w stronę wyjścia z galerii.
Byłam już wkurzona na maxa. Jak on mógł ! Szarpnełam go za nadgarstek i wtedy dopiero się do mnie odezwał. - No chyba pomyślałaś, że naprawdę za nią zapłacisz... - prychnął. - Uhh.. to po co ja za tobą chodziłam? - byłam już naprawdę zirytowana. - Sam nie wiem. Tupnełam wkurzona nogą i poszłam do wyjścia. Jak na złość on szedł w tą samą stronę albo jeszcze chcial mnie powkurzać.
Szedł sobie za mną przez cały czas. W końcu nie wytrzymałam i się obróciłam. - Czego ty ode mnie człowieku chcesz !! - już nie wytrzymałam. - Luka jestem. - jakby nic się nie stało wystawił rękę i się przedstawił. - Co mnie to obchodzi?! -krzyknełam i poszłam dalej. Pobiegł za mną i chwycił za nadgarstek. Tak, że musialam się zatrzymać. - Powiedz jak masz na imię. - Jestem Monik. - powiedziałam żeby już się odczepił i wyrwałam rękę. Chłopak znowu jakby nigdy nic wziął po prostu moje torby, które opuściłam gdy się wyrywałam i szedł za mna.
Dał mi chwilę spokoju a później próbował nawiązać rozmowę. Pytał o szkole wiek i takie tam. W sumie fajnie sie z nim rozmawiało. Okazał się miły i uprzejmy ale niekiedy ten jego cwaniacki uśmieszek mnie przerażał, gdy pytał o zainteresowania. Najdziwniejszy był ten błysk w okugdy powiedziałam o motorach.
Trochę sie przyciągnęło nasze spotkanie i gdy zobaczyłam że już po 22 przeraziłam się. - Ja już muszę iść. - Ok. Widzimy się jutro. Tak właśnie umowilam sie z nim na jutro. Poprosił o numer telefonu wiec go dałam. Fajny byl wiec wtedy nie widzialam nic złego. Zawsze mnie ciągnęło do niebezpiecznych rzeczy. A on mi to umożliwiał, tak czułam, że to może być fajna znajomość.
Teraz.
Teraz spotykamy się z Luką codziennie. W dzień rzadko chyba, że na kawe do jakiejś kawiarni gdzie jestem pewna że nikt znajomy mnie nie zobaczy. W nocy nasza znajomość jest lepsza. Kluby, imprezy, wyścigi, akcje i inne niebezpieczne rzeczy. W końcu z Luką poczułam że żyje. To jest coś o czym wiemy tylko my. Nikt wiecej.
To jest Luka.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
******
Ten jest dłuższy. Powiedzcie jak macie jakies wskazówki. Dzięki.
