"Onma gitmek istemiyorum lütfeen bırakma beni ne istersen yaparım ne olur anne bırakma beni yalvarırım" dedim ilk defa anneme yalvarıyorum çünkü her istediğimi yapardı çok iyi bir insandı ama ben şu anda burda deli gibi ağlarken nasıl olrda sadece kollarımdan tutan iki adamın beni götürmesine izin verir.Yanlızca gözlerimin içine bakıyordu evet sadece gözlerime iki adam beni çekiştirirken daha bir kaç saniye önce deli danalar gibi çırpınırken şimdi bende ıslak yüzümle onma ma baktım "lütfen anne ne olur gitmeme izin verme" diyebildim kısık sesimle artık onunda gözlri dolmuştu. Adamlar beni geriye doğru götürürken evin kapısı kapandı.Yıllardır bana bakan kişi benim annem değilmiş, hep bana bir hikaye uydurulmuştu ve ben buna inanmıştım.
Siyah lüks arabanın içine binerken cama dokundum çoçukluğum herşeyim burda kaldı ve ben onları geride bırakıp Seul e gerçek onma mım yanına gidiyorum ama istemiyordum. Onun yüzünü bile görmek istemiyordum. Beni 5 yaşındayken esirgeme kurumuna vermiş beni terk etmişti neden şimdi beni yanına alıyordu?neden kimse birşey yapmıyordu ? Gitmek istemiyorum. Babam yok yani busanda yoktu şimdi var mıydı olmasın daha öncede yoktu şimdide olmasın burdan apar topar gitmek istemiyorum. Ben bunları düşünürken havalimanına gelmiştik bile ayağım geri gidiyordu hayatıma ne oldu düne kadar arkadaşları ve dersine çalişan bir kızdım şimdi ne oldu neden burdayım kimsenin bundan haberi yokmu ? adamlardan biri kapıyı açıp çıkmamı bekledi dışarı çıktığımda buraya hiç gelmediğimi hatırladım uçağa hiç binmemiştim ben eşyalarım bile yanimda yoktu "Ajeossi eşyalırım bile burda değil hiçbirşeyim yok yanımda geri gitmeliyiz"dedim bahane üreterek tam arabaya geri binecektimki ajeossi beni kolumdan tutup kendine çevirdi bende şaşkınla koluna baktığımda hemen kolumu bıraktığında "herşey hazırlandı küçük hanım sorun yapmanıza gerek yok" dediğinde elini tutup" ne olur ben buraya aittim ne olur ajeossi götürme beni yalvarırım"dedim gözlerimi yumup yine ağlamaya başlamıştım. Herkes bize bakıyordu ama bu umrumda değildi amca hemen beni düzeltip samimi bir dile " Bak küçük senin için zor ama bu da benim işim üzgünüm hadi şimdi uçağı kaçırmayalım" dedi ve takım elbisesinin cebinden mendil çıkarıp bana uzattı aldım ve yürüneye başladık o sırada diğer adamın sadece şoför olduğunu anladım. On beş dakikalık işlemden sonra bekleme salonuna geçtik daha sonra duyuru yapıldığında herkes ayağa kalktım ve tam onları takip edecekken amaca küçük hanım biz bu taraftan gideceğiz dediğinde nedenini sordum bizim özel bölümde olacağımızı söylüyünce onu takip ettim bizde aynı uçağa bindik ama farklı konforlardaydı. Oturacağımız yeri bulunca ben oturdum amcada tam yanıma otturacakken biri kolundan tuttup burası benim yerim diyince ufak çaplı bir şok geçirdim hadi ama çoğu yer boştu.Amcada arkasını döndüğünde şok oldu sanki onu tanımıştı yada birbirleriyle tanişiyorlarmıydı sanmıyorum ama Ajeossi hemen başıyla tamam işareti yaparak gidecekken bende ayağa kalktım onunla gitmeliydim değil mi sadece onunla konuşmuştuk sonuçta amca bana elleriyle oturmamı işaret ederken bende oturmaya karar verince herkes yerleşmişti.Sonunda pilot anons yaptırana kadar sakindim ama şimdi korkuyordum daha önce hiç uçağa binmemiştim sonuçta uçağın kalkmasına az kalmıştı.Ve ben bunca şeyin üstüne bundan korkuyordum.Uçağin tekerlekleri hızlanınca "korkuyorum" diyince sesim biraz yüksek çıkmiş olacak ki herkes bana döndü ama sonra hiç birşey olmamiş gibi önlerine döndüler. Bende ellerimi koltuğun yanlarına koyup bastırdım. Tam o sırda elimin üstünde bir sıcaklık hisettim gözlerimi yavaşça açtığımda yandaki adamın eli olduğunu fark ettim yavaş yavaş gözlerimi yüzüne çıkardımda profilinden bana sırıtığını fark ettim.Benden birkaç yaş büyük olduğunu tahmin ettim ahh bu utanç vericiydi.Hemen elimi çektim ve uyumaya çalıştım sanırım uyuyabilirim ama uyuyamıyordum.Hayatımın hepsi benim kurgumdu sadece benim kurgum ben bunu bilmezken herkesin bilmesi ayrı bir ironiydi.Kocaman bir rüyanın içindeydim ama en güzel yerinde uyandırılmak en kötusuydü...Bölüm bu kadardı umarım beğenmişsinizdir.Teşekkür ederim. 💜
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BURN THE STAGE
FanficHayatı yaşamanın iki yolu vardır; Biri hiç birşey mucize değilmiş gibi yaşamak, diğeri ise herşeyi mucize gibi yaşamak. Peki biz hangisini yaşıyoruz...