ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เจ้าของร่างสีน้ำผึ้งที่กำลังเทยาแก้ปวดจากกระปุกยาใส่ฝ่ามือตัวเองในช่วงเช้าของวันต้องชะงักไปเมื่อเขาได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าบ้าน
ตากลมเหลือบมองบานประตูก่อนคนตัวเล็กจะรีบยัดยาในมือเข้าปากและกระดกน้ำตามด้วยความเร็วจนสำลักหน้าดำหน้าแดงแกร๊ก
ประตูที่เคยมีเสียงเคาะก่อนหน้านี้ถูกเปิดออกพร้อมกับแทฮยองที่ดูใบหน้าอดโรยจากการกินไม่ได้นอนไม่หลับ
หมับ
ร่างบางไถลไปตามแรงเมื่อเขาถูกดึงไปกอดจนจมอกใครบางคน ใครบางคนที่พึ่งบอกเลิกเขาและให้เหตุผลว่าตัวเองทำผู้หญิงท้องเมื่อหลายวันก่อน
"แทฮยอง พี่ขอโทษ"
นั่นคือคำเรียกจากเจ้าของเสียงที่แทฮยองเฝ้าคิดถึงมาหลายวัน แต่เขาไม่ได้เลือกกอดตอบแต่แทฮยองกลับแกะมือที่กอดตัวเองออกพร้อมกับก้าวถอยหลังมาเพื่อที่จะได้มองหน้าคนรักชัดๆ
"กลับมาทำไม"
"แทฮยอง"
"ออกไป"
ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดถึง แทฮยองคิดถึงซอกจินมาก มากจนตัวเขาไม่สามารถข่มตาให้นอนหลับเพื่อข้ามผ่านแต่ละคืนไปได้
หากแต่เขาต้องการถอยออกมาเพื่อให้ซอกจินต้องการและตามไขว่ขว้าตัวเอง บางทีซอกจินอาจต้องการบทเรียน
"ไม่-"
ปัง
ปั่ก
ดวงตาที่บวมช้ำเบิกกว้างเมื่อแทฮยองตั้งใจกระชากประตูให้ปิดด้วยความแรงแต่ซอกจินกลับยื่นแขนมากันมันไว้และนั่นทำให้แรงกระแทกของประตูงับท่อนแขนของชายหนุ่มเข้าอย่างจัง
"ออก ออกไป"
แทฮยองดูจะตกใจไม่น้อยที่เห็นรอยถลอกเกิดจากการกระแทกของเนื้อแขนและขอบประตูบนท่อนแขนที่สอดมากันไม่ให้เขาปิดประตู
YOU ARE READING
จีมินคนเล่นของ [KOOKMIN&JINV]
Fanfictionไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็เอาด้วยกล...ไม่ได้ด้วยมนต์ก็เอาด้วยคาถา