Perdition

Chapter I

"Betrayer"

Sa isang pribadong paaralan na nagngangalang Dread Hades University (DHU) ay nag-aaral si Reshamei Montano, she's been wearing glasses since 11 years of age, hindi katangkaran, hanggang balikat ang itim na buhok, morena and she is the president of their class.

***

Reshamei POV.

I had a tough time putting on my shoes, and then I reached into my bag to grab my pen and make a mark on the calendar. A sigh escaped me when I saw the date: Thursday, April 30, 2020. Today marks the final day of our school. I smile with mixed emotions, my heart feeling heavy as I step out of my room.

In my haste, I accidentally collided with another person. I quickly turned around to apologize, "Sorry, hindi ko sina--" but before I could finish my sentence, they continued walking without acknowledging me. Ni-hindi man lang niya ako nilingon. Gusto ko man siyang habulin ay hindi ko na ginawa dahil salungat ang direksyon ng pupuntahan niya sa classroom ko. Mukhang patungo siya sa Faculty office.

Like hey? I hate chasing. Yes, I'm that type of person who's always on the run, avoiding things. For me, leaving will always feel more comfortable than staying, and running will always be easier than sticking around. Even though I often take chances, when I reach a point where I can't handle it anymore, I'll just let it go.

Muli ko pa siyang nilingon, para bang wala siyang pakielam sa nakapaligid sa kanya. Weird. As I continued to walk, that person couldn't escape my thoughts. I shook my head and muttered to myself, "Too mysterious, huh? I'd really like to see what's hidden under that hoodie." Unfortunately, I didn't get a chance to find out. I didn't want any lingering mysteries in my mind. I craved to know everything, even though I knew it was impossible.

Kakaunti na lang ang mga estudyanteng nasasalubong ko. Marahil lahat sila ay handa nang magbakasyon. Samantalang kami? May gagawing trip bago maghiwahiwalay!

Nang marating ko ang Block-C ay agad akong naupo sa Teacher's desk. Hinihintay kong makumpleto ang aking mga kaklase para mai-announce ko na ang gagawin naming trip at syempre hindi aware and school sa gagawin naming ito, may nalaman kasi akong lugar or sabihin na nating isang abandoned forest. We do ghost hunting, treasure hunting, hiking, overnight trips in every school year ends and this is our fifth, to be held at Gihinnom Forest. Halos wala akong impormasyon na nakalap patungkol sa Gihinnom Forest. 

Ilang saglit lang ay iniluwal ng pintuan si Aldrich Cazander at si Hexcelle Lumanta. They're the sweetest couple of our section. Aldrich is a basketball player while Hexcelle is a party goer. Ngumiti sila sa akin habang magka-angkla ang kamay, sinuklian ko rin ito bago nila ako malagpasan at maupo sa bandang likuran.

Habang tumatagal ay dumadami na ang dumadating at lalong umiingay ang aming silid. Kamustahan dito at kamustahan dyan. Masaya ang lahat na makitang muli ang isa't isa, ngunit may bahid din ng kalungkutan dahil alam nilang mangungulila-- ang lahat dahil pagkatapos nitong trip namin ay magkakahiwa-hiwalay na. Ang iba ay magbabakasyon at ang iba ay lilipat ng eskwelahan. Ganoon naman ang palaging eksena, ang ilang mga tao ay umaalis habang ang iba ay nananatili. Wala talagang permanente dito sa mundo. Everything is temporary, people, emotion, scenery and thoughts. Kaya kailangan huwag tayong sobrang ma-attached, just flow with it.

Bumalik ako sa wisyo ng biglang may naglahad ng palad sa harap ko. Tinignan ko 'to at nakangiti siya sa'kin tulad ng palagi niyang nakagawian. Agad ko siyang kinamayan at ngumiti rin ako. Isa siya sa pinaka nagugustuhan ng lahat. Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa pag-upo. Samu't saring pagbati at ngiti ang natanggap niya. Alam kong deserve naman niya ang lahat ng 'yon. Nang mapansing kong kumpleto na at wala nang bakanteng upuan ay agad akong tumayo at pinlantsya ang aking damit gamit ang aking mga kamay.