Downpour h.s. [1rst Book]

DOWNPOUR

Song: Sufjan Stevens - Futile Devices ( Doveman remix )( OST call me by your name ).

[ 8:31 a.m. London. ]

Οι μαύρες αρβύλες μου χτυπούσαν με δύναμη στα κρύα πλακάκια του διαδρόμου, καθώς προσπερνούσα τρέχοντας τα πλήθη των μαθητών γύρω μου.

Εντόπισα την πόρτα με την
επιγραφή Εργαστήριο Καλλιτεχνικών, και χωρίς να το σκεφτώ, μπήκα μέσα.

Όλα τα βλέμματα καρφώθηκαν πάνω μου, μαζί και του καθηγητή, ενώ εγώ στεκόμουν λαχανιασμένη στην πόρτα.

" Δεσποινίς Young, περάστε στον καμβά σας, παρακαλώ. " ήταν το μόνο που είπε, πριν στραφεί ξανά σ'ένα κορίτσι με αφέλειες.

Έγνεψα καταφατικά και προχώρησα στο εσωτερικό της αίθουσας. Έκατσα στη συνηθισμένη θέση μου, αφήνοντας την τσάντα μου να πέσει μ'ένα γδούπο στο σκονισμένο δάπεδο.
Έβγαλα την θήκη με τις τέμπερες και τέσσερα βασικά πινέλα, απλώνοντάς τα μπροστά μου.

" Συναίσθημα. " μια φωνή ψιθύρισε στο αυτί μου, κάνοντάς με ν'ανατριχιάσω.

Γύρισα απότομα και τον κοίταξα. Τα σμαραγδένια μάτια του ήταν καρφωμένα στα δικά μου και στα χείλη του υπήρχε ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο.

" Ορίστε?" ρώτησα μπερδεμένη.

Το ύφος μου πρέπει να τον διασκέδασε, καθώς το χαμόγελό του μεγάλωσε.

" Πρέπει να ζωγραφίσεις το συναίσθημα που νιώθεις πιο συχνά στην καθημερινότητά σου, χρησιμοποιώντας μονάχα ένα χρώμα. Αυτό είναι το σημερινό μάθημα." είπε πριν μου γυρίσει την πλάτη του.

Επικεντρώθηκα ξανά στον καμβά μου. Βούτηξα το πινέλο μου βαθιά μέσα στη μοβ μπογιά και άρχισα να ζωγραφίζω. Κάλυψα όλη την λευκή επιφάνεια με το συναίσθημα που με έπνιγε κάθε μέρα όλο και περισσότερο, τα τελευταία δύο χρόνια.

Τέχνη. Το μόνο που ήξερα να κάνω, ήταν η τέχνη. Σε κάθε τι που έφτιαχνα, άφηνα κι ένα κομμάτι μου, ένα μέρος του εαυτού μου. Όταν κατέρρεα συναισθηματικά η τέχνη ήταν πάντα εκεί, με χρώμα ή χωρίς, σε καμβά ή σελίδα σχολικού τετραδίου, γεμάτη με κρυφό νόημα, λέξεις που ποτέ τους δεν ειπώθηκαν, ή ειπώθηκαν στο λάθος πρόσωπο, τέχνη δίχως νόημα.

Στο τέλος του μαθήματος, άφησα το έργο μου πάνω στην έδρα και προχώρησα προς την πόρτα.

" Δεσποινίς Young, μπορείτε να περιμένετε λίγο?" άκουσα τη βαθιά βραχνή φωνή του.