Gangwar (Z.M.)

Hoofdstuk 2: The First Step To The Finals.

POV Brooklyn/Audrey

Na ongeveer een half uur ging ik weer uit bad. Ik droog me af en verbind mijn wond weer. Daarna kleed ik me aan. Ik borstel mijn haren snel door en bind ze in een slordige knot. Ik werp een blik in de spiegel. Nu was het plan pas echt begonnen. Ik was nu geen Brooklyn meer maar Audrey. Audrey Smith. Ik zou wraak nemen op de Jammers. Ze verwoesten, kapot maken en ze de grond in trappen. Dat was mijn doel. Ik loop de trap af naar beneden. Als ik de woonkamer in kom voel ik gelijk alle ogen op me branden.

'Euh hoi' verbreek ik de stilte uiteindelijk. Ik kijk de kamer een ongemakkelijk rond. In de kamer zit ongeveer een stuk of 30 man. De blikken branden op mijn lichaam. Ik wacht tot iemand wat terug gaat zeggen, maar het ziet er naar uit dat dat niet gaat gebeuren. Nadat ik ongeveer twee minuten aangestaard ben, komen Zayn en Harry binnen.

'Is er iemand dood ofzo?' vraagt Harry. Ik haal mijn schouders op. Met opgetrokken wenkbrauwen kijkt Harry de kamer rond. Vervolgens haalt hij zijn schouders op en gaat hij zitten. Ik voel me nog steeds een beetje ongemakkelijk en wiebel wat met mijn rechtervoet. 

'Ga zitten,' hoor ik Zayn op een botte toon zeggen. Ik zucht en neem plaats naast Harry. Aangezien hij de enige is die ik hier verder nog ken, leek het mij het minst ongemakkelijk om naast hem te gaan zitten. Nog steeds voel ik wat blikken op me branden. Ik rol met mijn ogen en geef ze een kwade blik. Al snel draaien ze hun hoofd wanneer Zayn begint te praten.

'Zoals jullie waarschijnlijk al hebben gemerkt is Audrey vandaag bij ons te gast. Help haar een beetje.' Nadat hij dat heeft gezegd loopt hij de kamer weer uit. Ik trek mijn wenkbrauw op. Lekker sympathiek persoon. Ehh.. niet dus. Het zou dus nog lastig worden om zijn vertrouwen te gaan winnen. Dan moest ik maar beginnen bij iemand anders.  Ondertussen heeft de rest de kamer ook verlaten. Geweldige hulp! Ik draai mijn lichaam naar Harry die er nog wel is.

'Dus.. Wat zijn jullie dagelijkse rituelen in dit huis?' vraag ik. Met een beetje geluk zou ik hier later nog wat aan hebben als we ze later helemaal kapot zouden maken.

'Nou. Ehh. Ja. Eigenlijk is het elke dag anders. Je weet ook nooit of je een of andere verassingsaanval van de Glowers kunt verwachten. En ja de andere dag vinden we jou weer. Dus het verschilt elke dag wel. En de dingen die we echt dagelijks doen, is ook niet veel bijzonders. Eigenlijk dingen die elk mens dagelijks doet.' Juist. Niet helemaal het antwoord waar ik op gehoopt had. Maar wat moest ik dan ook verwachten? Een heel betoog over hoe ze elke dag bloemetjes gingen plukken? Het was de eerste dag dat ik hier was. Ze zouden me nog niet helemaal vertrouwen. Daarom was het belangrijk dat ik in mijn rol zou blijven en dan bedoel ik de rol van een meisje die totaal niks wist van een bende oorlog. Tot vandaag. Want dit was de dag waarop ze slachtoffer was geworden van de Glowers. Ik mocht mezelf niet verraden. Dit was de enige manier waarop ik wraak kon nemen. Voor mijn ouders en voor mijn broer. Ik had mezelf beloofd om niet eerder te rusten dan dat ik Zayn had vermoord.

'Joehoe! Ben je er nog?' Harry zwaait met zijn handen voor mijn ogen. Ik knipper een paar keer met mijn ogen. Blijkbaar was ik weer in mijn gedachten blijven hangen.

'Ja. Ik was even weg.' Glimlach ik. Ik zou niet te vaak in mijn gedachten moeten blijven hangen. Dat zou me nog wel eens kunnen verraden. 

'Waar dacht je aan?' De twee kijkers van Harry kijken me vragend maar ook een beetje bezorgd aan. Kom op B-ly... eh Audrey. Je moet dit goed doen. Ik slik moeilijk en laat een traan uit mijn ooghoek vallen. Ik was altijd al goed geweest in nephuilen.

'Vanochtend... Ik was zo bang. Ze kwamen het huis binnen. Ik verstopte me in de wc. Z-ze s-schoten m-mijn ou-ouders d-d-dood.' Mijn borstkas gaat hevig op en neer door het "huilen". Harry slaat een arm om me heen en trekt me naar zich toe. Hij probeert me te sussen. Langzaam word ik weer wat rustiger. Vanbinnen ga ik nu helemaal stuk van het lachen. Mensen zijn zo dom.

'Daarna liepen ze naar boven. Toen ben ik het huis uitgerend. M-maar ze renden achter me aan. Ik rende een doodlopend steegje in. E-en toen schoten ze me neer. Ik ben zo blij dat jullie me gevonden hebben.' Ik trek Harry in een knuffel. En blij was ik inderdaad. Dit was de eerste stap naar hun vernietiging.

POV Zayn

Iets in me zegt dat ik Audrey niet moet vertrouwen. Ik weet niet precies wat het is, maar ik voel het. Waarom zou ze anders liegen over haar naam. En mijn gevoel heeft tot nu toe altijd gelijk gehad, dus moet ik er maar naar luisteren. Er moest wel iets mis zijn. Als ik iedereen in heb gelicht over Audrey, loop ik de kamer uit. Vanuit mijn ooghoeken zie ik Audrey en Harry met elkaar praten. Ik verstop me achter het hoekje wat je van de keuken naar de woonkamer brengt. Wat bendeleden die al in de keuken zaten, kijken me raar. Ik gebaar naar ze dat ze stil moeten zijn en geen vragen moete stellen. Ik vang wat woorden op zoals: dagelijkse rituelen en elke dag anders. Daarna is het even stil. Afwachtend blijf ik luisteren. Na ongeveer een minuut word de stilte weer verbroken door Harry. Hij vraagt haar waar ze aan dacht. Het is weer even stil, waarna Audrey begint te praten.

'Vanochtend... Ik was zo bang. Ze kwamen het huis binnen. Ik verstopte me in de wc. Z-ze s-schoten m-mijn ou-ouders d-d-dood.' Hevig gesnik klinkt er vanuit de woonkamer. Daarna klinkt er wat geschuifel. Ik gluur om het hoekje en zie dat Harry zijn arm om haar heen heeft geslagen.

Sukkel

Is het eerste wat in me opkomt. Hij vertrouwd haar veel te snel. Maar aan de andere kant is dat misschien ook wel goed. Zo kan ik ze afluisteren en meer over Audrey te weten komen. Ik draai mijn hoofd terug achter de muur en luister weer goed. Audrey begint weer te praten.

'Daarna liepen ze naar boven. Toen ben ik het huis uitgerend. M-maar ze renden achter me aan. Ik rende een doodlopend steegje in. E-en toen schoten ze me neer. Ik ben zo blij dat jullie me gevonden hebben.' Ik loop de keuken uit richting de woonkamer. Ik werp nog een blik op de knuffelende Harry en Audrey en loop dan de gang op waar ik Niall tref.

'Meekomen! Nu!' beveel ik hem. Hij kijkt me raar aan, maar besluit toch maar achter me aan te lopen. Ik loop de trap op richting mijn kantoor en gooi de deur met een harde klap achter Niall dicht. Licht woedend been ik naar mijn stoel.

'Ga zitten.' beveel ik Niall bot. Hij haalt een wenkbrauw op. En neemt plaats.

'Jezus Zayn. Wat is er aan de hand? Ik heb je nog nooit ze geïrriteerd gezien.'  vraagt hij verward.

'Dat nieuwe meisje. Audrey. Ze is niet te vertrouwen.' sis ik kwaad.

I am so sorry!! Waarschijnlijk ben ik zo lang weg geweest dat jullie waarschijnlijk dachten dat ik dood was ofzo.

SURPRISE! IK LEEF NOG!

Het zat de laatste tijd nog al tegen met school en er waren wat dingen die ik gewoon niet helemaal mooi in het verhaal kon krijgen.

MAARRR IK BEN TERUG!

Het is niet een superlang hoofdstuk geworden, omdat ik na mijn lange tijd wegzijn simpelweg niet echt wist waar ik moest beginnen. Maar ik beloof jullie dat het volgende hoofdstuk beter word. Op mijn profiel staat trouwens welke boeken wanneer worden geüpdatet.  Dus als je dat wil weten kun je daar even op kijken.

Bye! Xx