❝ αєση ❞

ｆｉｒｓｔ ｄａｙ| ∞

"Nabız normal düzeye geldi. Odaya alabilirsiniz."

Kahretsin, yine beceremedim.
Bu kaçıncı denemem bilmiyorum..

Yataktan doğrulmaya çalışınca gözlerim kararmaya başlamıştı, bunu dahi beceremiyordum.

"Kim JongHyun"

doktor elindeki belgeleri okuyarak odaya girmişti.

Kafamı oynatmadan gözlerimi sese doğru çevirdim ve tekrardan gözlerimi kapattım.

"Derinden kesmişsin fakat olay yerinde yapılan ilk müdahale sayesinde hala nefes alıyorsun."

yüzümde bir sırıtış belirdi,

"Sayesinde mi? Bana iyilik mi yapmış oldu yani?"

Yüzünde şaşkın bir ifade belirdiğine emindim.

"Her neyse, Polisler ifade alacak. Şu an ifade verebilecek misin? "

Cevap vermedim. Doktor benden bir cevap beklercesine bir süre durdu ve ardından mırıldanarak çıktı.

Hayat kısaca buydu.

Doktora itiraz etsem bile yine ifade verecektim elbet, zorundaydım.

Bu hayatta hep zorunda kaldım.

Kapı tıklatıldı ve ardından iki polis içeriye girdi.

"Geçmiş olsun."

kafamı salladım.

"İntihar girişimi olduğunu düşünüyoruz."

olumlu halde tekrar kafamı salladım.

"Bunun nedeni neydi?"

"Kendim."

karşımdaki duvara odaklandım.

"Soracak başka bir şeyiniz yoksa uyumak istiyorum, dinlenmem gerek."

"Sizi bu yola sürükleyen neydi?"

Yutkundum.

"Nefes alıyor olmam."

Polis memuru yanında ki polise baktıktan sonra,

"Bu böyle olmayacak doktoru çağırın."

Bir süre sonra sonra kapı açıldı ve doktor içeriye girerek bana baktı.

"Sanırım hasta hala yaşananların etkisinde."

diğer polis memuru araya girerek,

"Ya da depresyonda?"

Gerçekten böyle miydim?

Doktor masanın üzerinde duran belgeleri alıp karıştırdıktan sonra,

"Daha dün gece uyandı ve hala olayın etkisinde olabilir ayrıca narkozun bıraktığı etki de var."

"Getiren kişi kimdi bilginiz var mı?"

Doktor kafasını sallayarak,

"Hayır efendim, giderken hiçbir bilgi bırakmamış."

"Şu kamera kayıtlarına baksak iyi olacak."

Polis tekrar bana döndü ve ekledi,

"Şu an bu kadar yeterli iyi hissettiğinde tekrar geleceğiz."

kapıya doğru ilerlerken,

"Geçmiş olsun bay Kim"  diye seslendiğinde hepsi  odadan çıkmıştı.

Avucumun içinde kırıştırdığım çarşafı serbest bırakıp sakinleşmeye çalıştım.

Vücudum uyuşmuş haldeydi, sol kolumu hissetmiyordum.

Yastığa iyice gömüldüm ve gözlerimi yumarken içimden tekrar ettim,

"Hiçbir şeye yaramıyorsun, ölmeyi bile beceremiyorsun JongHyun."