2 jongens.
1 kus.
Wat kan 1 kus allemaal veranderen in hun leven?
Warning: kan grof taalgebruik bevatten
Start publiceren: 25/08/2018
Einde publiceren: /
1k: 16 oktober
«And I don't even know your name All I remember is that smile on your face And it'll kill me everyday 'Cause I don't even know your name »
~ Shawn Mendes
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Pov Evan
Ik lig al enkele uren naar het plafond te staren. Geen idee of het ochtend is of avond. Het is niet alsof ik al geslapen heb, dus het boeit me niet hoe laat het is. Mijn gordijnen zijn niet gesloten en aangezien er een klein beetje licht te zien is, moet het ergens rond 6 à 7 uur 's ochtends zijn. Zuchtend draai ik me op mijn zij, hopend om toch nog een klein beetje slaap te hebben. Mijn hoofd tolt en de gebeurtenissen van gisterenavond blijven door mijn hoofd flitsen. De beelden van Vince, zoenend met die gast, staan op mijn netvlies gebrand.
Aangezien slapen niet meer zal lukken, besluit ik om op te staan. In plaats van te blijven woelen, kan ik net zo goed een ontbijtje maken voor Silver. Ik sluip voorzichtig door de keuken en hoor licht gesnurk uit mijn beste vriendin haar kamer komen, wat betekent dat ze nog diep aan het slapen is. Eenmaal in de keuken begin ik meteen met pannenkoeken bakken.
Een uurtje later komt een vermoeide Silver de kamer binnengewandeld. Ze heeft wallen onder haar ogen en aan haar kapsel te zien heeft ze niet goed geslapen vannacht. "Goeiemorgen, zombie," grijns ik. "Als je geen pannenkoeken had gebakken dan zou deze zombie nu je ogen uitkrabben," sist ze. "Zombies eten hersens, liefje." "Precies. Daarom krab ik je ogen uit." En bedankt, Silver.
"Om hoe laat vertrekt je trein?" vraag ik. "Kwart voor negen, hoezo?" Ik werp een veelbetekenende blik op de klok: vijf na acht. "Shit, ik heb me overslapen! Kon je me niet wakker maken?" stamelt ze. Silver propt snel een pannenkoek in haar mond en haast zich naar de badkamer. Ik schud lachend mijn hoofd. Ooit zal ze haar hoofd nog vergeten.
*
"Ik ga jou zo hard missen..." fluistert Sil. We staan op het perron te wachten op Silvers trein, die nu elk moment kan aankomen. "Kom hier." Mijn vriendin zet een stap dichter en ik sla mijn armen om haar heen. Zachte snikjes verlaten haar mond, waardoor ook ik het moeilijk krijg om niet in huilen uit te barsten. Silver is als een zus voor me, de zus die me wel accepteert voor wie ik ben. De zus die ik met heel mijn hart vertrouw en waar ik al mijn geheimen mee kan delen. En nu moet ze weg... "W-we zullen minstens drie keer per week bellen of skypen, toch?" vraagt ze met een trillende stem. "Natuurlijk, gekkie, je moet me toch op de hoogte houden van alle leuke jongens daar?"
Silver glimlacht even door haar tranen heen. "Zorg maar dat jij hier snel een leuke jongen tegenkomt. Je verdient iemand die echt om je geeft!" "Ik heb voorlopig even genoeg van relaties," grinnik ik.
Silver laat me voorzichtig los. Haar donkere ogen, die glanzen van de tranen, staren diep in die van mij. "Tot snel," fluistert ze. Daarna neemt ze haar tas en haast zich naar haar trein, die net is aangekomen. Ik zwaai haar nog even na, maar al snel is haar trein uit het zicht verdwenen.
