When strangers meet again - Coming Soon

➖2. Shout out to your ex➖

Pov Evan

Het enige fijne aan school, is dat je mensen terug ziet die je enkele weken hebt moeten missen. En dat ik nu nog vaker kan tekenen, dat is ook fijn natuurlijk.

"Omdat het vandaag een kennismakingsles is, mogen jullie vrij een voorwerp of persoon schetsen uit het lokaal. Zo leer ik jullie tekenstijl kennen, en kan ik meteen kijken aan welke puntjes er nog gewerkt kan worden," legt onze leerkracht uit.

Iedereen in mijn klas begint meteen met schetsen. Het meisje links van me, Lore, werkt ijverig aan haar tekening. Enkele bruine lokken haar, die niet meer vastzitten in haar vlecht, vallen voor haar ogen. Ze ziet er rustig uit, bijna lief. En dat is ze ook, maar ik weet dat ze me zou haten als ze wist dat ik op jongens viel. Ze heeft een klassieke opvoeding gekregen, waar homoseksualiteit geen deel van uit maakt. Gelukkig is de kans dat ze het ontdekt redelijk klein, aangezien slechts één iemand in de klas weet dat ik op jongens val: Blue. Haar echte naam is Bailee, maar iedereen noemt haar Blue wegens haar felblauwe haarkleur. Ze zoekt amper contact met mensen, maar we hebben zowat alle lessen samen en zitten in de pauzes vaak bij elkaar. Zijzelf is biseksueel, maar haar voorkeur lijkt uit te gaan naar meisjes.

Zou zij al een appartement hebben? Nu Silver weg is, moet ik dringend een nieuwe kamergenoot vinden. Niemand had geantwoord op mijn advertentie, dus het ziet ernaar uit dat ik een ander appartement moet zoeken. Ik kan de huur niet lang meer in mijn eentje betalen.

Ik sluit mijn ogen en zucht even. Daarna begin ik ook aan mijn schets. Veel concentratie heb ik niet. Mijn gedachten blijven afdwalen. Silvers pijnlijke blik. Vince en die jongen. Vince al zoenend met een ander. Zijn grijns wanneer hij mij zag. Zijn ogen, die pure duisterheid uitstraalden. Mijn gedachten worden bruusk onderbroken, wanneer mijn gsm trilt. Helemaal vergeten om dat ding op stil te zetten.

+32 *********

Beste, ik zag je advertentie staan. Ik vroeg me af of die kamer nog steeds vrij is? Shaun Andrews

Fronsend bekijk ik het smsje. Het ziet ernaar uit dat ik toch nog een kans heb op een nieuwe kamergenoot. Ik antwoord dat hij vanavond langs kan komen om te kijken of het appartement hem bevalt. Nu maar hopen dat die Shaun een beetje meevalt...

*

"Het is echt geweldig, mijn klasgenoten zijn echt lief en de vakken interesseren me echt. Ik mis het wel om na de lessen in een leeg appartement thuis te komen..."
"Ik mis jou ook, Sil..." zucht ik. "Straks komt er iemand voor je kamer. Het zal vreemd zijn, zo plots met iemand anders dan jou samenwonen."
"Komt wel goed, ik weet dat je dit kan."
Ik haal mijn sleutels uit mijn jaszak en probeer de deur van mijn appartement met 1 hand te openen. Een donkere schim is te zien vanuit mijn ooghoek.
"Ik moet je laten, Sil, maar ik bel straks of morgen terug, beloofd."

Nog voor ze kan antwoorden, verbreek ik de verbinding. De schim beweegt en komt mijn kant op.
"Wat moet je, Vince?" sis ik.
"Vanwaar die vijandigheid? Ben je echt zo kwaad dat je durft terugbijten?"
"En ben jij echt zo zielig om hier te zitten wachten tot ik thuis kwam? Ik ken je, Vince. Je hebt iets nodig van me."

Mijn nagels drukken in mijn vel door de vuisten die ik maak, en de woede in mij borrelt elke seconde meer op. Hoe durft hij, na alles wat hij gedaan heeft, zijn gezicht te laten zien bij mijn appartement?
"Ga weg, of ik bel de politie."

Vince schudt lachend zijn hoofd.
"Dat doe je toch nooit, schatje."
"Noem. Me. Niet. Zo. Ik ben niet jouw eigendom, en ik ben jou niets meer verplicht."
Vince trekt mijn sleutels uit mijn hand, en laat zichzelf binnen.
"Woont je nieuwe vriendje hier nog niet? Ik zou hier anders ook wel willen wonen, hoor. Lekker gezellig in dit appartement, wij twee..."

Ik proef een bittere smaak van bloed in mijn mond, veroorzaakt door het bijten op de binnenkant van mijn wang. Normaal gezien heb ik een rustig karakter, maar de pijn die mijn ex-vriendje bezorgde, zorgt ervoor dat ik mijn boosheid niet langer onder controle kan houden.

"Als je het gezellig wil maken, kun je net zo goed bij één van je slaafjes gaan wonen. Die zullen je met open armen verwelkomen. Dus ga nu alsjeblieft naar buiten, want ik heb geen zin om nog langer naar dat ding dat jij een gezicht noemt te moeten staren."
"Oké, oké, ik ga al. Tot volgende keer, prinses."
Vince schenkt me een handkusje en gaat dan eindelijk weg. Ik laat me in de zetel vallen en staar naar het plafond. Hoe snel is dit gegaan? De ene dag waren we nog een close stel, en de andere dag kunnen we niet meer in dezelfde kamer zijn zonder elkaar te vermoorden met onze blikken.

Twijfelend haal ik mijn schetsboek en een potlood uit mijn tas. Ik denk aan de jongen uit het park, die zonder er iets voor terug te krijgen mij wou helpen. Mij, een homoseksuele jongen die hij niet eens kent. Ik begin willekeurige lijnen te schetsen, maar besef al snel dat de lijnen het gezicht van de jongen lijken te vormen. Gefrustreerd schets ik de pagina uit het boek, en neem mijn gsm om het gesprek met Silver verder te zetten.

Nog voordat ik iets kon uitleggen, vuurde Sil haar vragen al op me af.
"Ev? Wat gebeurde er? Ben je ok?"
"Kan altijd beter. Het is geweldig om je ex voor je deur te zien zitten."
"Wat? Meen je dit? Is hij zo zielig?"
"Het was gewoon om mij uit te lachen, of om irritant te doen. Meer niet."
Er valt een stilte aan de andere kant van de lijn.
"Silver...?"

"Ben je zeker dat alles ok is? Voel je je niet... Alleen?"

"Ik heb Blue nog steeds. En Lore, zolang ze niet uitvindt dat ik op jongens val. En ik kan altijd rekenen op mijn allerbeste vriendin. Je kent haar misschien, haar naam begint met een S, dan een I..." grijns ik. "Sorry dat ik zo snel ophing daarnet. Je hoefde niet aan te horen wat er gezegd werd."
"Geeft niets, ik begrijp het."

"Ik moet je laten, die persoon voor je kamer kan elk moment hier zijn."

"Jongen of meisje?" vraagt Sil, hoogstwaarschijnlijk met een grijns van hier tot Tokio.
"Jongen. Dag Silver."

"Nee, wa-"

Ik stop snel met bellen, voordat ik een hele preek krijg over mijn potentiële huisgenoot. Sil is heel lief, maar ze stelt zich altijd heel beschermend op tegenover mij. Het is fijn om haar als vriendin te hebben: wat er ook gebeurd, ik kan altijd op haar rekenen.

Nerveus kijk ik op mijn horloge. Waar blijft die mogelijke kamergenoot? Ik loop nu al over van de stress...

Een klop op de deur laat me opschrikken. Met een kloppend hart wandel ik naar de deur. Nieuwe mensen ontmoeten is mijn ding niet echt, dus ik hoop dat deze persoon een beetje meevalt.
"Hoi, sorry dat ik niet aanbelde. De deur stond open beneden, dus ik ben meteen doorgewandeld naar hier. Ik hoop dat ik nog op tijd ben? Mijn bus was te laat..." verontschuldigt de jongen zich.

Ik bekijk hem van top tot teen. Net op het moment dat ik in zijn ogen kijk, richt hij ook zijn blik op mij. Verbazing en herkenning zijn te zien in zijn ogen. In die turquoisen ogen, waarvan ik niet had gedacht dat ik ze ooit zou terugzien. Dat donkerblonde haar, dat groot gespierd lichaam, die levendige blik. Dit ga je toch niet menen...
"J-jij bent Shaun...?" stamel ik.    

➖➖➖

 « Shout out to my ex, you're really quite the man
You made my heart break and that made me who I am
Here's to my ex, hey, look at me now
Well, I, I'm all the way up »

~ Little Mix

---

I'm still alive. Sorry for not posting for so long, I've got this huge writersblock. I'm kinda back?

Rarara, who is Shaun? XD (Lekker voorspelbare cliffhanger)

Also, ik heb geen idee of ik de voorlopige achternamen zo laat of niet, maar voorlopig heten ze Evan Jones en Shaun Andrews. (Jup, I'm Riverdale-additced sinds ik Netflix heb. #bughead #sprouseheart #verchie)

Xoxo, Di

(27/11/2018)